Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

When is something 'art'? What you see here is góing to be art, but isn't it already art because this was made intentionally? Marjan Teeuwen is the artist. She makes photos of objects piled up in a certain way, in black or white or colourful. She then makes combinations of the photos with photoshop, which become huge prints. Marjan worked 3 months in this house-to-be-demolished. She made holes in walls, floors and ceilings, collected black and white objects, bits of wood, metal, etc., built structures to support them, and piled them up in a very precise way. Then she took pictures. After that we the public could come and see, and even take pictures ourselves. So these pictures are mine, not hers. The next day the house was torn down. You can see her work at her website: www.kw14.nl - click at the T - click at Marjan Teeuwen - click at 'overzicht', for example.

Deze foto zag ik, in maart, op de tentoonstelling Hedendaagse Chinese Kunst uit de collectie Sigg, in de Fundació Joan Miró in Barcelona. De spiegelingen kon ik niet vermijden.

Toen ik van het februari-zonnetje genoot op mijn balkon in la Barceloneta, zag ik hem hetzelfde doen, hangend in de lucht. Misschien kijkt hij naar de Sagrada Familia. Als hij achterom kijkt, ziet hij de zee en mij.

“Toe dan, Miki, toe dan, hoeveel is 4 min 2, Miki, 4 min 2, zeg het dan!” De man blijft maar aandringen, want thuis ging het zo goed, en nu brengt z’n hondje er niets van terecht, en dat terwijl het in een televisieshow z’n kunsten mag vertonen. Het hondje is klein, wit en poedelig. Het is vast het middelpunt in het leven van deze man, een slungel van een vent die geen raad weet met z’n lijf en er van opzij als een soort vraagteken uitziet: hoofd en schouders rond naar voren, rug naar achteren en bekken weer naar voren. Ze doen mee aan een talentenshow met de naam “Tú sí que vales”, Jij bent Veel Waard. Zo ongeveer. Ik val er middenin en zit er meteen aan vastgeplakt. Een zaal vol enthousiastelingen, met veel supporters van de kandidaten, zo hoort dat ook. Op het podium de kunstenmakers en de presentator, en voorin de zaal een verhoginkje met daarop de jury, drie mannen en een vrouw. De vrouw hangt de hele tijd slap van het lachen over de tafel heen, niet vanwege de kunstenmakers op he...

Ja, ik heb naar de EK-finale gekeken en ja, er was getoeter in mijn Barcelonese straat, maar toch, maar toch … ik weet niet of het Catalanen waren in die auto’s. Ik ben op de finale-zondag in Vilanova i la Geltrú, heerlijk op het strand aan het eind van de middag, in de minder hete zomerzon en voeten in het water. Over drie uur begint De Wedstrijd en terwijl ik niets om voetbal geef, voel ik nu toch de spanning en hoop ik dat Spanje kampioen wordt. Vriendin M en haar zeventienjarige dochter gaan niet kijken, dat weet ik al van de halve finale, het laat ze eigenlijk koud. Dat kan, het zijn tenslotte vrouwen. Maar ik vraag het toch nog maar een keer, want het gaat nu wel om kampioenschap. ‘Nee’, zegt M, met een soort matte stilte eromheen, ‘nee, ik ga niet kijken.’ Ik krijg een ingeving: ‘maar als het nou om het elftal van Catalunya ging, zou je dan wel kijken?’ M veert op, komt tot leven, ‘ja natuurlijk, nou en of ik zou kijken, wat dacht je.’ Ah, in de roos. Voetbal is politiek. Maar ...