Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

Soms word ik onrustig als ik een sirene hoor, van ambulance, politie of brandweer. In Barcelona hoor je ze voortdurend, zo vaak dat je er al bijna niet meer op let. Maar als ik zo’n sirene hoor vlak voordat ik de metro in moet, word ik er onrustig van. Dan zou ik me liever niet wagen in dat ondergrondse gangenstelsel dat een fantastisch openbaar vervoer biedt, maar dat ook een efficiënt doelwit kan zijn voor een terroristische aanslag. Denk maar ’s aan Japan, dertien jaar geleden, met dat sarin-gas in de metro. Twaalf doden en honderden gewonden. Als ik aan zo’n aanslag denk, krijg ik acuut een aanval van claustrofobie. Nou ga ik regelmatig met de metro, en ik wen ook wel aan het idee van enige opgeslotenheid, maar toch ben ik altijd weer opgelucht als ik de trappen naar de uitgang beklim. En die opluchting werd wel heel sterk toen de politie een maand geleden veertien mannen, voornamelijk Pakistanen, oppakte omdat ze van plan zouden zijn in Barcelona een grote aanslag te plegen. Het g

De thuiszorg was al geregeld, de verzekering ging met alle ingrepen akkoord, dierbare mensen stonden in de startblokken om me te komen helpen, ik had de hele pre-operatieve procedure doorlopen, de artsen keken zwart, ik bibberde, en toen kwam het bericht dat alles goed was, dat er geen kwaaie dingen in me zitten. Ik had de foto die ik hier had willen zetten, al uitgezocht, met de tekst ‘ik ben even weg’. En nu hoeft dat niet meer, en de thuiszorg is afgebeld. Ik bibber niet meer en ben heel blij. Maar het is ook raar. Een zeer enerverende drie weken waren het en nu schijnt de zon weer. Heerlijk en ook vreemd. Genieten, maar ook even een soort leegte omdat wat me zo in beslag nam, weg is. Maar die leegte zal snel weer gevuld zijn met leven. Tot verwondering van sommigen had ik ervoor gekozen om hier te blijven voor de operatie. Ik zat immers bij een befaamd ziekenhuis (hoewel, die zwartkijkende artsen). En bovendien wilde ik liever herstellen op m’n zonnige Barcelonese balkon-met-uit

Er was eens ….. een heel vrome monnik die zich terugtrok in een grot in een woestijn en zich daar overgaf aan het geestelijk leven. De Duivel vond het maar niks en zond z’n dienaren naar de monnik, met de heerlijkste bijna niet te weerstane verlokkingen. Maar de monnik, Antonius, weerstond ze wel. Op een nacht sloegen de demonen hem met grote stokken in elkaar. En de nacht daarop kwamen ze, vermomd als zorgzame vrouwen, z’n wonden weer openhalen. Maar omdat de monnik zo vroom was en zich niet had laten verleiden door de verzoekingen, zond God een enorme lichtflits naar beneden en verjoeg de demonen voor eeuwig. Zo luidt een van de verhalen over deze Antonius, later bekend geworden als Antonius.abt, Sant Antoni Abat. Hij wordt altijd afgebeeld met een varkentje aan z’n voeten, en dat komt zo, vertellen ze in Catalunya: Op een goede dag ontbood de gouverneur van Barcelona de monnik Antonius, die inmiddels bekend stond om zijn genezende krachten, bij zich thuis, want zijn dochter was ziek