Sahara Sensatie
Nogal amechtig zitten F en ik in het café wat op ons hoofd te krabben. We zijn nog perplex van wat we net meegemaakt hebben.
Na F’s drie weken in Chicago en Nederland zouden we elkaar eindelijk weer eens zien en wat is fijner dan samen naar de zee turen en bijkletsen.
En er is heel wat te vertellen, al was het maar omdat F inmiddels in haar bruidsweken zit.
Wij dus naar het strand. Best fris nog, maar altijd heerlijk. En voordat we het weten is er een uur gevuld met belangrijke woorden.
‘Moet je ’s kijken, daar in de verte’, zegt F opeens, ‘wat een lucht, en zie je die wolk? Dat lijkt wel zand.’
‘Nee joh’, zeg ik, ‘moet je zien hoe hoog die gaat, dat kan geen zand zijn, dat is rook of stoom, het is net zo hoog als een fabrieksschoorsteen, da’s vast geen zand.’
En dan steekt er een windje op en wordt het koud. We knopen onze jas goed dicht, vinden dat we toe zijn aan een warme drank en lopen over het strand richting café.
Een jongen voor ons zit op het zand foto’s te maken van iets achter ons. Nieuwsgierig kijken we om en zien dat er over het strand een soort wolk onze kant uitkomt.
‘Kijk nou! Dat is die wolk van daarnet, het is echt zand!’ roept F uit, ‘en moet je zien hoe snel die dichterbij komt. Kom mee, rennen!’
Maar hier moet ik een foto van maken, zenuwachtig graai ik in m'n tas naar m'n camera.
En echt, twee seconden nadat ik de foto heb gemaakt, zitten we middenin de huizenhoge zandstorm. We houden elkaar goed vast want we waaien bijna weg. Bovendien hebben we onze ogen vrijwel dicht, want zelfs met onze rug naar de storm kruipt het zand overal in: in ons haar, tussen onze kiezen, in onze neus, in onze oren. Er is geen ontsnappen aan.
Waar moeten we heen, we kunnen bijna niets zien. We proberen dekking te zoeken in de smalle straatjes van Barceloneta, maar nergens zijn we veilig voor het zand- en windmonster. De storm rukt aan antennes en stellages en we hebben geen zin om geraakt te worden door rondvliegend ijzer.
Het is spannend en eng en opwindend. Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Ik wil foto’s maken, maar m’n camera zou onmiddellijk vernield zijn. Voortaan ga ik een plastic zakje meenemen.
We laveren door de straatjes en komen op de boulevard, waar de wind getemd wordt door de hoge huizenrij. Daar is beschutting, daar zijn de cafés.
De warme chocolademelk is welverdiend. Beduusd voelen we het zand in ons haar. We kunnen er nog niet over uit. Die avond ontstaat er bij F een strandje in haar douche.
Na F’s drie weken in Chicago en Nederland zouden we elkaar eindelijk weer eens zien en wat is fijner dan samen naar de zee turen en bijkletsen.
En er is heel wat te vertellen, al was het maar omdat F inmiddels in haar bruidsweken zit.
Wij dus naar het strand. Best fris nog, maar altijd heerlijk. En voordat we het weten is er een uur gevuld met belangrijke woorden.
‘Moet je ’s kijken, daar in de verte’, zegt F opeens, ‘wat een lucht, en zie je die wolk? Dat lijkt wel zand.’
‘Nee joh’, zeg ik, ‘moet je zien hoe hoog die gaat, dat kan geen zand zijn, dat is rook of stoom, het is net zo hoog als een fabrieksschoorsteen, da’s vast geen zand.’
En dan steekt er een windje op en wordt het koud. We knopen onze jas goed dicht, vinden dat we toe zijn aan een warme drank en lopen over het strand richting café.
Een jongen voor ons zit op het zand foto’s te maken van iets achter ons. Nieuwsgierig kijken we om en zien dat er over het strand een soort wolk onze kant uitkomt.
‘Kijk nou! Dat is die wolk van daarnet, het is echt zand!’ roept F uit, ‘en moet je zien hoe snel die dichterbij komt. Kom mee, rennen!’
Maar hier moet ik een foto van maken, zenuwachtig graai ik in m'n tas naar m'n camera.
En echt, twee seconden nadat ik de foto heb gemaakt, zitten we middenin de huizenhoge zandstorm. We houden elkaar goed vast want we waaien bijna weg. Bovendien hebben we onze ogen vrijwel dicht, want zelfs met onze rug naar de storm kruipt het zand overal in: in ons haar, tussen onze kiezen, in onze neus, in onze oren. Er is geen ontsnappen aan.
Waar moeten we heen, we kunnen bijna niets zien. We proberen dekking te zoeken in de smalle straatjes van Barceloneta, maar nergens zijn we veilig voor het zand- en windmonster. De storm rukt aan antennes en stellages en we hebben geen zin om geraakt te worden door rondvliegend ijzer.
Het is spannend en eng en opwindend. Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Ik wil foto’s maken, maar m’n camera zou onmiddellijk vernield zijn. Voortaan ga ik een plastic zakje meenemen.
We laveren door de straatjes en komen op de boulevard, waar de wind getemd wordt door de hoge huizenrij. Daar is beschutting, daar zijn de cafés.
De warme chocolademelk is welverdiend. Beduusd voelen we het zand in ons haar. We kunnen er nog niet over uit. Die avond ontstaat er bij F een strandje in haar douche.
Reacties
Leuk stukje Nan!