Posts

Poep

Afbeelding
Nou zeg, zegt de man, moet je nou toch horen wat ik tegenkwam net. Ik liep effe om de plas om de hondjes uit te laten, en die kleinste heeft eindelijk z’n behoefte gedaan, komt daar een of ander wijf aanlopen en zegt ‘had u dat niet even op kunnen ruimen’. Nou ja zeg, waar bemoeit ze zich mee. Je kent dat wel, zo’n keurige dame die zo netjes praat, achterlijk wijf. Nou, ik heb ‘r ’s goed de waarheid gezegd. Oh, zegt de vrouw, net goed, en wat heb je gezegd? Nou, wat denk je, zegt de man, al die paden in het park liggen toch vol stront, dàt heb ik ‘r natuurlijk gezegd, stom wijf, kijk ’s uit je doppen, zeg ik, moet je ’s kijken wat daar verderop ligt, daar ligt ’t toch vol, en dan moet ik dit kleine beetje zeker oprapen, ik kijk wel uit. Oh, en wat zei ze toen, zegt de vrouw. Nou, niks, geloof ik, ze liep gewoon door, ze zal wel beledigd geweest zijn of zo. Ik riep ‘r nog wat achterna, maar dat hoorde ze geloof ik niet. Oh, nou, was dat alles?, zegt de vrouw. Nou, dat dacht ik eerst we

Chamizal National Memorial

Afbeelding
Hee, iets positiefs langs de grens tussen de VS en Mexico, dus niet alleen dood en verderf! Grensgebieden vragen natuurlijk om conflicten, maar soms worden die opgelost en komt er iets moois uit voort. Zoals hier, aan beide zijden van de grensrivier Río Grande. In El Paso, Texas, is dat het Chamizal National Memorial, en in Juárez z’n tegenhanger, het Parque Chamizal. De Río Grande, die in Mexico de Río Bravo heet, is de aanstichter van het conflict. Een rivier als aanstichter? Ja, want een rivier kan grillig zijn en wil nog wel ’s een beetje van koers veranderen. En als dat in een grensgebied gebeurt, wordt het ingewikkeld. Deze Río Grande/Bravo kroop een beetje naar het zuiden en zowel Mexico als de VS claimde het stuk land waar de rivier eerder liep. Het ging om nog geen 2½ vierkante kilometer, maar het conflict duurde meer dan honderd jaar. Het liep zelfs zo hoog op dat verschillende presidenten van beide landen er aan te pas moesten komen. Maar goed, in 1963 werd men het eindelij

Billy the Kid

Afbeelding
Mesilla, New Mexico, is een echt Wild West stadje geweest. Vrolijke en minder vrolijke verhalen zijn er te vinden. En beroemde of beruchte namen, zoals Billy the Kid. Iedereen kent die naam, maar daar blijft ’t meestal ook bij. Voor mij in ieder geval was het nogal een verrassing z’n naam hier tegen te komen, en wel op de muur van een van de oudste gebouwen daar, dat nu de Billy the Kid Gift Shop heet. Niet toevallig, want het gebouw was rond 1880 gerechtsgebouw annex gevangenis, en hier werd Billy berecht en veroordeeld tot de dood door ophanging. Er zijn overigens wel meer plaatsen die zich Billy toe-eigenen, natuurlijk. Hij was een veedief, bandiet, outlaw. Maar ook een jongen was ie, en hij werd maar 21 jaar. Hij was zowel een beruchte outlaw als een geliefde volksheld. Vooral de ‘hispanic’ gemeenschap was dol op ‘m: voor hen was hij de held van de onderdrukten, een verdediger van het volk die slechts uit zelfverdediging doodde … jaja … Na z’n ter dood veroordeling in 1881 ontsnapt

Ghost Story in de Double Eagle

Afbeelding
Iedereen in Mesilla wist het, behalve de Señora. Ze was met haar gezin verhuisd naar de villa waar nu het Double Eagle Restaurant in zit. Het was een familie van goede naam, machtig en met veel relaties, een goed netwerk, zouden we nu zeggen. De Señora had grootse plannen voor haar oudste zoon, Armando, ze was tenslotte van standing. Armando was nog maar een tiener, maar hoe jong hij ook was, hij was hartstochtelijk verliefd op Inez, een van de bedienden. Een prachtig meisje was het, met lang zwart haar, en .. ze beantwoordde zijn gevoelens. Het tweetal moest hun liefde wel geheim houden, want de Señora zou nooit instemmen met een verbintenis tussen de twee. Al snel kwamen de andere bedienden achter de geheime romance, en spoedig was het hele dorp ervan op de hoogte, maar omdat de Señora niet bepaald geliefd was in het dorp, deed iedereen z’n best om het geheim te bewaren. Helaas, Armando kon z’n liefde toch niet lang voor zich houden en hij vertelde ‘t z’n moeder, die in razernij uitb

Mesilla, New Mexico

Afbeelding
Goed, we gaan even met onze rug naar die ellende in het zuiden, in Juárez, Mexico, staan en kijken noordwestwaarts. Ook op een steenworp afstand van El Paso, Texas, ligt de Amerikaanse staat New Mexico. Mijn gastvrouw en haar zoon zijn zo gastvrij en lief om me daar rond te rijden. We rollen door een nogal plat landschap, in het zuidoosten van New Mexico, altijd met bergen in de verte, en komen langs veel adobe huizen, pecan bomen, cypressen, wijngaarden, katoenvelden en veel cactussen. Ons einddoel is (la) Mesilla, een klein, dorpsachtig stadje en ‘hidden jewel of the Southwest’. In New Mexico woonden natuurlijk allereerst Indianen, vooral Apachen en Navajo. De Indianen die hier nu nog wonen, zijn vooral Navajo en Pueblo volkeren. Later waren de Spanjaarden er de baas en vervolgens kwam het bij Mexico. Dat is wel te merken aan de samenstelling van de bevolking: van heel Amerika heeft New Mexico het hoogste percentage Hispanics, 45%. Geen wonder dat het er zo Mexicaans uitziet, en klin

El Paso, Texas / Juárez, México

Afbeelding
Dit is Mexico, gezien vanuit El Paso, Texas. Vanuit een auto op de autoweg in El Paso. Leuk! Mexico! Hmmm. Helaas, dit is een deel van Mexico dat gelijkstaat aan Niet Naartoe Gaan!, Gevaar!, Dood! Het is (Ciudad) Juárez, op slechts twee minuten afstand van El Paso, net aan de overkant van de rivier de Rio Grande, die daar Río Bravo heet. Je hoeft alleen maar de brug over. Maar doe dat maar liever niet. Het is niet meer zonder risico om er als toerist door de leuke straatjes van het oude centrum te dwalen. Je zou geraakt kunnen worden door een verdwaalde kogel uit een schietpartij tussen rivaliserende drugsbendes. En Juárez is ook berucht om de vele moorden op jonge vrouwen. Het is een stad van armoede en geweld, maar tegelijkertijd is het een van de snelst groeiende steden ter wereld, met meer dan driehonderd assemblagefabrieken. In 2008 riep een prestigieus tijdschrift Juárez zelfs uit tot “Stad van de Toekomst”. Mijn gastvrouw in El Paso vertelde me dat de moeders niet meer met hun j

Trein naar El Paso

Afbeelding
Middenin de nacht brengt de taxichauffeur me naar het Amtrak treinstation van San Antonio en als hij hoort dat ik docent Spaans ben, krijg ik een hand van hem, hij komt uit Mexico. We hebben het gehad over tweetaligheid, hij vindt het raar dat hier in Amerika het Engels opgelegd is als voertaal terwijl de Indianen de oorspronkelijke bevolking zijn. M’n trein staat klaar, lang, hoog en glimmend zilver, met twee verdiepingen. Ik mag er meteen in van de zwarte conducteurs met hun zuidelijke tongval. Het is een beetje spookachtig op dit vroege uur, met overal slapende mensen in allerlei houdingen gedrapeerd over twee stoelen. De meesten hebben zelf een kussen en dekbed meegebracht. De trein komt in beweging, kruipt weg, staat stil, kruipt, staat stil en krijgt pas een half uur later een beetje snelheid. De conducteur komt langs, zegt “talk to me again, where’re you going?” en plakt een papiertje boven m’n hoofd met ELP/1, El Paso 1 persoon. Twee uur later is het licht geworden en zie ik wa