Onderweg

In Luik had ik het meteen door, in Lyon niet. In beide gevallen was er sprake van tunnels door het hart van de stad. Zou dat het zijn geweest?
Op het moment dat ik in Luik naar links ging, zag ik dat ik naar rechts had gemoeten. Na drie kwartier door grauwe straten en 25 keer de Maas oversteken, vertelde een lieve oude man me hoe ik wél moest rijden. Ik ken Luik heel goed nu, maar of ik dit kan herhalen, betwijfel ik.
In Lyon had ik pas door dat het fout was toen ik opeens in een gewone overvolle straat meedeed met de rijen zich traag voortbewegende auto’s.
Bij één van de vele stoplichtmomenten stoorde ik wreed het handenvrijende oudere stel in de auto naast me en riep vertwijfeld naar hen of ze mij de goeie richting konden aangeven. In de volgende tien kilometer ontwikkelde zich een hechte band tussen ons en stapten we zelfs uit de auto om het laatste traject te bespreken dat ik in m’n eentje zou moeten afleggen.
Hoe kwam het dat ik op zo’n bekende route toch twee keer de mist in was gegaan?
Te lang geleden (februari) m’n huiswerk gedaan? Denken dat ik het wel wist? Vermoeidheid? Chagrijn vanwege een net ontstane ster in m’n voorruit? Al die regen en in Lyon ook duisternis?
Al met al lukte het me wel weer in één keer de 1200 kilometer te rijden naar het huis van m’n Franse vrienden.
En daar schoof ik gewoon weer aan tafel, zoals ik zes maanden eerder de tafel had verlaten om terug te gaan naar Nederland. Het gezelschap was hetzelfde, het plezier even groot.
De vrouw van het Franse blaasgezelschap, met wie het kontakt in Brugge was begonnen, tubaspeelster en eeuwige linkse, zorgzame, rebel.
Haar man, voor wie z’n Belgische protestantse voorouders nog steeds een bron van verwondering zijn, en die elke keer een foto van zichzelf als beeldschone jongeling laat zien, zich wanhopig afvragend hoe hij toch zo lelijk kon zijn geworden.
En de beste vriendin, die met zo’n intensiteit drie zoenen op je wangen plakt, dat je je heel bizonder gaat voelen.

De volgende dag, bij een strakblauwe hemel, reed ik na twee uurtjes Spanje in, en twee uur later was ik weer thuis, in Barcelona.