Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

Het was echt idioot hoe het ging. Ik ging naar het Greyhound busstation in Hollywood om de bus naar San Francisco te nemen. Slap als een vaatdoek van de voedselvergiftiging, gefrustreerd dat ik vrijwel niets in Los Angeles had kunnen zien behalve het ziekenhuis en droevig over het verlies van m’n koffer. De vrouw van het station zegt tegen me dat ik op het station downtown had moeten inchecken, want daarvandaan zou ik volgens m’n kaartje vertrekken. En nu is m’n plaats al vergeven en is er geen zekerheid dat ik met de bus meekan. Dit is teveel voor me na alle onheil, en ik begin te jammeren, dat ze me hadden verteld dat ik ook hier op kon stappen, dat ik net uit het ziekenhuis kom, dat Greyhound m’n koffer kwijt heeft laten raken ….. ‘Dan moet u maar naar het downtown station’, zegt de vrouw ijzig. ‘Maar dat haal ik niet meer, want daar vertrekt ie nu’, jammer ik verder, en ik herhaal … en het ziekenhuis … en m’n koffer kwijt jullie schuld … en er wordt op me gewacht in San Francisco.

Wat doe je als je in Hollywood bent? Juist, je gaat naar de ER. Wie wil nou niet weten of het er echt zo aan toegaat als in de tv-serie. Ikke wel, dat is toch het eerste wat je doet als je in Hollywood bent. Je kunt ver gaan hoor, als je aan observerende participatie doet, en ik neem het hoogst serieus. Kijk, hieronder lig ik op de ER, met een infuus in m’n hand. En dit was m’n uitzicht. Het viel wel een beetje tegen hoor, helemaal geen geschreeuw om me heen, ik werd niet door vier sterke verplegers op m’n zij of op m’n buik gedraaid, de chaos waarop ik lag te wachten, kwam helemaal niet. ‘ER’ klopt gewoon niet. Toen ben ik maar weer naar huis gegaan. Met een taxi natuurlijk, want ik was toch wel een beetje slap. Ik had tenslotte de hele avond, nacht en ochtend op een wc gezeten met m’n hoofd boven een emmer. En dan weten jullie wel wat er aan de hand was. Een voedselvergiftiging, opgelopen door eten dat ik bij de lunch-stop van de Greyhound bus tussen Tucson (Arizona) en Los Angeles h

Na St. Augustine gaan we naar Jacksonville, beide in het noordoosten van Florida. Ik ga er een reunietje krijgen met een oude vriend die ik dertig jaar niet heb gezien. Het kan maar twee uur duren, want we moeten verder en we hebben maar een paar dagen voor heel wat mijlen. Het was een onrustige nacht, want we hebben met z’n drieën op een kamer geslapen en we snurken als de besten. Elf jaar geleden deden nicht A en ik al een wedstrijdje snurken, maar nu was er dus concurrentie. Na het leuke, maar veel te korte weerzien rijden we westwaarts, de panhandle van Florida in. Florida heeft een soort uitsteeksel naar links, als het handvat van een pan, vandaar. Er zijn er meer in de VS, bijvoorbeeld in Texas. In de panhandle ligt Tallahassee, de hoofdstad van Florida, en daar slapen we, prettig apart nu. Na een copieus diner in Sonny’s, zo’n typisch Amerikaans eethuis met grote volle borden en mega-glazen water met ijs en giga-glazen ijsthee of anderszins die ook nog ’s steeds worden bijgevu

Met Amerikaanse nicht A en haar man M ga ik naar St. Augustine, in het noordoosten van Florida. Het is het oudste stadje van de VS dat door Europeanen werd gesticht en het is ook het langst “bezet” gebleven. De Spanjaarden hebben het in 1565 gesticht, twee eeuwen later kwam het onder Britse heerschappij, maar dat duurde maar 20 jaar, daarna werd het weer Spaans en sinds 1821 is het Amerikaans. De Spanjaarden hebben er natuurlijk wel wat aan gebouwen achtergelaten, en die staan vooral in éen straatje, te toeristisch naar mijn smaak, met leuke gebouwtjes, dat wel, maar er zitten vooral toeristenwinkeltjes in en bars. Overal is Spaanstalige muziek te horen. Het leukste gebouw is dit schooltje: Het is het oudste houten schoolgebouw van Amerika (wat zijn Amerikanen toch gek op superlatieven als oudste, eerste, grootste, kleinste). In 1716 verschijnt het voor het eerst in de boeken, maar het is waarschijnlijk ouder. St. Augustine heeft nog meer historische betekenis: In 1738 werd er de eerst

Met Amerikaanse nicht A en haar man M ben ik onderweg, in hun auto. We hebben afscheid genomen van nicht S en haar man. A en M wonen tijdelijk in Texas en waren naar Florida gekomen voor het familie-reunietje. Nu gaan we van halverwege de westkust naar het noordoosten van Florida. We nemen de snelweg, want we hebben niet zoveel tijd. Orlando (Disney World) laten we rechts liggen. We komen steeds meer motorrijders tegen, dwz, steeds meer halen ons in, ze scheuren aan alle kanten langs ons heen. En ik zie tot m’n verbijstering dat de meesten geen helm ophebben. Zó rijden, zó kwetsbaar zijn en dan geen helm op. Ik kan het gevoel van vrijheid dat de wind in de haren geeft, meevoelen, maar het risico zou mij te groot zijn. Wanneer we van de snelweg afgaan op zoek naar een picnic plek wordt de concentratie bikers steeds groter en dan blijkt dat we beland zijn in de Daytona Bike Week, "The Biggest Motorcycle Rally in the World", het grote jaarlijkse bikers-festijn in Daytona Beach.

Een prachtig huis is dit, daar zal iedereen het over eens zijn. De bewoners hebben natuurlijk veel geld, zou je verwachten. Maar niets is minder waar, ook in dit huis heeft de crisis toegeslagen. De bewoners kunnen bijna de huur niet opbrengen, het is ook geen gering bedrag: $2300 per maand. De man heeft een goede baan, de vrouw kan, door hun verhuizing tijdens de crisis, haar eigen bedrijfje niet voortzetten en ook geen ander werk vinden. Nou hebben ze in een andere staat 2 huizen. Ooooh, dan valt het allemaal wel mee, toch? Toch niet. Deze mensen zijn onlangs getrouwd. Voor die tijd woonden ze ieder in een eigen huis elders dat ze gekocht hadden als spaarpot voor hun pensioen. Toen kwamen ze elkaar tegen, trouwden en verhuisden naar dit mooie huis, dat ze huurden om het later te kopen. Ondertussen sloeg de crisis toe, de mensen die hun eerdere huizen huurden, konden de huur niet meer betalen. De waarde van die huizen kelderde, maar ze zitten nog steeds met 2 dure hypotheken die ze ni

Hiya Folks, How’re y’all doin’ today? You know it’s Sunday, and Sunday’s the day of the Lord, halleluya amen! and Jesus is the Key, now don’t forget y’all, Jesus is the Word, hallelyua amen! Jesus never runs out of time! Jesus said, love one another as I have loved you! halleluya amen! Jesus, healer of broken hearts! Ever felt taken for granted? Imagine how God feels! If you are lost, try GPS: Gods Plan of Salvation! halleluya halleluya halleluya aaaaamen! That’s all Folks, now y’all go home and pray, y’hear! See ya next Sunday.

Na de natuur van gisteren een beetje cultuur vandaag. In Sarasota, Florida, halverwege de westkust, staat dit beeld, "Unconditional Surrender". Ik dacht eerst dat het een driedimensionale versie was, of geïnspireerd erdoor, van die beroemde foto van Robert Doisneau, De Kus bij het Stadhuis van Parijs, genomen in 1950. Maar (lang leve google) het blijkt een exacte kopie te zijn van de beroemde foto van Alfred Eisenstaedt van een matroos die een verpleegster zoent op Times Square in New York, 14 augustus 1945, tijdens de viering van het einde van de tweede Wereldoorlog. Het beeld is 25 feet hoog, dat is ruim 8 meter. En het is beschilderd aluminium. Om de indrukwekkende hoogte aan te geven, staat nicht S ernaast. Ook even een close-up, ik vind de kousnaden zo leuk, en herinner me de eeuwige worsteling om ze recht te houden. Hieronder het bord dat erbij staat. “The monument honors the courage and spirit of survival of America’s World War II heroes.” De kunstenaar is Seward Johns

Het Ringling Museum in Sarasota, Florida is een privé museum opgezet door het circus-echtpaar Ringling. Die naam zegt ons niets, maar voor de Amerikanen is het Ringling Brothers Circus een begrip, zoiets als Circus Renz voor ons. In diverse gebouwen kun je er genieten van Kunst (verzameld door de Ringlings) en natuurlijk is er ook alles te zien over Het Circus en de geschiedenis ervan. Het grootste miniatuur circus ter wereld staat er, met een aantal tenten, je kijkt je ogen uit. Meneer Howard Tibbals heeft er meer dan vijftig jaar aan geknutseld. Trouwens, de circusfilm “The Greatest Show on Earth” is hier in Sarasota opgenomen. Het museum staat in een prachtig park met bizondere plantengroei. Deze grote rode bloemen horen bij de ‘red cotton tree’ (Bombax Ceiba) uit Nepal. Hierboven zie je een soort bosje van Banyan bomen; dat is een soort vijgenboom, de nationale boom van India. De luchtwortels zijn heel kwetsbaar, en daarom staat er dit bord bij: Tot zover de Ringling tuin. En dan d

Het zwembad bij m’n Amerikaanse nicht S is nog te koud en we gaan naar het strand. Niet dat het water daar warmer is, maar zee is altijd fijn. Bradenton ligt aan de westkust van Florida en dus is het daar de Golf van Mexico. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ik daar nu ben. Op een strand-terras eten we fish and chips, niet echt Amerikaans, maar daar is de Schotse man van S dol op. Hij is dean van de universiteit alhier en heeft zich voorgenomen Schot te blijven: hij heeft nog steeds een zwaar Schots accent en trekt bij feestelijkheden z’n kilt aan. De zeemeeuwen zijn zeer brutaal en vallen de tafeltjes met eten aan; wij waren gewaarschuwd en zijn onder een soort afdak gaan zitten. We zijn slaperig van eten, drank, zon en wind en doen een dutje op het strand. Fish and chips is natuurlijk niet het enige wat je hier kunt eten, op veel menu’s in de buurt vind je ook bv gator sausage. Wat zou dat nou zijn …. ja hoor, gator komt van alligator, krokodilletje dus. Smullen? Geen idee dat het

Na Miami Beach ga ik naar Tampa, van het zuiden van Florida naar halverwege de staat. Ik ga met de trein en word naar het station gebracht door m’n gastvrouw. Ze vraagt of ik het adres van het station heb opgezocht. Ojee, vergeten. Ze ontploft, ‘ik zou je wel kunnen wurgen’, zegt ze. Latino temperament, denk ik dan maar en haal de plattegrond tevoorschijn waarop het Amtrak station getekend staat. Ik moest er maar met een taxi heen, had iemand anders me gewaarschuwd, want het staat op een afgelegen plek en het is er een ongure bende. M’n gastvrouw en ik gaan Cubaans ontbijten, honderd meter verderop, maar we doen dat stukje wel met de auto, ze wil geen enkel risico lopen. Ook mag ik er daarna van haar absoluut geen wandelingetje maken, want er zijn strubbelingen tussen de verschillende bevolkingsgroepen en ik als blanke moet daar niet eventueel tussen raken. In de trein krijgen we door de conducteur een plaats aangewezen en ik bof, want ik krijg een interessante jongen naast me. Hij is

Is dit ook Miami Beach? Ja. Het is Espanola Way, een kitscherig en toeristisch straatje dat wel geschiedenis heeft. Het is een samenraapsel van nageaapte mediterraan Franse en Spaanse bouwsels, knus en romantisch. Het was bedoeld, begin vorige eeuw, voor de chique van Miami Beach, maar in de jaren twintig zat gangster Al Capone er met z'n maten lustig te gokken. En in onze tijd werd het vooral bekend door de episodes die er gedraaid zijn van de tv serie Miami Vice. Terug naar de modernere gebouwen. En dan tenslotte Miami by night, wat heet, het was gewoon een uur of zes, maar de lichtjes waren mooi. En ik ging braaf met de bus naar huis.

Nou, dit ziet er niet zo glorieus en swingend uit als je zou verwachten van Miami Beach. Het kan natuurlijk ook aan mijn keuze liggen. Ik sta hier op het strand met m'n rug naar de zee. De foto hieronder komt meer overeen met de verwachtingen die we (denk ik) hebben. Ook deze is vanaf het strand genomen. En dan het strand zelf, nog een beetje fris en wel heel rustig. Het had Barcelona kunnen zijn. Hierna liep ik naar de bekendste boulevard met al z'n café's, met schetterende muziek en dames met blote ruggen die met een cocktail in de hand wellustig met hun derrière draaien. Ik heb het echt gezien, maar durfde geen foto te maken. Het voelde trouwens nogal leeg aan.

Miami en Miami Beach zijn twee aparte steden, verbonden door bruggen. Miami Beach ligt op een langgerekt stuk land langs de kust. Aan de zuidkant is het uitgaanscentrum met z'n bars en restaurants. South Beach heet het, bekend van het South Beach Dieet. Er wordt veel reclame gemaakt voor cocktails, mojitos en daiquiris vooral, en het lijkt wel of het de hele dag Happy Hour is. In een Cubaans restaurant heb ik 'oude kleren' gegeten, 'ropa vieja' oftewel draadjesvlees, met rijst en stukken gebakken banaan. Miami Beach is bekend om z'n Art Deco gebouwen uit de jaren dertig, zie hierboven. Hieronder een typisch Amerikaanse Diner, zoals je ze wel in tv series ziet.