Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

Hoogste tijd dat ik verder ‘reis’. Na de Laura Plantation bezochten we de Rosedown Plantation, niet zo ver daar vandaan, in St. Francisville (Louisiana), nog steeds ten noorden van New Orleans. Zo rond 1840 waren er in die omgeving heel veel katoenplantages van vooral Britse eigenaren, die het land van de Spaanse regering hadden gekregen. Ook op Rosedown werkten er in de top-periodes zo’n 450 slaven. Het huis staat aan het eind van een prachtige oprijlaan, waarvan de enorme bomen, ‘live oaks’, een ereboog vormen. Omdat nicht A en ik nog vol zaten van de vorige plantage, besloten we alleen wat te zwerven door de parkachtige tuin, waar de azaleas en camelias heerlijk geurden. Op naar ons nachtverblijf in Natchez (Mississippi), waar die jaarlijkse Pilgrimage aan de gang was, maar waar we vrijwel niets van merkten. Een mooi, historisch huis, met de brave naam Pleasant Hill. We kregen meteen een glas wijn in onze handen en de gastvrouw liet ons het huis zien en vertelde over de geschiedenis

We hadden geluk: in het plaatsje Natchez, aan de Mississippi, werd de jaarlijkse Pilgrimage gehouden, met dames in hoepeljurken met kanten en ruches, en mutsjes op met een randje. Koetsen zouden er zijn, heren ook in van die kuitbroeken, en we zouden teruggevoerd worden naar de tijd van plantages en slaven. Op de weg tussen New Orleans en Natchez konden we al een plantage bekijken, een creoolse plantage. Omdat ik ervan uitging dat creools een kruising was tussen zwart en blank en ik wel ’s een plantage wilde zien waar zwarte slaven werden gehouden door creolen, wat me heel merkwaardig leek, gingen we daar langs. Wat blijkt, er waren twee soorten creolen: afstammelingen van de (blanke) Franse aristocratie die zich in en rond New Orleans vestigde, en de gekleurde creolen, een mengseltje van (zwarte) slaven, Indianen en blanke Fransen die uit Canada waren afgezakt (Acadiërs). De creolen van de Laura Plantation waren dus van oorsprong Fransen. Laura Locoul (1861-1963) naar wie deze suiker

Het is een leuke wijk, de Franse wijk. De zondag brengt extra gezelligheid met zich mee, zonder dat het teveel wordt. Hier en daar schalt de muziek uit een café, New Orleans doet z’n imago eer aan. Het feest kan zo overal losbarsten. Het staat er vol met prachtige huizen. Ze zijn vooral zo mooi doordat ze vrijwel allemaal op elke verdieping een balkon hebben over de volle breedte van het huis. En als het een hoekhuis is, gaan de balkons ook gewoon mee de hoek om. Sommige hekwerken zijn echte kunststukjes. (zie foto’s gisteren) Niet iedereen is even wakker, een man achter een soort open loket die z’n afhaalwaren moet aanprijzen, temidden van schreeuwende borden, zit verveeld aan z’n nagels te peuteren. Ik vraag of ik een foto mag maken, hij knikt en gaat rustig door met peuteren. Ik houd niet zo van die levende standbeelden waarvan bv de Ramblas in Barcelona vergeven zijn, maar deze man staat er in z’n eentje en nog heel scheef ook, nou ja z’n ladder. Dat het niet zo lang geleden carna

Met de dreigende uitspraak van de man (zie gisteren) in ons hoofd rijden we stilletjes door de armste en zwaarst getroffen wijk. Het ziet er grijs en wat verlaten en vervallen uit, open plekken. Hier en daar hangt een zwarte man een beetje tegen z’n auto. Ik maak geen foto’s meer, ik wil het niet, maar ik durf het ook niet hier. Al deze straten en huizen hebben metershoog onder water gestaan door de doorbraak van een aantal dijken. Water dat vooral uit het grote meer vlakbij kwam. Vorig jaar oktober werd bekend dat termieten mogelijk medeschuldig waren aan de dijkdoorbraken. Die waren er nota bene in 2000 al gesignaleerd. We hebben genoeg gezien, we kunnen de tv-beelden plaatsen en we gaan terug naar het French Quarter, waar Katrina nergens te bespeuren is en waar het bubbelt en bruist en altijd feest lijkt, vooral op zondag. Het French Quarter is een vrij kleine, rechthoekige wijk die dateert uit de Franse en Spaanse tijd. De straten lopen recht zodat er vierkante huizenblokken ontsta

Na Biloxi, Mississippi, met z’n lege plekken, rijden we naar New Orleans, Louisiana. Wat zullen daar een lege plekken te zien zijn. Maar daar komen we niet in de eerste plaats voor. We willen vooral naar het French Quarter, of Vieux Carré (spreek uit: Voe Kurréé, met Engelse rr natuurlijk). Dat schijnt vrijwel onaangetast te zijn door Katrina. Ik weet weinig van New Orleans, ik heb me ook niet echt kunnen voorbereiden, maar het klinkt interessant en dat komt, ja, toch wel, door Katrina, maar zeker ook door de jazz. Ik neem jullie nu via de foto’s mee op onze eigen ontdekkingstocht. We komen aan bij het Informatie- en Cultureel Centrum in een oud station, en kijk, daar begint de muziek al, het heet Basin Street Station (“Basin Street Blues”). Ik zeg tegen de vrouw die ons helpt: “Ik durf het bijna niet te vragen, maar is er al veel herbouwd?” “Ja, gelukkig wel”, zegt ze, “Thank you for asking.” Ah, het is dus niet erg om dat te vragen, fijn. We rijden naar ons hotel, Place d’Armes, mi

Hier zit ik dan, in San Francisco, met een voet omhoog, en honing, thee en zakdoekjes binnen handbereik. Nog steeds een beetje zielig dus, maar dat gaat wel weer over. Ik maak even een sprong terug in tijd en ruimte, en dan gaan we van dat perfekte badplaatsje Seaside in Florida een eind westwaarts naar een ander badplaatsje, Biloxi in Mississippi. Ook aan de Golf van Mexico. En dus ook gevoelig voor orkaangeweld. Net als New Orleans, dat we een dag later zullen aandoen, is Biloxi hard getroffen door orkaan Katrina, alweer bijna vier jaar geleden. Hoewel we niet van ramptoerisme houden, willen we er toch een kijkje nemen. Het kost enige moeite om een betaalbaar motel te vinden, maar het lukt. Het ziet er niet echt gezellig uit en het ligt er een beetje verlaten bij. We lopen wat rond en zien er allerlei rare lege plekken. En hoe beter we kijken, hoe meer lege plekken we zien. Van de vele casino’s die hier moeten staan, is ook niet veel te bespeuren. Hier moet iets gestaan hebben. En ja