Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

Ik ben eindelijk echt terug in Barcelona, nadat ik de laatste weken een beetje had rondgelopen als een zombie. Een week in Nederland, voor de bruiloft van F en P, en het vliegtuig, zorgden daarvoor. Ik houd van reizen en ik houd vooral van het voelen van de afstanden, de kilometers, van de auto, dus. Bovendien voel ik me niet echt lekker en ontspannen in een vliegtuig. Maar soms is een snelle verplaatsing handiger en als ik dan tussen twee dierbaren in kan zitten die ik ook nog mag vastpakken, is de keuze van het transportmiddel niet zo moeilijk. Maar geef mij maar vervoer op vier wielen met 100 kilometer per uur om diep genoeg te ervaren waar ik nu weer ben, wat ik nu weer doe. ZAP! We zitten met z’n allen al weken in de voorbereiding voor de bruiloft van F en P: jurk en pak zoeken, schoenen, tasje. Catering regelen, iedereen denkt mee, vriendinnen bieden genereus hun huizen aan voor logeren en feest, verrassingen worden bedacht, en dan is vrijwel alles geregeld. Eindelijk is het tijd

Nogal amechtig zitten F en ik in het café wat op ons hoofd te krabben. We zijn nog perplex van wat we net meegemaakt hebben. Na F’s drie weken in Chicago en Nederland zouden we elkaar eindelijk weer eens zien en wat is fijner dan samen naar de zee turen en bijkletsen. En er is heel wat te vertellen, al was het maar omdat F inmiddels in haar bruidsweken zit. Wij dus naar het strand. Best fris nog, maar altijd heerlijk. En voordat we het weten is er een uur gevuld met belangrijke woorden. ‘Moet je ’s kijken, daar in de verte’, zegt F opeens, ‘wat een lucht, en zie je die wolk? Dat lijkt wel zand.’ ‘Nee joh’, zeg ik, ‘moet je zien hoe hoog die gaat, dat kan geen zand zijn, dat is rook of stoom, het is net zo hoog als een fabrieksschoorsteen, da’s vast geen zand.’ En dan steekt er een windje op en wordt het koud. We knopen onze jas goed dicht, vinden dat we toe zijn aan een warme drank en lopen over het strand richting café. Een jongen voor ons zit op het zand foto’s te maken van iets acht