Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

Hadden jullie met Oud en Nieuw allemaal je rode ondergoed aan? Nee? Hier wel, want dat brengt geluk. Nou houden ze het in Zuid Amerika op geel ondergoed, maar het idee blijft hetzelfde. Maar genoeg over het oude jaar, het is de hoogste tijd om over het nieuwe jaar te vertellen, want dat is tenslotte ook alweer bijna een maand oud. Ik kondigde aan dat het vlak na nieuwjaar Sinterklaas zou zijn. Maar eigenlijk gaat het hier om DRIE Sinterklazen. Op 5 januari komen ze aan, en 6 januari is hun grote dag: Los Reyes Magos, Driekoningen. Het is het belangrijkste feest in een Spaans kinderleven. De 5e loop ik ’s avonds laat op straat over een tapijt van papiertjes: van de vijftien ton snoepjes die de pages van de Drie Koningen in een kilometerslange stoet naar de kinderen hebben gegooid. Nu liggen de kinders in bed en wachten vol spanning op de kadootjes die de Koningen die nacht bij hen thuis zullen brengen. Zullen ze krijgen wat ze hebben gevraagd? Uren eerder zijn de Wijzen met hun gevolg p

We waren zo’n beetje gebleven bij Oud en Nieuw. Van de geluksdruiven weten we inmiddels alles al, maar er is nog iets en dat is voor kleine kinderen: l’Home dels Nassos, de Neuzenman. Die komt altijd op de laatste dag van het jaar, om het jaar af te sluiten. Al een paar dagen daarvoor hebben de ouders hun kinderen lekker gemaakt: de Neuzenman komt eraan en die heeft net zoveel neuzen als er dagen in het jaar zijn. Dat is veel! Een man met driehonderd vijfenzestig neuzen! Stel je voor. En waar zitten al die neuzen, die passen vast niet in z’n gezicht, dus dan zitten ze over z’n hele lichaam, en wat nou als ie verkouden is, hoe moet ie dan al z’n neuzen snuiten, en en en ... Jottem, mam, pap, wanneer komt ie nou, en is het al tijd, ik wil naar buiten, ik wil de Neuzenman zien, gaan we nou!!!!! In de krant staat precies waar en hoe laat de Neuzenman z’n opwachting maakt. En als de kinderen buiten zijn, speuren ze naar die merkwaardige man, maar ze kunnen hem nergens vinden. Hun ouders heb

Na het nationale feest van de Sorteo de Navidad storten de Spanjaarden zich weer op de winkels om kado’s te kopen voor kerstmis. Alsof ze daar nog geen tijd voor hebben gehad, doen ze dat met z’n allen op de zondag voor kerst. Ik ga lekker naar zee. Maandag de 24e loop ik hoopvol naar de kerstmarkt bij de kathedraal, want ik wil een paar caganers kopen als kadootje voor het kerstavond-etentje met vrienden die avond. Tot mijn verbazing is het hele plein leeg en schoongespoten. Ik ben te laat. En dan is het kerstavond, kerstochtend en tweede kerstdag. Die bestaat alleen in Cataluña en heet Sant Esteve. De families sluiten zich in hun burchten op, de deuren gaan dicht, het is familiefeest. De cagatió kakt z’n kado’s uit, kindergezichten glunderen en er wordt veel gegeten en veel gedronken. En ook daar zijn tradities bij. In Cataluña eten ze sinds mensenheugenis als eerste gang een soort stoofpotje, waar ze het vlees uithalen zodat er soep overblijft waarin ze dan weer pasta doen. Het vlee

Uitgeput moeten ze zijn, die Spanjaarden. Want ze zijn eindelijk voorbij, de kerstdagen, en wat hebben ze lang geduurd. Wel meer dan twee weken. En al die tijd wenste men elkaar Bon Nadal of Feliz Navidad toe, ook in het nieuwe jaar. Het begon allemaal eigenlijk al op vrijdag 21 december. Ik zit met vrienden te eten in een uitbundig lawaaierig café. Iedereen viert met collega’s de laatste werkdag voor de vakantie. Bij het afrekenen krijgen we van de ober ieder een lot. “Morgenochtend”, zegt hij, “moet je vanaf 9 uur maar naar TV1 kijken, dan zie je of dit een winnend lot is.” De volgende ochtend zet ik de tv aan en zit er onmiddellijk aan vastgeplakt. De grote Kerst-Staatsloterij, el Sorteo de Navidad, is aan de gang. Nu weet ik dat Spanjaarden verzot zijn op loterijen, maar dit spektakel had ik nog nooit meegemaakt, het duurt uren en ik kijk m’n ogen uit. Het publiek in de zaal heeft zich carnavalesk uitgedost, want dat brengt geluk, maar op het podium gaat het er heel formeel en pre

“Je kunt ze beter even pellen”, zegt S, de zestienjarige dochter van m’n gastvrouw M. We zitten nog aan tafel nadat we uitgebreid lekkere dingen hebben gegeten en gedronken. En nu hebben we ieder een schoteltje voor ons met twaalf druiven erop. Want het is oudejaarsavond en in Spanje tellen ze de laatste twaalf seconden van het oude jaar op een heel eigen manier af. Bij elke klokslag eten ze een druif, want dat brengt geluk. Zou je dat niet doen, dan ligt er rampspoed in het verschiet. “Pellen?” vraag ik, “waarom? Ik kan toch best een druif met schil en al opeten?” “Nou”, zegt S, “ze gaan best snel, hoor, die klokslagen, en anders zit je om twaalf uur met een mond vol druif en schil.” Dus pel ik braaf m’n twaalf druiven en S pielt met een scherp mes ook nog de pitten uit de hare. M vindt het allemaal niet nodig en doet niet met ons mee. De televisie gaat aan, net als in Nederland, want we moeten wel precies weten hoe laat het is. In de rest van Spanje staat TV1 aan, waarop een giganti