Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

85.000 anderen en ik brengen de nacht door op het strand van Barcelona. Het is 23 juni, Sant Joan, San Juan, de kortste nacht van het jaar, het begin van de zomer, la Nit del Foc, de nacht van het vuur. Op strand en boulevard hier en daar wat vuurpijlen, maar vooral knallen, overal. Jochies zijn het die de rotjes aansteken en gooien, liefst vlak bij je voeten. Ik heb de wondjes nog op m’n been, rot-jochies. Al weken horen we de knallen om ons heen, en oorverdovend zijn ze, zoals alles en iedereen in Barcelona veel lawaaieriger is dan elders. Massaal hebben we ons vanavond laten aanvoeren door de metro en massaal lopen we naar zee. En daar heeft een massa al aardig bezit genomen van het strand. In groepen zitten ze er, met picnicmanden, koeltassen, plastic tassen vol drank en eten. De laatste supermarkt tussen stad en strand doet goede zaken en is, net als de restaurants onderweg, de hele nacht open. Ik heb er een beetje tegenop gezien om in m’n eentje hier naar toe te gaan, maar ik wil

Als het effe kan, neem ik hier in Barcelona de fiets als ik ergens heen wil. Het geeft me een gevoel alsof ik vleugels heb, alsof de stad van mij is. Nu is de stad natuurlijk elke dag een beetje meer van mij en daardoor weet ik ook waar ik wel en waar ik niet kan fietsen. Want zo simpel is het hier niet. Het is niet als in Nederland, waar je overal kunt fietsen behalve op de snelweg, waar mooie duidelijk aangegeven fietspaden zijn die je beschermen tegen jakkerende auto’s en brommers. Nee, wat er in Barcelona vooral aan de hand is, is dat de stad nog steeds niet echt gewend is aan fietsers, er nog steeds niet op ingesteld is. Terwijl we een oprukkend leger zijn, mede dankzij het verpletterende sukses van het verhuursysteem Bicing. Af en toe kom je een fietspad tegen. Dat is er dan opeens. En het is er ook opeens weer niet. Je moet niet denken dat áls je eenmaal op een fietspad rijdt, je verder leuk om je heen kunt kijken naar de mooie gebouwen en huizen. Want overal liggen gevaren op

Zomaar even drie foto's van gestalde fietsen, ingenieus en fotogeniek.

Waterkoker, theepot, thermoskan, ze staan weer op een aanrecht. Ik heb thee gezet, ik ben weer thuis. Voor de derde keer in 8 maanden Barcelona ga ik me ingraven in een nieuwe behuizing en omgeving. Eerlijk gezegd was thee zetten niet m’n allereerste handeling in dit nieuwe huis. Toen deze zondagmorgen alle zeventien rugzakken, tassen, manden en zakken binnen stonden, was het eerste wat ik deed, mijn computer aansluiten op het internet. Zo neem ik de wereld en tegelijkertijd m’n thuis overal mee naar toe. Ben ik verslaafd? Ja, absoluut. Aan dat kontakt met de wereld en aan de verrassingen die ik tegenkom op mijn cyber-reizen. Het is wel weer even afkicken en wennen. Het adembenemende uitzicht over zee, stad en bergen, heeft plaatsgemaakt voor stevige huizenblokken met balkons en dichte ramen vlak tegenover me. Extravert tegenover introvert. In Barceloneta werd ik door de weidsheid als het ware naar buiten getrokken, als een vogel scheerde ik over de stad. Hier is alles naar binnen geke