Als je niet zou uitkijken ...

Als het effe kan, neem ik hier in Barcelona de fiets als ik ergens heen wil. Het geeft me een gevoel alsof ik vleugels heb, alsof de stad van mij is.
Nu is de stad natuurlijk elke dag een beetje meer van mij en daardoor weet ik ook waar ik wel en waar ik niet kan fietsen. Want zo simpel is het hier niet. Het is niet als in Nederland, waar je overal kunt fietsen behalve op de snelweg, waar mooie duidelijk aangegeven fietspaden zijn die je beschermen tegen jakkerende auto’s en brommers.
Nee, wat er in Barcelona vooral aan de hand is, is dat de stad nog steeds niet echt gewend is aan fietsers, er nog steeds niet op ingesteld is. Terwijl we een oprukkend leger zijn, mede dankzij het verpletterende sukses van het verhuursysteem Bicing.
Af en toe kom je een fietspad tegen. Dat is er dan opeens. En het is er ook opeens weer niet.






Je moet niet denken dat áls je eenmaal op een fietspad rijdt, je verder leuk om je heen kunt kijken naar de mooie gebouwen en huizen. Want overal liggen gevaren op de loer en als je niet zou uitkijken …
Neem de Meridiana, een brede drukke verkeersader die van de zee naar de bergen loopt. Ik fiets er bijna dagelijks. Aan weerszijden van de straat is een fietspad, dat bestaat uit op de stoep getrokken witte lijnen. De stoepen zijn er breed genoeg, dus dat is geen probleem. Alleen wij fietsers zijn er niet de enigen.
Er zijn ook voetgangers, en vooral de ouderen onder hen kunnen maar niet het idee loslaten dat de stoep er alleen voor hen is. Als je niet zou uitkijken, zou je er zo een paar onderuit rijden. Kinderen ook trouwens, want die springen alle kanten uit.
Je vindt dus regelmatig wandelaars op het fietspad. Dan bel je ’s flink om te waarschuwen. Maar niet iedereen hoort dat omdat ze met een mobieltje tegen hun oor lopen.
Mensen vormen niet het enige probleem. Soms staat er opeens een lantaarnpaal midden op het fietspad. Als je niet zou uitkijken, zou je je een schedelbreuk rijden.
Denk ook niet dat een fietspad een doorlopend iets is. Soms eindigt het in een bushokje.







Dus dan moet je manoeuvreren tussen plantenbakken, prullenbakken en bankjes om er omheen te rijden. Af en toe zijn de twee lijnen van het fietspad in een bocht om het bushokje heen getrokken. Dat is fijn, want daar zou je zelf niet opkomen.






Soms ook eindigt een fietspad in een in- en uitgang van de metro. Als je niet zou uitkijken zou je zo met fiets en al de trappen afdonderen. Als je geluk hebt is het een metro-ingang met ook een roltrap, dan kom je vanzelf weer boven.






Je rijdt op je fietspad en komt bij een zijstraat; als je niet zou uitkijken en je rijdt gewoon rechtdoor, zou je met een flinke smak op straat terechtkomen. Je moet dus even naar rechts om samen met de voetgangers van de afgeplatte stoep te rijden. En er weer op.







En dan is er opeens geen fietspad meer, maar die drukke straat nog steeds wel. Je kijkt om je heen en hee, nu is er in het midden van de weg een brede strook met speeltuintjes en hee, aan weerszijden daarvan is een fietspad. Met een fietspad-bord! Volgens mij heeft een grapjas dat in Nederland gejat en hier opgehangen.





















Soms is een andere fietser de vijand. De Catalaan is enigszins anarchistisch ingesteld en doet dus waar hij zin in heeft, zoals tegen het verkeer in rijden, liefst op jouw fietspad. Als je niet zou uitkijken, want hij doet dat niet, zou je een nare val kunnen maken..

en zo zijn er meer vermakelijke en ergerlijke fietsmomenten …. wordt vervolgd.