Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

Koeienstad Fort Worth, Texas, is niet alleen maar beton, koeien en cowboys, er is ook te genieten van watergeruis en stilte in de Water Gardens en de Japanese Garden. De WATER GARDENS is een park middenin de stad. De befaamde architect Philip Johnson is een van de twee ontwerpers. Hij is trouwens ook de architect van het John F. Kennedy Memorial Plaza in Dallas. Daar was ik niet zo weg van, maar dit park is heel bizonder. Het bestaat uit een centraal plein en 3 vijvers. Dit is de ‘Active Pool’. Het water dendert elf meter over een aantal terrassen naar beneden. Er is een soort pad van ‘stepping stones’ waarover je tussen het water en het waterval-geluid door naar beneden kunt lopen. Ik durfde die daling niet aan met m’n manke voet. In 2004 werd het park een paar jaar gesloten na een dramatisch ongeluk: een kind viel onderaan in het water, een volwassene en twee andere kinderen sprongen er achteraan om het te redden, en alle vier kwamen om. Door hevige regenval stond het water hoger dan

12.000 vierkante meter, met plaats voor ruim 6.000 mensen, hoe groot is dat? Een paar voetbalvelden, zeker. Het is in ieder geval de oppervlakte van Billy Bob’s Texas, ‘The World’s Largest Honky Tonk’. Nou is een honky tonk een bar met levende muziek, maar dit is dus een gigantische hal met wel twintig bars, waar overal iets te doen is en waar van alle kanten de lichtborden je toeflitsen. Het is er zo vol lichtborden, bars met lichtversiering, flitsende slotmachines en wat niet al, dat ik een hele tijd nodig had om te snappen wat ik zag. Het gebouw waarin deze country & western nachtclub zit, begon ooit als veestal. Daarna zat er een tijdlang een warenhuis in, waar de jongens van de opslagruimte op rolschaatsen reden vanwege de afstanden. Je kunt er van alles doen: biljarten, dansen op verschillende dansvloeren, drinken en eten, naar muziek luisteren op meerdere podia en gewoon hangen. Beroemde zangers hebben er opgetreden en hun handafdrukken achtergelaten op de Celebrity Wall. Ar

Je moet echt de stockyards zien, had M gezegd, die zijn hier heel groot en belangrijk. En elke dag is er een ‘cattle drive’, dan drijven ze de Texas Longhorn koeien naar de stallen, dat is een heel mooi gezicht. Ik had dus een beeld van duizenden van die Longhorns, met hun prachtige, lange, gedraaide horens, en een twintigtal cowboys die hen in bedwang hielden. Yeehah! Viel dat effe tegen. Een handjevol koeien sukkelden braaf hun rondje langs twintig mensen, en voordat M terug was van het parkeren van z’n auto, was het al voorbij, geen koe meer te bekennen, alleen nog maar een verloren bruidje. Maar nee, dit is niet helemaal eerlijk. Het was inderdaad niet zo veel en het was zo voorbij, maar die Longhorns zijn wel heel mooi. Ik had duidelijk niet het hele verhaal gekregen. Sinds jaren zijn de Fort Worth Stockyards geen veemarkt meer, en die cattle drives worden door vrijwilligers in stand gehouden omwille van het verleden, maar ooit was het de grootste paarden- en muilezelmarkt ter we

Dallas is niet geliefd bij de mensen die ik gesproken heb. Het is gewoon een heel grote stad, vinden ze, met niets bizonders, ook geen fietspaden; de mensen zijn er nogal snob en vinden zichzelf beter dan de mensen in buurstad Fort Worth. Zodra je de trein uitstapt, zie je inderdaad de grotere-stads-allure. Maar voor mij is Dallas de stad van Kennedy, de stad waar hij is vermoord. 22 november 1963, iedereen weet nog waar ie was toen ie het nieuws hoorde. Ik liep in m’n studentenhuis op de Westermarkt in Amsterdam de trap af. Een vriend die naar boven liep, riep me toe “heb je het nieuws al gehoord, dat Kennedy is vermoord?” “Ha ha, wat een rotgrap, zeg”, zei ik geërgerd. Maar het was dus echt zo. Wat een gruwel en ik dacht terug aan de dag, tweeëneenhalf jaar eerder, dat ik met een grote groep mede-foreign-exchange-students in de Rose Garden van het Witte Huis in Washington door President Kennedy werd ontvangen en hoe hij ons toesprak. Wat waren we allemaal verliefd op hem. En nu was

Amerikaanse nicht A en man M zijn dol op Fort Worth: er zijn een paar mooie musea, op loopafstand, die bovendien gratis zijn. En niet te vergeten de vele fietspaden, uitzonderlijk voor een stad in dit land. Het is van oudsher een vee- en cowboystad met befaamde stockyards en veilinghallen, maar het meeste geld komt uit de olie. Vooralsnog krijg ik maar geen indruk van de stad. De buurt waar we zitten is prettig, buitenwijk-achtig, met leuke losstaande huizen, zoals overal. Maar het centrum blijft onduidelijk voor me, een aantal hoge gebouwen, zaken dus, maar om negen uur ’s ochtends is het er idioot stil, geen wandelaar of fietser te zien, alleen een paar auto’s. Dan hoor ik dat de winkels daar pas om tien uur opengaan. In de winkelcentra, de malls, zijn de winkels wel om een uur of acht open, maar het centrum van de stad is dan bijna uitgestorven. Bij het station zie ik voor het eerst een bus met fietsenrek aan de voorkant. Er kunnen er twee op, het is gratis en je moet zelf het rek

Ha, we zijn in Texas. Eerst dachten we dat het motel in Carthage, Texas dicht was, want het staat er vol met pick-up trucks, alsof het gebouw grondig onder handen genomen wordt. Stoere mannen hangen zo’n beetje over de railing van de galerij en overal klinkt geanimeerd Spaans. Maar het zijn geen bouwvakkers, het zijn truckers die net als wij een slaapplaats nodig hebben. En zo komt onze kleine auto er in z’n eentje tussen al die stoere trucks te staan. Wij picknicken op ons bed met restjes van vorige dagen, een beetje jaloers op de truckers die her en der beneden en op de galerij kleine groepjes vormen rond zelf meegenomen barbecues en bierflessen. Ja, zegt de receptioniste, ze bouwen vanavond een feestje en gaan morgenochtend om 5 uur weer de weg op. En inderdaad, als wij om half acht het bed uitkomen, staat ons autootje helemaal verloren op het parkeerterrein. We hebben niets van het massale vertrek gemerkt. Bij “Wanda & Renee” slaan we een echt Amerikaans ontbijt naar binnen: bi

Na het bezoek aan het achtkantige landhuis Longwood in Natchez rijden we naar het noordwesten, door Louisiana. Gelukkig hebben we de snelwegen achter ons gelaten en nu zitten we op de US Route 84, die deels hoort bij El Camino East/West Corridor, de historische migratie-route van de Atlantische kust naar de huidige Amerikaans-Mexicaanse grens. Ik vind het heerlijk om zo door het land gereden te worden en ik probeer het ‘gevoel’ van Amerika te krijgen. Dat lukt soms wel, zeker als we langs katoenvelden rijden. Flarden van songteksten gaan door m’n hoofd, “…. When I was a little baby / My mother rocked me in the cradle / In them old, cotton fields back home. / Oh when them cotton balls got rotten / You couldn't pick very much cotton / In them old, cotton fields back home. / It was down in Lou'siana / Just about a mile from Texarkana / In them old, cotton fields back home ….” Heel veel kerkjes overal, soms met wervende of vermanende teksten op grote borden. “Jesus never runs ou

In Natchez (Mississippi) staat niet alleen Pleasant Hill, onze bed&breakfast, maar ook het landhuis Longwood. Het is het grootste achthoekige huis in Amerika, gebouwd rond1860, in wat ze de ‘Oriental Villa’ stijl noemen. Dat oriëntaalse zit ‘m in sommige bogen, maar vooral in de Byzantijns-Moorse koepel boven op het huis. Een mooi ding, maar van binnen ziet hij er zo uit: Dat zit zo. In 1860 begon de bouw van deze villa. Het was een kadootje van een rijke katoenplanter voor z’n gezin. Maar toen brak in 1861 de Amerikaanse Burgeroorlog uit en veel timmerlieden, die uit het noorden kwamen, konden natuurlijk niet in het zuiden blijven. Ze pakten hun gereedschap op en gingen er als een speer vandoor, terug naar huis. Sommige van hun spullen liggen er nog steeds, bedekt door een fotogenieke laag stof. De planter huurde snel arbeiders uit de buurt in om in ieder geval een verdieping af te maken. Die is dan ook geheel en stijlvol ingericht. Het leukste vond ik nog een een fraai bewerkte p