Toch niet 'even weg' / vanaf mijn balkon
De thuiszorg was al geregeld, de verzekering ging met alle ingrepen akkoord, dierbare mensen stonden in de startblokken om me te komen helpen, ik had de hele pre-operatieve procedure doorlopen, de artsen keken zwart, ik bibberde, en toen kwam het bericht dat alles goed was, dat er geen kwaaie dingen in me zitten.
Ik had de foto die ik hier had willen zetten, al uitgezocht, met de tekst ‘ik ben even weg’.
En nu hoeft dat niet meer, en de thuiszorg is afgebeld. Ik bibber niet meer en ben heel blij. Maar het is ook raar. Een zeer enerverende drie weken waren het en nu schijnt de zon weer. Heerlijk en ook vreemd. Genieten, maar ook even een soort leegte omdat wat me zo in beslag nam, weg is. Maar die leegte zal snel weer gevuld zijn met leven.
Tot verwondering van sommigen had ik ervoor gekozen om hier te blijven voor de operatie. Ik zat immers bij een befaamd ziekenhuis (hoewel, die zwartkijkende artsen). En bovendien wilde ik liever herstellen op m’n zonnige Barcelonese balkon-met-uitzicht dan in mijn grijze, stille straat in Den Bosch.
Dat herstel zou hier denk ik ook sneller gaan: want er is veel te beleven vanaf m’n balkonstoel.
Vanmorgen, ik zat binnen met de deuren open, klonk er een knal, een verwensing en stilte. Stilte na een ongeluk is vaak een teken van ernstig. Dus ik vloog het balkon op, met m’n camera in de aanslag. Maar de stilte bleek meer door de lichtheid van de botsing en het vroege ochtenduur te komen. Een motor, een fiets, een grote olievlek en twee rustig overleggende heren, dat was al. Wel bezienswaardig, want zouden ze misschien toch nog op de vuist gaan met elkaar? En terwijl ik het zo stond te bekijken, barstte er een eind verderop een soort tropisch carnaval los met exotische trommelgeluiden. Wat nu weer, toch niet alweer een feest? En jawel hoor, zonder dat ik het gemerkt had, zijn twee dagen geleden, een dag na carnaval, de Feesten van de Heilige Eulalia begonnen, een van de twee beschermheiligen van Barcelona.
Vanochtend was er dus wel degelijk wat van de feesten te merken: een lange carnavaleske stoet verklede mensen en muziekgroepen trok voorbij. Of hoorde het toch nog bij carnaval? Maar dat werd toch afgelopen woensdag afgesloten met de Begrafenis van de Sardine?
Maakt niet uit, het was vrolijk, kleurrijk en meeslepend. En zeer comfortabel om dat vanaf mijn balkonstoel te aanschouwen.
En zo hoef ik vaak de deur niet uit voor amusement.
Toen ik vorig weekend bij het opstaan het rolgordijn omhoog trok, zag ik schuin tegenover me in de Port Vell, de oude haven vol miljonairsjachten, een gigantische partij rookwolken en waterstralen van brandweerwagens en blusboten. Uren lang werd er geblust. Na afloop bleken vier kapitale jachten uitgebrand te zijn en onder water verdwenen. Duizenden liters brandstof waren in het water terecht gekomen. Nog dagen lang hing de stank van olie in de lucht.
Kijk, hier wordt een mens opgewonden en vrolijk van (er waren tenslotte geen gewonden), en dat bespoedigt een herstel. Als ik een keer echt ziek word, weet ik waar ik naar toe moet.
Nu vier ik dat het nu niet nodig is.
Ik had de foto die ik hier had willen zetten, al uitgezocht, met de tekst ‘ik ben even weg’.
En nu hoeft dat niet meer, en de thuiszorg is afgebeld. Ik bibber niet meer en ben heel blij. Maar het is ook raar. Een zeer enerverende drie weken waren het en nu schijnt de zon weer. Heerlijk en ook vreemd. Genieten, maar ook even een soort leegte omdat wat me zo in beslag nam, weg is. Maar die leegte zal snel weer gevuld zijn met leven.
Tot verwondering van sommigen had ik ervoor gekozen om hier te blijven voor de operatie. Ik zat immers bij een befaamd ziekenhuis (hoewel, die zwartkijkende artsen). En bovendien wilde ik liever herstellen op m’n zonnige Barcelonese balkon-met-uitzicht dan in mijn grijze, stille straat in Den Bosch.
Dat herstel zou hier denk ik ook sneller gaan: want er is veel te beleven vanaf m’n balkonstoel.
Vanmorgen, ik zat binnen met de deuren open, klonk er een knal, een verwensing en stilte. Stilte na een ongeluk is vaak een teken van ernstig. Dus ik vloog het balkon op, met m’n camera in de aanslag. Maar de stilte bleek meer door de lichtheid van de botsing en het vroege ochtenduur te komen. Een motor, een fiets, een grote olievlek en twee rustig overleggende heren, dat was al. Wel bezienswaardig, want zouden ze misschien toch nog op de vuist gaan met elkaar? En terwijl ik het zo stond te bekijken, barstte er een eind verderop een soort tropisch carnaval los met exotische trommelgeluiden. Wat nu weer, toch niet alweer een feest? En jawel hoor, zonder dat ik het gemerkt had, zijn twee dagen geleden, een dag na carnaval, de Feesten van de Heilige Eulalia begonnen, een van de twee beschermheiligen van Barcelona.
Vanochtend was er dus wel degelijk wat van de feesten te merken: een lange carnavaleske stoet verklede mensen en muziekgroepen trok voorbij. Of hoorde het toch nog bij carnaval? Maar dat werd toch afgelopen woensdag afgesloten met de Begrafenis van de Sardine?
Maakt niet uit, het was vrolijk, kleurrijk en meeslepend. En zeer comfortabel om dat vanaf mijn balkonstoel te aanschouwen.
En zo hoef ik vaak de deur niet uit voor amusement.
Toen ik vorig weekend bij het opstaan het rolgordijn omhoog trok, zag ik schuin tegenover me in de Port Vell, de oude haven vol miljonairsjachten, een gigantische partij rookwolken en waterstralen van brandweerwagens en blusboten. Uren lang werd er geblust. Na afloop bleken vier kapitale jachten uitgebrand te zijn en onder water verdwenen. Duizenden liters brandstof waren in het water terecht gekomen. Nog dagen lang hing de stank van olie in de lucht.
Kijk, hier wordt een mens opgewonden en vrolijk van (er waren tenslotte geen gewonden), en dat bespoedigt een herstel. Als ik een keer echt ziek word, weet ik waar ik naar toe moet.
Nu vier ik dat het nu niet nodig is.
Reacties