Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

Goed, we gaan even met onze rug naar die ellende in het zuiden, in Juárez, Mexico, staan en kijken noordwestwaarts. Ook op een steenworp afstand van El Paso, Texas, ligt de Amerikaanse staat New Mexico. Mijn gastvrouw en haar zoon zijn zo gastvrij en lief om me daar rond te rijden. We rollen door een nogal plat landschap, in het zuidoosten van New Mexico, altijd met bergen in de verte, en komen langs veel adobe huizen, pecan bomen, cypressen, wijngaarden, katoenvelden en veel cactussen. Ons einddoel is (la) Mesilla, een klein, dorpsachtig stadje en ‘hidden jewel of the Southwest’. In New Mexico woonden natuurlijk allereerst Indianen, vooral Apachen en Navajo. De Indianen die hier nu nog wonen, zijn vooral Navajo en Pueblo volkeren. Later waren de Spanjaarden er de baas en vervolgens kwam het bij Mexico. Dat is wel te merken aan de samenstelling van de bevolking: van heel Amerika heeft New Mexico het hoogste percentage Hispanics, 45%. Geen wonder dat het er zo Mexicaans uitziet, en klin

Dit is Mexico, gezien vanuit El Paso, Texas. Vanuit een auto op de autoweg in El Paso. Leuk! Mexico! Hmmm. Helaas, dit is een deel van Mexico dat gelijkstaat aan Niet Naartoe Gaan!, Gevaar!, Dood! Het is (Ciudad) Juárez, op slechts twee minuten afstand van El Paso, net aan de overkant van de rivier de Rio Grande, die daar Río Bravo heet. Je hoeft alleen maar de brug over. Maar doe dat maar liever niet. Het is niet meer zonder risico om er als toerist door de leuke straatjes van het oude centrum te dwalen. Je zou geraakt kunnen worden door een verdwaalde kogel uit een schietpartij tussen rivaliserende drugsbendes. En Juárez is ook berucht om de vele moorden op jonge vrouwen. Het is een stad van armoede en geweld, maar tegelijkertijd is het een van de snelst groeiende steden ter wereld, met meer dan driehonderd assemblagefabrieken. In 2008 riep een prestigieus tijdschrift Juárez zelfs uit tot “Stad van de Toekomst”. Mijn gastvrouw in El Paso vertelde me dat de moeders niet meer met hun j

Middenin de nacht brengt de taxichauffeur me naar het Amtrak treinstation van San Antonio en als hij hoort dat ik docent Spaans ben, krijg ik een hand van hem, hij komt uit Mexico. We hebben het gehad over tweetaligheid, hij vindt het raar dat hier in Amerika het Engels opgelegd is als voertaal terwijl de Indianen de oorspronkelijke bevolking zijn. M’n trein staat klaar, lang, hoog en glimmend zilver, met twee verdiepingen. Ik mag er meteen in van de zwarte conducteurs met hun zuidelijke tongval. Het is een beetje spookachtig op dit vroege uur, met overal slapende mensen in allerlei houdingen gedrapeerd over twee stoelen. De meesten hebben zelf een kussen en dekbed meegebracht. De trein komt in beweging, kruipt weg, staat stil, kruipt, staat stil en krijgt pas een half uur later een beetje snelheid. De conducteur komt langs, zegt “talk to me again, where’re you going?” en plakt een papiertje boven m’n hoofd met ELP/1, El Paso 1 persoon. Twee uur later is het licht geworden en zie ik wa

Het wordt dus een kort bezoek aan San Antonio: een middag, een avond en een halve nacht. Als een echte toerist begin ik natuurlijk bij The Alamo. Het is een heel bekende naam maar waarvan toch precies? Dit is het, de Alamo, een gebouw met een tragische geschiedenis, weet ik inmiddels, en symbool van het Vrije Texas, vrij van de Mexicanen, wel te verstaan. In de 18e eeuw was het een missiepost, waar (Spaanse) missionarissen en bekeerde indianen woonden. (waarom lieten indianen zich toch bekeren?) Een eeuw later waren de missionarissen verdwenen en werd het een militaire post. Tot 1836, het jaar van de Texaanse Revolutie. Texas hoorde bij Mexico, dat net een onafhankelijkheidsoorlog tegen Spanje achter de rug had, en nu kwam Texas in opstand tegen de Mexicanen, ook om een eigen staat te worden. Het waren zware gevechten tussen vijfduizend Mexicaanse soldaten en tweehonderd Texaanse strijders die zich op de Alamo verschanst hadden. Het beleg duurde dertien dagen en natuurlijk konden de Te

Wat een mailtje al niet kan doen: ik heb bijna de hele nacht wakker gelegen, in Austin, door het mailtje van m’n gastvrouw in El Paso, over een paar dagen. Ze schrijft over de vele drugsmoorden, vlakbij, aan de andere kant van de rivier. Vandaag wordt de reis kort: met de bus naar San Antonio (Texas), 2½ uur naar het zuiden. Ja ja, het echte avontuur gaat beginnen. Tot nu toe ben ik steeds in het veilige gezelschap van Amerikaanse familieleden geweest, maar nu ga ik in m’n eentje reizen. Hoewel, ik heb her en der op m’n route vriendelijke gastgezinnen die op me wachten. Dus zo avontuurlijk is het nou ook weer niet. Maar ik vind het spannend. Om half zeven zijn we opgestaan, nicht A en ik. Ik hoef pas twee uur later bij het Greyhound busstation te zijn, maar A is als de dood dat ze het niet kan vinden. Het lijkt me een beetje overdreven, maar een uur later snap ik het wel: ze heeft totaal geen richtingsgevoel, en dat voor de regelaar die ze is. Wel vijf keer rijden we heen en weer over

Veel gelopen in Austin heb ik niet, want m’n rechtervoet doet steeds meer pijn en ik strompel maar zo’n beetje. Het is heel frustrerend, want eindeloos lopen door steden is juist wat ik zo graag doe, en dat kan dus niet meer. Fijn op zo’n reis. “Ik weet al wat je hebt”, zegt vriendin B van nicht A, en ze wappert met een tijdschrift. “Je hebt plennerfusjaidus”, zegt ze. “Huh??” “Plennerfusjaidus, hier, bekijk dit blaadje maar ‘s.” En ik bekijk het blaadje, het is van een postorderbedrijf dat gespecialiseerd is in moeilijke voeten. Ah, ik zie het, plennerfusjaidus is plantar fasciitis. Klinkt even vervelend. Maar zo te zien is er van alles aan te doen, want pagina’s achter elkaar kijken de hulpstukken me aan: steunzolen in alle soorten en maten, van leer, spons, gel, lange en korte, dure en goedkope; constructies om ’s nachts om je zielige voet heen te doen zodat die goed gestrekt blijft, stevige schoenen en sandalen, massagerollers, apparaatjes om je voet op te rekken ….. Maar wat is

De vleermuizen in Austin, ze zijn beroemd, en het zijn er vooral veel, en dat vooral dan in augustus, wanneer het heet en droog is. Het is alleen nu maart helaas, maar we wagen een kans. Bij de Congress Avenue Bridge moeten we zijn, in de schemering, want dan komen ze te voorschijn, op zoek naar een maaltje insecten. Bij een grote renovatie van de brug in 1980 ontstonden er aan de onderkant een aantal gleuven tussen de betondelen, en daar gingen zich vleermuizen vestigen. Het werd een kolonie van 1,5 miljoen Mexicaanse ‘free-tailed bats’ (bulvleermuizen) die een van de spectaculairste attracties van Austin werden. Vlak voor zonsondergang lopen de nieuwsgierigen naar de brug om toch vooral niets te missen. “Bats season” loopt van half maart tot begin november, dus het begint nu eigenlijk net. Toch zit het grasveldje tegenover de brug al aardig vol en het is er gewoon gezellig. Het wordt wat schemerig en ja, daar komen voorzichtig de eerste vleermuizen van onder de brug vandaan. Met z’n

“Here I am, what are your other 2 wishes?” Zo worden we begroet, via het t-shirt van een eenvoudige voorbijganger, in downtown Austin, hoofdstad van Texas. Amerikaanse nicht A en ik zijn gisteravond aangekomen en hebben alleen vandaag om hier rond te banjeren. We logeren bij haar vriendin B, die een boek aan het schrijven is over Zuid-Amerikaanse dichteressen. Austin is in het conservatieve Texas een verademing: universiteitsstad, progressieve studenten, veel kunst en cultuur. En we vallen met onze neus in de boter: het is feest in Austin. Het grote South by Southwest (SXSW) festival voor interactieve media, film en muziek staat op punt van beginnen en de stad stroomt vol. Zo’n 1500 bands treden er op, ook Nederlandse. Niet dat er nu veel muziek op straat is, maar het is er gezellig druk, met leuke mensen en groepjes die aan het filmen zijn. Terrassen en bars zitten vol. Sponsor Amstel deelt gratis bier uit. Kloppend hart is Sixth Street, vol cafés, clubs en restaurants. Wat ook zeker

LBJ, weet iedereen nog wie dat was? Nou, in Texas wel: hun eigen oud president Lyndon B. Johnson. Amerikaanse nicht A en ik gaan z’n ranch bezoeken. Vanaf Fort Worth rijden we naar het zuiden door de Hill Country, in de hoop dat de bluebonnets met hun tienduizenden in bloei staan. Het is een blauwe lupine en de officiële bloem van Texas. Maar helaas, het is nog een paar weken te vroeg. Desalniettemin is het leuk rijden, zo weg van de snelweg. We beginnen weer met rommelige bebouwing, allerlei bedrijfjes bij elkaar, restaurants ertussen, niet echt gezellig uitgaan, alles in laagbouw. Daarna rijden we lange tijd door de natuur, bebossing, soms wijds en licht golvend landschap, droog, hier en daar groene plukjes struikgewas. Af en toe een RV park (recreational vehicle), een caravan park met vaak een zooitje om de trailers heen. Bij Johnson City, ja echt, moeten we naar rechts en drie kwartier later zijn we bij de LBJ Ranch. Voor wie het niet meer precies weet: Lyndon Baines Johnson was Ke

Ha ha ha, kijk hoe gedeformeerd ik ben: Op het aanrecht ligt bevroren kipfilet te ontdooien. Tegen dochter F zeg ik in alle ernst: 'ik zie dat je kip aan het downloaden bent.' Ik houd 'm erin, denk ik. (dit even tussen Amerika door)

Koeienstad Fort Worth, Texas, is niet alleen maar beton, koeien en cowboys, er is ook te genieten van watergeruis en stilte in de Water Gardens en de Japanese Garden. De WATER GARDENS is een park middenin de stad. De befaamde architect Philip Johnson is een van de twee ontwerpers. Hij is trouwens ook de architect van het John F. Kennedy Memorial Plaza in Dallas. Daar was ik niet zo weg van, maar dit park is heel bizonder. Het bestaat uit een centraal plein en 3 vijvers. Dit is de ‘Active Pool’. Het water dendert elf meter over een aantal terrassen naar beneden. Er is een soort pad van ‘stepping stones’ waarover je tussen het water en het waterval-geluid door naar beneden kunt lopen. Ik durfde die daling niet aan met m’n manke voet. In 2004 werd het park een paar jaar gesloten na een dramatisch ongeluk: een kind viel onderaan in het water, een volwassene en twee andere kinderen sprongen er achteraan om het te redden, en alle vier kwamen om. Door hevige regenval stond het water hoger dan