Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

When is something 'art'? What you see here is góing to be art, but isn't it already art because this was made intentionally? Marjan Teeuwen is the artist. She makes photos of objects piled up in a certain way, in black or white or colourful. She then makes combinations of the photos with photoshop, which become huge prints. Marjan worked 3 months in this house-to-be-demolished. She made holes in walls, floors and ceilings, collected black and white objects, bits of wood, metal, etc., built structures to support them, and piled them up in a very precise way. Then she took pictures. After that we the public could come and see, and even take pictures ourselves. So these pictures are mine, not hers. The next day the house was torn down. You can see her work at her website: www.kw14.nl - click at the T - click at Marjan Teeuwen - click at 'overzicht', for example.

Deze foto zag ik, in maart, op de tentoonstelling Hedendaagse Chinese Kunst uit de collectie Sigg, in de Fundació Joan Miró in Barcelona. De spiegelingen kon ik niet vermijden.

Toen ik van het februari-zonnetje genoot op mijn balkon in la Barceloneta, zag ik hem hetzelfde doen, hangend in de lucht. Misschien kijkt hij naar de Sagrada Familia. Als hij achterom kijkt, ziet hij de zee en mij.

“Toe dan, Miki, toe dan, hoeveel is 4 min 2, Miki, 4 min 2, zeg het dan!” De man blijft maar aandringen, want thuis ging het zo goed, en nu brengt z’n hondje er niets van terecht, en dat terwijl het in een televisieshow z’n kunsten mag vertonen. Het hondje is klein, wit en poedelig. Het is vast het middelpunt in het leven van deze man, een slungel van een vent die geen raad weet met z’n lijf en er van opzij als een soort vraagteken uitziet: hoofd en schouders rond naar voren, rug naar achteren en bekken weer naar voren. Ze doen mee aan een talentenshow met de naam “Tú sí que vales”, Jij bent Veel Waard. Zo ongeveer. Ik val er middenin en zit er meteen aan vastgeplakt. Een zaal vol enthousiastelingen, met veel supporters van de kandidaten, zo hoort dat ook. Op het podium de kunstenmakers en de presentator, en voorin de zaal een verhoginkje met daarop de jury, drie mannen en een vrouw. De vrouw hangt de hele tijd slap van het lachen over de tafel heen, niet vanwege de kunstenmakers op he

Ja, ik heb naar de EK-finale gekeken en ja, er was getoeter in mijn Barcelonese straat, maar toch, maar toch … ik weet niet of het Catalanen waren in die auto’s. Ik ben op de finale-zondag in Vilanova i la Geltrú, heerlijk op het strand aan het eind van de middag, in de minder hete zomerzon en voeten in het water. Over drie uur begint De Wedstrijd en terwijl ik niets om voetbal geef, voel ik nu toch de spanning en hoop ik dat Spanje kampioen wordt. Vriendin M en haar zeventienjarige dochter gaan niet kijken, dat weet ik al van de halve finale, het laat ze eigenlijk koud. Dat kan, het zijn tenslotte vrouwen. Maar ik vraag het toch nog maar een keer, want het gaat nu wel om kampioenschap. ‘Nee’, zegt M, met een soort matte stilte eromheen, ‘nee, ik ga niet kijken.’ Ik krijg een ingeving: ‘maar als het nou om het elftal van Catalunya ging, zou je dan wel kijken?’ M veert op, komt tot leven, ‘ja natuurlijk, nou en of ik zou kijken, wat dacht je.’ Ah, in de roos. Voetbal is politiek. Maar

Ik loop in de stad, het is heel druk en ik ben omringd door mensen. Vlak voor me loopt een man van een jaar of zestig. Ik zit als het ware met m’n neus bovenop z’n achterkant. En opeens laat hij een enorme scheet, zo-een die uitgerekt is, lang duurt, een rochelscheet. Ik spring van schrik bijna de lucht in. Dat iemand dat in zo’n menigte doet. Dan houd ik m’n pas wat in, want ik heb geen zin in andermans geuren. Ik ben de enige die reageert, de anderen doen alsof ze niets hebben gehoord. Eigenlijk heeft dat wel wat. Ik loop op straat, bij mij in de buurt. Een oud vrouwtje komt me tegemoet, heel klein en frêle, ze leunt zwaar op haar wandelstok. Bij het voorbijgaan zegt ze iets tegen me, alsof we al een hele tijd gezellig staan te babbelen: “Nosinvadenlosamarillos.” “Pardon?” zeg ik, want ik kan me bijna niet voorstellen dat ik haar goed heb verstaan. En ze herhaalt: “De gelen nemen bezit van ons.” De gelen? ach nee toch. “Dat valt toch wel mee”, probeer ik haar gerust te stellen. “Ne

We zijn een paar dagen naar de Pyreneeën geweest, N, F&P en ik. Nog net in Catalunya, aan de oostkant van het Nationaal Park Aigüestortes. Ik was nog nooit in de Pyreneeën geweest, onbegrijpelijk, en had er niet zo'n goed beeld van. Het is er prachtig, vooral in dit park. Het is alles: lieflijk, onherbergzaam, idyllisch, ruig, ijl, woeste watervallen, ontelbare meren groot en klein. Er zijn prachtige tochten te maken, te voet maar ook per jeeptaxi, die soms zo steil de berg oprijdt dat je liever wilt lopen. Dit is het meer Sant Maurici met het massief Els Encantats, de Betoverde Bergen, 2745m hoog. Het uitzicht vanuit ons appartement: het riviertje de Escrita, vol stroomversnellingen. De Escrita loopt onder deze romaanse brug door, waar we ook op uitkeken vanaf ons riante terras in Espot. Een schattig dorpje met ook veel Nederlanders, beschaafd en sportief, dat wel. Er blijkt een ANWB camping in de buurt te zijn. De terugreis, ook niet mals. De zon kwam door en lichtte de akker

85.000 anderen en ik brengen de nacht door op het strand van Barcelona. Het is 23 juni, Sant Joan, San Juan, de kortste nacht van het jaar, het begin van de zomer, la Nit del Foc, de nacht van het vuur. Op strand en boulevard hier en daar wat vuurpijlen, maar vooral knallen, overal. Jochies zijn het die de rotjes aansteken en gooien, liefst vlak bij je voeten. Ik heb de wondjes nog op m’n been, rot-jochies. Al weken horen we de knallen om ons heen, en oorverdovend zijn ze, zoals alles en iedereen in Barcelona veel lawaaieriger is dan elders. Massaal hebben we ons vanavond laten aanvoeren door de metro en massaal lopen we naar zee. En daar heeft een massa al aardig bezit genomen van het strand. In groepen zitten ze er, met picnicmanden, koeltassen, plastic tassen vol drank en eten. De laatste supermarkt tussen stad en strand doet goede zaken en is, net als de restaurants onderweg, de hele nacht open. Ik heb er een beetje tegenop gezien om in m’n eentje hier naar toe te gaan, maar ik wil

Als het effe kan, neem ik hier in Barcelona de fiets als ik ergens heen wil. Het geeft me een gevoel alsof ik vleugels heb, alsof de stad van mij is. Nu is de stad natuurlijk elke dag een beetje meer van mij en daardoor weet ik ook waar ik wel en waar ik niet kan fietsen. Want zo simpel is het hier niet. Het is niet als in Nederland, waar je overal kunt fietsen behalve op de snelweg, waar mooie duidelijk aangegeven fietspaden zijn die je beschermen tegen jakkerende auto’s en brommers. Nee, wat er in Barcelona vooral aan de hand is, is dat de stad nog steeds niet echt gewend is aan fietsers, er nog steeds niet op ingesteld is. Terwijl we een oprukkend leger zijn, mede dankzij het verpletterende sukses van het verhuursysteem Bicing. Af en toe kom je een fietspad tegen. Dat is er dan opeens. En het is er ook opeens weer niet. Je moet niet denken dat áls je eenmaal op een fietspad rijdt, je verder leuk om je heen kunt kijken naar de mooie gebouwen en huizen. Want overal liggen gevaren op

Zomaar even drie foto's van gestalde fietsen, ingenieus en fotogeniek.

Waterkoker, theepot, thermoskan, ze staan weer op een aanrecht. Ik heb thee gezet, ik ben weer thuis. Voor de derde keer in 8 maanden Barcelona ga ik me ingraven in een nieuwe behuizing en omgeving. Eerlijk gezegd was thee zetten niet m’n allereerste handeling in dit nieuwe huis. Toen deze zondagmorgen alle zeventien rugzakken, tassen, manden en zakken binnen stonden, was het eerste wat ik deed, mijn computer aansluiten op het internet. Zo neem ik de wereld en tegelijkertijd m’n thuis overal mee naar toe. Ben ik verslaafd? Ja, absoluut. Aan dat kontakt met de wereld en aan de verrassingen die ik tegenkom op mijn cyber-reizen. Het is wel weer even afkicken en wennen. Het adembenemende uitzicht over zee, stad en bergen, heeft plaatsgemaakt voor stevige huizenblokken met balkons en dichte ramen vlak tegenover me. Extravert tegenover introvert. In Barceloneta werd ik door de weidsheid als het ware naar buiten getrokken, als een vogel scheerde ik over de stad. Hier is alles naar binnen geke

“Houdt u van deze muziek?”, vraagt de man achter de toonbank. “Nee, ik vind het afschuwelijk”, schiet het uit m’n mond. Uit de luidsprekers klinkt de Koekoekswals, dat ding uit de jaren vijftig, waar we een andere tekst bij maakten: ‘koekoek koekoek, een vrouw in een mannenbroek, wat raar wat raar, een man in een directoire’. Kennen jullie die? Het was in die tijd een heel ondeugende tekst en we moesten dus altijd erg giechelen. Voor de duidelijkheid: directoire was een deftig woord voor damesonderbroek. Onze tekst was dan wel leuk, maar het melodietje was zo erg, vooral als het op orgel werd gespeeld. En zo’n versie klinkt nu uit de luidsprekers in dit Barcelonese winkeltje. Ik ben hier naar binnen gelokt door een bordje in de etalage met ‘comidas caseras’, ‘eigengemaakte’ maaltijden. Ik heb honger en in het Spaans klinkt ‘caseras’ geurig en sappig. Binnen zie ik vooralsnog alleen wat droge pasteitjes op de toonbank staan. En hoor ik dat akelige walsje. “Ik vind het afschuwelijke muzi

De man zit in een rolstoel. Ik zie hem ver aan de overkant van een groot en druk kruispunt waar we beiden wachten op groen licht. Zijn rolstoel is elektrisch en die bedient hij met z’n linkerhand. Alleen, de man is zwaar spastisch en dat maakt het ingewikkeld: zijn linker onderarm houdt hij omhoog om hem te plaatsen op het pookje waarmee hij de rolstoel bestuurt, alleen dat lukt niet, zijn onderarm zwaait alle kanten uit en elke keer als ik denk ‘nou heeft ie ‘m’, zwenkt zijn hand naar links of naar rechts en er steeds overheen. Ondertussen rijden zware vrachtwagens en turbosnelle brommers rakelings langs hem heen. Ziet hij al dat gevaar? Zijn hoofd zwabbert ook alle kanten uit. Hoe moet dat straks, als het licht op groen springt en hij misschien te laat zijn wapperende hand op het pookje heeft gekregen om de rolstoel in beweging te brengen. Misschien lukt het net als het licht weer op rood springt en hij langzaam op weg is naar die verre overkant. Ziet hij dan met z’n zwaaiende hoofd

Het is alweer een paar weken geleden, maar ook dit jaar is het Sant Jordi geweest: in Catalunya de Dag van het Boek en de Roos, de Catalaanse combinatie van de internationale Dag van het Boek en het verhaal van Sint Joris. Vorig jaar schreef ik er al over: http://nancystuvel.blogspot.com/2007/06/je-kon-op-de-ramblas-over-de-koppen.html Sant Jordi, voor velen de belangrijkste dag van het jaar, vanwege de gigantische verkoop van boeken, voor anderen de meest romantische dag van het jaar, de dag van de liefde, vanwege de rozen die je krijgt en geeft. Voor iedereen, vanwege alles bij elkaar, de bijna niet te verwerken gezellige drukte, de honderden boekenstallen in alle wijken van de stad, de kramen met rozen, en niet te vergeten de meer dan honderd schrijvers uit binnen- en buitenland die hun boeken komen promoten. Maar zij komen ook vanwege de feestelijke sfeer. Volgens de Amerikaanse schrijfster Donna Leon komt zo’n dag nergens anders voor, zo vreedzaam, met alleen maar boeken. Voor de

Ik ben eindelijk echt terug in Barcelona, nadat ik de laatste weken een beetje had rondgelopen als een zombie. Een week in Nederland, voor de bruiloft van F en P, en het vliegtuig, zorgden daarvoor. Ik houd van reizen en ik houd vooral van het voelen van de afstanden, de kilometers, van de auto, dus. Bovendien voel ik me niet echt lekker en ontspannen in een vliegtuig. Maar soms is een snelle verplaatsing handiger en als ik dan tussen twee dierbaren in kan zitten die ik ook nog mag vastpakken, is de keuze van het transportmiddel niet zo moeilijk. Maar geef mij maar vervoer op vier wielen met 100 kilometer per uur om diep genoeg te ervaren waar ik nu weer ben, wat ik nu weer doe. ZAP! We zitten met z’n allen al weken in de voorbereiding voor de bruiloft van F en P: jurk en pak zoeken, schoenen, tasje. Catering regelen, iedereen denkt mee, vriendinnen bieden genereus hun huizen aan voor logeren en feest, verrassingen worden bedacht, en dan is vrijwel alles geregeld. Eindelijk is het tijd

Nogal amechtig zitten F en ik in het café wat op ons hoofd te krabben. We zijn nog perplex van wat we net meegemaakt hebben. Na F’s drie weken in Chicago en Nederland zouden we elkaar eindelijk weer eens zien en wat is fijner dan samen naar de zee turen en bijkletsen. En er is heel wat te vertellen, al was het maar omdat F inmiddels in haar bruidsweken zit. Wij dus naar het strand. Best fris nog, maar altijd heerlijk. En voordat we het weten is er een uur gevuld met belangrijke woorden. ‘Moet je ’s kijken, daar in de verte’, zegt F opeens, ‘wat een lucht, en zie je die wolk? Dat lijkt wel zand.’ ‘Nee joh’, zeg ik, ‘moet je zien hoe hoog die gaat, dat kan geen zand zijn, dat is rook of stoom, het is net zo hoog als een fabrieksschoorsteen, da’s vast geen zand.’ En dan steekt er een windje op en wordt het koud. We knopen onze jas goed dicht, vinden dat we toe zijn aan een warme drank en lopen over het strand richting café. Een jongen voor ons zit op het zand foto’s te maken van iets acht

Het is Goede Vrijdag en ik heb er helemaal geen zin in. Geen zin in processies. Geen zin om erover te schrijven. Dat heb ik vorig jaar al gedaan en ik heb geen zin om mezelf te herhalen. Dus ga ik dat niet doen. Maar dan is het opeens half vijf en gaat er toch iets kriebelen: over een half uur vertrekken er twee pasos (beeldengroepen) vanuit een kerk vlak achter de Ramblas, dat was vorig jaar heel indrukwekkend, met die huilende man die er rondliep. Moet ik niet toch even ….. Ik grijp m’n jas en ga naar buiten. In Barceloneta is het gewoon vakantie-druk, veel toeristen en zwarte verkopers met op de grond een lap met zonnebrillen of tassen, klaar om bij de minste dreiging van politie het zaakje op te rollen en weg te lopen, kramen met artesanía, kramen met lekkernijen, een zoete geur van wafels komt me tegemoet. Aan niets is te merken dat het Goede Vrijdag is. In de oude stad zijn de boetiekjes open. Ik loop stevig door. En als ik vanuit de nauwe straatjes in de verte de Ramblas zie, te

Een echte zondag: niks hoeft, alles kan. De zon schijnt en ik ga m’n zondagse krant kopen en ‘m dan ergens zitten lezen, want ik wil onder de mensen zijn. Dat is geen probleem. Zodra ik de deur uit stap, ben ik één van hen: ze lopen op straat, ze zitten in cafés, op stoelen en bankjes op pleinen, ze lezen hun krantje, hun boek, ze babbelen met vrienden, ze drinken wat en eten een hapje, kinderen erbij, het krioelt. Het is heerlijk om te zien, zo ontspannen, zo gezellig, zo levendig. Dit is waar ik van geniet. Dit is waarom ik het in Barcelona zo heerlijk vind. Ik loop de straat uit naar zee, er staat een fris windje en de surfers zijn druk in de weer. Op alle muurtjes langs de boulevard zitten mensen, het strand zit vol groepen en groepjes. En toch is het heel rustig, iedereen warmt zich aan het zonnetje en vindt het goed. Het is net wat te winderig om er bloot bij te zitten, dus veel mensen houden hun jas aan. Mooi zijn is niet aan de orde, is niet nodig. Het is rond half vier, de te

Zo’n angst voor een aanslag op de metro, na de arrestatie van veertien vermoedelijke terroristen, ebt ook wel weer een beetje weg natuurlijk. Gelukkig blijven niet alle emoties altijd even heftig in ons lijf aanwezig en gelukkig wordt mijn geheugen er met de jaren ook niet beter op. Dus maak ik ook metro-reisjes waarbij ik aan andere dingen denk. Zo ben ik een keer op weg naar F en P om daar gezellig te gaan eten. Er gaat geen rechtstreekse lijn van mij naar hen, dus ik moet een keer overstappen. Ik zit in de eerste trein, lekker rustig is het daar, ik heb m’n tas op m’n schoot en opeens komt de gedachte bij me op dat ik misschien niet meer zo alert ben op zakkenrollers. En daar zijn er heel veel van in Barcelona, vooral in het openbaar vervoer. Meestal ben ik me heel bewust van hun mogelijke aanwezigheid, maar op de een of andere manier komt toch die gedachte bij me op. Die ik overigens meteen weer kwijt ben. En dan moet ik overstappen. Een paar trappen op en af, een lange gang door

Soms word ik onrustig als ik een sirene hoor, van ambulance, politie of brandweer. In Barcelona hoor je ze voortdurend, zo vaak dat je er al bijna niet meer op let. Maar als ik zo’n sirene hoor vlak voordat ik de metro in moet, word ik er onrustig van. Dan zou ik me liever niet wagen in dat ondergrondse gangenstelsel dat een fantastisch openbaar vervoer biedt, maar dat ook een efficiënt doelwit kan zijn voor een terroristische aanslag. Denk maar ’s aan Japan, dertien jaar geleden, met dat sarin-gas in de metro. Twaalf doden en honderden gewonden. Als ik aan zo’n aanslag denk, krijg ik acuut een aanval van claustrofobie. Nou ga ik regelmatig met de metro, en ik wen ook wel aan het idee van enige opgeslotenheid, maar toch ben ik altijd weer opgelucht als ik de trappen naar de uitgang beklim. En die opluchting werd wel heel sterk toen de politie een maand geleden veertien mannen, voornamelijk Pakistanen, oppakte omdat ze van plan zouden zijn in Barcelona een grote aanslag te plegen. Het g

De thuiszorg was al geregeld, de verzekering ging met alle ingrepen akkoord, dierbare mensen stonden in de startblokken om me te komen helpen, ik had de hele pre-operatieve procedure doorlopen, de artsen keken zwart, ik bibberde, en toen kwam het bericht dat alles goed was, dat er geen kwaaie dingen in me zitten. Ik had de foto die ik hier had willen zetten, al uitgezocht, met de tekst ‘ik ben even weg’. En nu hoeft dat niet meer, en de thuiszorg is afgebeld. Ik bibber niet meer en ben heel blij. Maar het is ook raar. Een zeer enerverende drie weken waren het en nu schijnt de zon weer. Heerlijk en ook vreemd. Genieten, maar ook even een soort leegte omdat wat me zo in beslag nam, weg is. Maar die leegte zal snel weer gevuld zijn met leven. Tot verwondering van sommigen had ik ervoor gekozen om hier te blijven voor de operatie. Ik zat immers bij een befaamd ziekenhuis (hoewel, die zwartkijkende artsen). En bovendien wilde ik liever herstellen op m’n zonnige Barcelonese balkon-met-uit