Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

Het is Goede Vrijdag en ik heb er helemaal geen zin in. Geen zin in processies. Geen zin om erover te schrijven. Dat heb ik vorig jaar al gedaan en ik heb geen zin om mezelf te herhalen. Dus ga ik dat niet doen. Maar dan is het opeens half vijf en gaat er toch iets kriebelen: over een half uur vertrekken er twee pasos (beeldengroepen) vanuit een kerk vlak achter de Ramblas, dat was vorig jaar heel indrukwekkend, met die huilende man die er rondliep. Moet ik niet toch even ….. Ik grijp m’n jas en ga naar buiten. In Barceloneta is het gewoon vakantie-druk, veel toeristen en zwarte verkopers met op de grond een lap met zonnebrillen of tassen, klaar om bij de minste dreiging van politie het zaakje op te rollen en weg te lopen, kramen met artesanía, kramen met lekkernijen, een zoete geur van wafels komt me tegemoet. Aan niets is te merken dat het Goede Vrijdag is. In de oude stad zijn de boetiekjes open. Ik loop stevig door. En als ik vanuit de nauwe straatjes in de verte de Ramblas zie, te

Een echte zondag: niks hoeft, alles kan. De zon schijnt en ik ga m’n zondagse krant kopen en ‘m dan ergens zitten lezen, want ik wil onder de mensen zijn. Dat is geen probleem. Zodra ik de deur uit stap, ben ik één van hen: ze lopen op straat, ze zitten in cafés, op stoelen en bankjes op pleinen, ze lezen hun krantje, hun boek, ze babbelen met vrienden, ze drinken wat en eten een hapje, kinderen erbij, het krioelt. Het is heerlijk om te zien, zo ontspannen, zo gezellig, zo levendig. Dit is waar ik van geniet. Dit is waarom ik het in Barcelona zo heerlijk vind. Ik loop de straat uit naar zee, er staat een fris windje en de surfers zijn druk in de weer. Op alle muurtjes langs de boulevard zitten mensen, het strand zit vol groepen en groepjes. En toch is het heel rustig, iedereen warmt zich aan het zonnetje en vindt het goed. Het is net wat te winderig om er bloot bij te zitten, dus veel mensen houden hun jas aan. Mooi zijn is niet aan de orde, is niet nodig. Het is rond half vier, de te

Zo’n angst voor een aanslag op de metro, na de arrestatie van veertien vermoedelijke terroristen, ebt ook wel weer een beetje weg natuurlijk. Gelukkig blijven niet alle emoties altijd even heftig in ons lijf aanwezig en gelukkig wordt mijn geheugen er met de jaren ook niet beter op. Dus maak ik ook metro-reisjes waarbij ik aan andere dingen denk. Zo ben ik een keer op weg naar F en P om daar gezellig te gaan eten. Er gaat geen rechtstreekse lijn van mij naar hen, dus ik moet een keer overstappen. Ik zit in de eerste trein, lekker rustig is het daar, ik heb m’n tas op m’n schoot en opeens komt de gedachte bij me op dat ik misschien niet meer zo alert ben op zakkenrollers. En daar zijn er heel veel van in Barcelona, vooral in het openbaar vervoer. Meestal ben ik me heel bewust van hun mogelijke aanwezigheid, maar op de een of andere manier komt toch die gedachte bij me op. Die ik overigens meteen weer kwijt ben. En dan moet ik overstappen. Een paar trappen op en af, een lange gang door