Oud Jongetje


Hij hing aan de arm van zijn moeder en jengelde. Het tweetal liep voor me uit op de Encants, de grote vlooienmarkt in Barcelona. Het was warm en de zon stak. Reden genoeg om te jengelen. Bovendien was het bijna etenstijd en het jongetje was een dik jongetje en had vast heel veel zin in patatas bravas. Ik liep er achteraan met mijn fiets aan de hand en werd een beetje ongeduldig, want het jongetje trok zijn moeder alle kanten op en zorgde zo voor een kleine opstopping. Terwijl ik hen passeerde, zag ik dat het jongetje een oude-mannetjes-gezicht had. Nog een reden om te jengelen, want wat moet zo’n gezicht met zo’n lijf, of andersom. Het bewegelijke jongetje kwam met zijn hand tegen mijn fiets. “Perdone señora”, zei hij schuldbewust, “ik deed het niet expres.” Ik glimlachte naar hem, maar nog voordat ik kon gebaren dat ik het niet erg vond, had hij dat al aan mijn gezicht gezien. En instant draaide hij de rollen om. “U moet beter uitkijken, hoor,” zei hij. Het jongetje was het oude mannetje geworden.

Reacties

Anoniem zei…
Eh, Nancy, ¿qué has cocinado?
Gracias por los links.
Ya tengo mi billete a Tailandia para finales de agosto, yeahh!!
13 jul 2007, 17:45:00
Unknown zei…
Wat een rotjong ;)
Weet je nog bij Bar Thomas die vader plus zoon die patatas brava aten alsof hun leven ervan afhing?
21 jul 2007, 11:27:00
Unknown zei…
ha moeders! ook terug in NL zorgt BCN nog voor inspiratie, ik zie het! leuk! Misschien kun je nu je tweedehands inspiratie putten uit de pannade (mooie vertaling he) van de afgelopen dagen. Vanavond staat er een echte protestbijeenkomst gepland, jaja!
25 jul 2007, 17:19:00
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Uruguayo

Afbeelding
“Houdt u van deze muziek?”, vraagt de man achter de toonbank. “Nee, ik vind het afschuwelijk”, schiet het uit m’n mond. Uit de luidsprekers klinkt de Koekoekswals, dat ding uit de jaren vijftig, waar we een andere tekst bij maakten: ‘koekoek koekoek, een vrouw in een mannenbroek, wat raar wat raar, een man in een directoire’. Kennen jullie die? Het was in die tijd een heel ondeugende tekst en we moesten dus altijd erg giechelen. Voor de duidelijkheid: directoire was een deftig woord voor damesonderbroek. Onze tekst was dan wel leuk, maar het melodietje was zo erg, vooral als het op orgel werd gespeeld. En zo’n versie klinkt nu uit de luidsprekers in dit Barcelonese winkeltje. Ik ben hier naar binnen gelokt door een bordje in de etalage met ‘comidas caseras’, ‘eigengemaakte’ maaltijden. Ik heb honger en in het Spaans klinkt ‘caseras’ geurig en sappig. Binnen zie ik vooralsnog alleen wat droge pasteitjes op de toonbank staan. En hoor ik dat akelige walsje. “Ik vind het afschuwelijke muzi
Meer lezen

Poep

Afbeelding
Nou zeg, zegt de man, moet je nou toch horen wat ik tegenkwam net. Ik liep effe om de plas om de hondjes uit te laten, en die kleinste heeft eindelijk z’n behoefte gedaan, komt daar een of ander wijf aanlopen en zegt ‘had u dat niet even op kunnen ruimen’. Nou ja zeg, waar bemoeit ze zich mee. Je kent dat wel, zo’n keurige dame die zo netjes praat, achterlijk wijf. Nou, ik heb ‘r ’s goed de waarheid gezegd. Oh, zegt de vrouw, net goed, en wat heb je gezegd? Nou, wat denk je, zegt de man, al die paden in het park liggen toch vol stront, dàt heb ik ‘r natuurlijk gezegd, stom wijf, kijk ’s uit je doppen, zeg ik, moet je ’s kijken wat daar verderop ligt, daar ligt ’t toch vol, en dan moet ik dit kleine beetje zeker oprapen, ik kijk wel uit. Oh, en wat zei ze toen, zegt de vrouw. Nou, niks, geloof ik, ze liep gewoon door, ze zal wel beledigd geweest zijn of zo. Ik riep ‘r nog wat achterna, maar dat hoorde ze geloof ik niet. Oh, nou, was dat alles?, zegt de vrouw. Nou, dat dacht ik eerst we
Meer lezen

De Kus

Afbeelding
Na de natuur van gisteren een beetje cultuur vandaag. In Sarasota, Florida, halverwege de westkust, staat dit beeld, "Unconditional Surrender". Ik dacht eerst dat het een driedimensionale versie was, of geïnspireerd erdoor, van die beroemde foto van Robert Doisneau, De Kus bij het Stadhuis van Parijs, genomen in 1950. Maar (lang leve google) het blijkt een exacte kopie te zijn van de beroemde foto van Alfred Eisenstaedt van een matroos die een verpleegster zoent op Times Square in New York, 14 augustus 1945, tijdens de viering van het einde van de tweede Wereldoorlog. Het beeld is 25 feet hoog, dat is ruim 8 meter. En het is beschilderd aluminium. Om de indrukwekkende hoogte aan te geven, staat nicht S ernaast. Ook even een close-up, ik vind de kousnaden zo leuk, en herinner me de eeuwige worsteling om ze recht te houden. Hieronder het bord dat erbij staat. “The monument honors the courage and spirit of survival of America’s World War II heroes.” De kunstenaar is Seward Johns
Meer lezen