Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

“Toe dan, Miki, toe dan, hoeveel is 4 min 2, Miki, 4 min 2, zeg het dan!” De man blijft maar aandringen, want thuis ging het zo goed, en nu brengt z’n hondje er niets van terecht, en dat terwijl het in een televisieshow z’n kunsten mag vertonen. Het hondje is klein, wit en poedelig. Het is vast het middelpunt in het leven van deze man, een slungel van een vent die geen raad weet met z’n lijf en er van opzij als een soort vraagteken uitziet: hoofd en schouders rond naar voren, rug naar achteren en bekken weer naar voren. Ze doen mee aan een talentenshow met de naam “Tú sí que vales”, Jij bent Veel Waard. Zo ongeveer. Ik val er middenin en zit er meteen aan vastgeplakt. Een zaal vol enthousiastelingen, met veel supporters van de kandidaten, zo hoort dat ook. Op het podium de kunstenmakers en de presentator, en voorin de zaal een verhoginkje met daarop de jury, drie mannen en een vrouw. De vrouw hangt de hele tijd slap van het lachen over de tafel heen, niet vanwege de kunstenmakers op he

Ja, ik heb naar de EK-finale gekeken en ja, er was getoeter in mijn Barcelonese straat, maar toch, maar toch … ik weet niet of het Catalanen waren in die auto’s. Ik ben op de finale-zondag in Vilanova i la Geltrú, heerlijk op het strand aan het eind van de middag, in de minder hete zomerzon en voeten in het water. Over drie uur begint De Wedstrijd en terwijl ik niets om voetbal geef, voel ik nu toch de spanning en hoop ik dat Spanje kampioen wordt. Vriendin M en haar zeventienjarige dochter gaan niet kijken, dat weet ik al van de halve finale, het laat ze eigenlijk koud. Dat kan, het zijn tenslotte vrouwen. Maar ik vraag het toch nog maar een keer, want het gaat nu wel om kampioenschap. ‘Nee’, zegt M, met een soort matte stilte eromheen, ‘nee, ik ga niet kijken.’ Ik krijg een ingeving: ‘maar als het nou om het elftal van Catalunya ging, zou je dan wel kijken?’ M veert op, komt tot leven, ‘ja natuurlijk, nou en of ik zou kijken, wat dacht je.’ Ah, in de roos. Voetbal is politiek. Maar

Ik loop in de stad, het is heel druk en ik ben omringd door mensen. Vlak voor me loopt een man van een jaar of zestig. Ik zit als het ware met m’n neus bovenop z’n achterkant. En opeens laat hij een enorme scheet, zo-een die uitgerekt is, lang duurt, een rochelscheet. Ik spring van schrik bijna de lucht in. Dat iemand dat in zo’n menigte doet. Dan houd ik m’n pas wat in, want ik heb geen zin in andermans geuren. Ik ben de enige die reageert, de anderen doen alsof ze niets hebben gehoord. Eigenlijk heeft dat wel wat. Ik loop op straat, bij mij in de buurt. Een oud vrouwtje komt me tegemoet, heel klein en frêle, ze leunt zwaar op haar wandelstok. Bij het voorbijgaan zegt ze iets tegen me, alsof we al een hele tijd gezellig staan te babbelen: “Nosinvadenlosamarillos.” “Pardon?” zeg ik, want ik kan me bijna niet voorstellen dat ik haar goed heb verstaan. En ze herhaalt: “De gelen nemen bezit van ons.” De gelen? ach nee toch. “Dat valt toch wel mee”, probeer ik haar gerust te stellen. “Ne

We zijn een paar dagen naar de Pyreneeën geweest, N, F&P en ik. Nog net in Catalunya, aan de oostkant van het Nationaal Park Aigüestortes. Ik was nog nooit in de Pyreneeën geweest, onbegrijpelijk, en had er niet zo'n goed beeld van. Het is er prachtig, vooral in dit park. Het is alles: lieflijk, onherbergzaam, idyllisch, ruig, ijl, woeste watervallen, ontelbare meren groot en klein. Er zijn prachtige tochten te maken, te voet maar ook per jeeptaxi, die soms zo steil de berg oprijdt dat je liever wilt lopen. Dit is het meer Sant Maurici met het massief Els Encantats, de Betoverde Bergen, 2745m hoog. Het uitzicht vanuit ons appartement: het riviertje de Escrita, vol stroomversnellingen. De Escrita loopt onder deze romaanse brug door, waar we ook op uitkeken vanaf ons riante terras in Espot. Een schattig dorpje met ook veel Nederlanders, beschaafd en sportief, dat wel. Er blijkt een ANWB camping in de buurt te zijn. De terugreis, ook niet mals. De zon kwam door en lichtte de akker