Lachen 1

“Toe dan, Miki, toe dan, hoeveel is 4 min 2, Miki, 4 min 2, zeg het dan!”
De man blijft maar aandringen, want thuis ging het zo goed, en nu brengt z’n hondje er niets van terecht, en dat terwijl het in een televisieshow z’n kunsten mag vertonen.
Het hondje is klein, wit en poedelig. Het is vast het middelpunt in het leven van deze man, een slungel van een vent die geen raad weet met z’n lijf en er van opzij als een soort vraagteken uitziet: hoofd en schouders rond naar voren, rug naar achteren en bekken weer naar voren.
Ze doen mee aan een talentenshow met de naam “Tú sí que vales”, Jij bent Veel Waard. Zo ongeveer.

Ik val er middenin en zit er meteen aan vastgeplakt. Een zaal vol enthousiastelingen, met veel supporters van de kandidaten, zo hoort dat ook. Op het podium de kunstenmakers en de presentator, en voorin de zaal een verhoginkje met daarop de jury, drie mannen en een vrouw. De vrouw hangt de hele tijd slap van het lachen over de tafel heen, niet vanwege de kunstenmakers op het podium, maar door haar collega’s. Die bewegen zich vrijelijk door de zaal, staan af en toe op een stoel, zetten gekke hoedjes op, springen op het podium, maken grappen en grollen, kortom, hangen de clown uit. Bij hen vergeleken is de presentator een saaie jongen, maar hij is er voor het evenwicht.

En hij is aardig en geduldig, en geeft Miki en z’n baasje alle tijd om te laten zien dat Miki echt erg goed is in rekenen. Het baasje blijft hem aanmoedigen en snoepjes geven, maar het mag niet baten. Ze verdwijnen van het toneel.

Er is geen gefluit of gejoel in de zaal geweest, geen uitlachen. En de potsenmakerige juryleden hebben stilletjes met open mond zitten kijken.

Op naar de volgende kandidaat, een acrobaat, die duidelijk talent heeft.

En wie krijgen we daarna? Warempel, daar is Miki weer met z’n baasje. In de herkansing.
Ik weet niet wat ze uitgespookt hebben achter de coulissen, maar dit keer lukt het.
Miki moet wel veel aangemoedigd worden, dat wel, maar hij blaft, met haperingen, 4 keer bij 3+1, en 6 keer bij 4+2. De zaal beloont hem met een daverend applaus.
En … hij wint van de acrobaat, en mag door naar de finaleronde.

En dan is het oordeel aan het publiek thuis. De jury is verdeeld, maar dat oordeel telt niet mee, dat is meer een staaltje cabaret.
Voor mij is het duidelijk dat Miki het nu gaat afleggen tegen al het andere talent, want het was maar een raar geklungel op het podium.
En dan blijkt dat ik de Spanjaarden nog niet helemaal ken, want Miki wint, met drie anderen, en hij mag door naar de Grote Finale op een andere avond.
Ik blijf op de bank zitten mijmeren over lachen, leedvermaak, aardigheid, en cult.
Die eindfinale heb ik helaas niet gezien, maar op YouTube is Miki al te vinden (in een andere show) en dan ben je toch Iemand.