Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

‘Happy birthday, mr. President’, zei ik, een jaar voordat Marilyn Monroe dat tegen háár president zou zeggen. Zij feliciteerde president Kennedy, ik oud-president van de Verenigde Staten Harry Truman, want hij was die dag, 8 mei 1961, 77 jaar geworden. We bezochten hem in de Harry Truman Library in zijn woonplaats Independence, Missouri. Niet zomaar een bezoek, zou je zeggen. Maar ik was 18 en enigszins politiek onbenullig. En zo kon ik de ontmoeting met deze man niet op de juiste waarde schatten. Ik woonde, net als m’n medebezoekers, een jaar bij een gezin in Amerika en ging naar highschool. Drie presidenten van Amerika heb ik in die periode gezien: Nixon, Kennedy en Truman. Nixon zag ik op zo’n Amerikaanse verkiezingsbijeenkomst vol spandoeken, vlaggen en ballonnen. Kennedy ontving ons op het Witte Huis, op hem waren we collectief verliefd. En Truman mochten we dus feliciteren met zijn verjaardag. Een hele eer en we vonden het ook wel spannend. Maar hij was een beetje 'n saaie m

Hij hing aan de arm van zijn moeder en jengelde. Het tweetal liep voor me uit op de Encants, de grote vlooienmarkt in Barcelona. Het was warm en de zon stak. Reden genoeg om te jengelen. Bovendien was het bijna etenstijd en het jongetje was een dik jongetje en had vast heel veel zin in patatas bravas. Ik liep er achteraan met mijn fiets aan de hand en werd een beetje ongeduldig, want het jongetje trok zijn moeder alle kanten op en zorgde zo voor een kleine opstopping. Terwijl ik hen passeerde, zag ik dat het jongetje een oude-mannetjes-gezicht had. Nog een reden om te jengelen, want wat moet zo’n gezicht met zo’n lijf, of andersom. Het bewegelijke jongetje kwam met zijn hand tegen mijn fiets. “Perdone señora”, zei hij schuldbewust, “ik deed het niet expres.” Ik glimlachte naar hem, maar nog voordat ik kon gebaren dat ik het niet erg vond, had hij dat al aan mijn gezicht gezien. En instant draaide hij de rollen om. “U moet beter uitkijken, hoor,” zei hij. Het jongetje was het oude mann