ZAP!

Ik ben eindelijk echt terug in Barcelona, nadat ik de laatste weken een beetje had rondgelopen als een zombie. Een week in Nederland, voor de bruiloft van F en P, en het vliegtuig, zorgden daarvoor.
Ik houd van reizen en ik houd vooral van het voelen van de afstanden, de kilometers, van de auto, dus. Bovendien voel ik me niet echt lekker en ontspannen in een vliegtuig. Maar soms is een snelle verplaatsing handiger en als ik dan tussen twee dierbaren in kan zitten die ik ook nog mag vastpakken, is de keuze van het transportmiddel niet zo moeilijk.
Maar geef mij maar vervoer op vier wielen met 100 kilometer per uur om diep genoeg te ervaren waar ik nu weer ben, wat ik nu weer doe.

ZAP!
We zitten met z’n allen al weken in de voorbereiding voor de bruiloft van F en P: jurk en pak zoeken, schoenen, tasje. Catering regelen, iedereen denkt mee, vriendinnen bieden genereus hun huizen aan voor logeren en feest, verrassingen worden bedacht, en dan is vrijwel alles geregeld. Eindelijk is het tijd voor de week in Den Bosch. Een vreemd idee dat we niet in mijn huis kunnen, want dat is verhuurd.
De koffers zijn gepakt, ik neem een pilletje voor het vliegen, en we vertrekken.


(foto: weer.nl)

ZAP!
Twee uur verkeren we in niemandsland, tijdloos hangen in de ruimte, wolken overal, stukjes land ver beneden ons, het is spannend, eng en ook opwindend.

ZAP!
Het vliegtuig dropt ons. We zijn in Nederland. Onbegrijpelijk, alles is opeens Nederlands om me heen. We duiken de Burgerking in en ik reageer me af op de frietjes. Weer twee uur later zijn we in Den Bosch. Mooie stad maar doodstil. Iedereen zit thuis voor de tv. Ik mis de dynamiek van Barcelona. Alles hier is vertrouwd en dat maakt het zo vreemd.
We gaan door met de voorbereidingen, ik zie heel gezellig een paar vrienden, maar een klein zombietje zit er nog in me. Ik weet geen verhalen te vertellen, die zitten in m’n blog. Hoe is het nou in Barcelona, ja fijn, heerlijk, hoe is het met jou?
Dan de grote dag: de bruiloft. Bruid en bruidegom spreken elkaar prachtig toe en het wordt een tranendal, hoe mooi kan liefde zijn. De dag kan niet meer stuk en het feest is warm, vrolijk en blij.
De volgende twee dagen zijn gevuld met prettig samenzijn: opruimen, nasudderen en nagloeien.
Ik sjouw door de stad met lege flessen en vraag me af of ik hier weer wil wonen. Bij een makelaar haal ik folders van appartementjes in het centrum, of wil ik toch liever naar Amsterdam?

ZAP!
Twee uur verkeren we in niemandsland, tijdloos hangen in de ruimte. We gaan de andere kant uit, maar dat is nergens aan te zien.

ZAP!
Het vliegtuig dropt ons. We zijn in Barcelona. Opeens is alles Spaans en Catalaans om me heen. Ik dacht dat ik het fijn zou vinden, maar ik moet even wennen. F en P gaan door naar Menorca. We drinken nog wat en dan stap ik zwaar beladen in een taxi. Zes trappen op en ik ben weer thuis. Een week in Nederland is al bijna niet meer voor te stellen. Ik snap er niets meer van. Suffig van de korte nacht maar vooral van het pilletje laat ik me op bed vallen. Dat gebeurt drie keer die middag. Veel anders komt er niet uit. Totdat ik naar het buurthuis moet voor m’n eerste pilatesles. Ik ben weer thuis, of? Waar is het magische van Barcelona?
Ik geloof dat ik naar Amsterdam wil verhuizen.
Maar ik ga me niets meer van mezelf aantrekken.