Kerstdagen Zonder Einde I

Uitgeput moeten ze zijn, die Spanjaarden. Want ze zijn eindelijk voorbij, de kerstdagen, en wat hebben ze lang geduurd. Wel meer dan twee weken. En al die tijd wenste men elkaar Bon Nadal of Feliz Navidad toe, ook in het nieuwe jaar.
Het begon allemaal eigenlijk al op vrijdag 21 december.
Ik zit met vrienden te eten in een uitbundig lawaaierig café. Iedereen viert met collega’s de laatste werkdag voor de vakantie. Bij het afrekenen krijgen we van de ober ieder een lot. “Morgenochtend”, zegt hij, “moet je vanaf 9 uur maar naar TV1 kijken, dan zie je of dit een winnend lot is.”
De volgende ochtend zet ik de tv aan en zit er onmiddellijk aan vastgeplakt. De grote Kerst-Staatsloterij, el Sorteo de Navidad, is aan de gang. Nu weet ik dat Spanjaarden verzot zijn op loterijen, maar dit spektakel had ik nog nooit meegemaakt, het duurt uren en ik kijk m’n ogen uit. Het publiek in de zaal heeft zich carnavalesk uitgedost, want dat brengt geluk, maar op het podium gaat het er heel formeel en precies aan toe. Gladgekamde kinderen van zo’n 10 tot 13 jaar, in keurig schooluniform en met één hand op de rug, pakken de balletjes met cijfers erop, ‘zingen’ de getallen en de bedragen, en laten ze aan ons zien. Als er een prijs op is gevallen, gaan de gezichtjes ingehouden glunderen, de kinders draaien een kwartslag om en lopen precies gelijk op naar een tafel met vriendelijk kijkende middelbare dames en heren die de getallen op de balletjes controleren. De kinderen blijven ondertussen het nummer en het bedrag zingen.




Na een tijdje worden de kinderen afgelost door een nieuw team. Het zijn allemaal leerlingen van het gerenommeerde internaat San Ildefonso in Madrid, en ze worden voor deze belangrijke, eervolle taak speciaal geselecteerd en getraind. Heel Spanje houdt van hen. Al sinds 1771 zingen deze “Kinderen van het Geluk” bij alle trekkingen van de Staatsloterij. Het internaat werd zo’n 500 jaar geleden gesticht om weeskinderen op te vangen en scholing te geven. En voor de kinderen die het niet kunnen betalen, betaalt de Staatsloterij het hele onderwijs, van kleuterschool tot en met universiteit.
De twee jongens die de balletjes met de hoofdprijs (“El Gordo”, De Vette) in handen hebben gekregen, kunnen zichtbaar hun geluk niet op, die hebben hun plaats in de geschiedenis nu al ingenomen. Ze moeten die dag nog vaak, voor de pers, El Gordo zingen.
In totaal wordt er bij deze Kerstloterij 476 miljoen euro uitgekeerd. De Gordo bedraagt 3 miljoen euro, verdeeld over loten van een tiende.

Als ergens in de middag de trekking is afgelopen, schakelt TV1 over naar de plaatsen in het land waar het grootste geluk is neergedaald. We beginnen in een dorpje in Asturias. Een groter kontrast met de formele en kalme trekking op tv is niet te bedenken. De champagne spuit uit de flessen, mensen schreeuwen het uit, spuiten elkaar nat, hangen in elkaars armen, huilen, lachen, een dikke man heeft z’n overhemd uitgegooid en waggelt met ontbloot bovenlijf, glibberig van vet en champagne, dronken rond.



Cataluña is ook rijkelijk bedeeld met prijzen en zelfs hier vlakbij in Barcelona is het uitbundig feest. De volgende dag laat de krant op zes pagina’s alles nog ‘s in geuren en kleuren zien.
Nee, ik heb niets gewonnen.

Wat een emoties in het land. En kerstmis is nog niet eens begonnen, maar de kerstdagen wel.
(wordt vervolgd)