Nancy Stuvel De Wijde Wereld In

“Houdt u van deze muziek?”, vraagt de man achter de toonbank. “Nee, ik vind het afschuwelijk”, schiet het uit m’n mond. Uit de luidsprekers klinkt de Koekoekswals, dat ding uit de jaren vijftig, waar we een andere tekst bij maakten: ‘koekoek koekoek, een vrouw in een mannenbroek, wat raar wat raar, een man in een directoire’. Kennen jullie die? Het was in die tijd een heel ondeugende tekst en we moesten dus altijd erg giechelen. Voor de duidelijkheid: directoire was een deftig woord voor damesonderbroek. Onze tekst was dan wel leuk, maar het melodietje was zo erg, vooral als het op orgel werd gespeeld. En zo’n versie klinkt nu uit de luidsprekers in dit Barcelonese winkeltje. Ik ben hier naar binnen gelokt door een bordje in de etalage met ‘comidas caseras’, ‘eigengemaakte’ maaltijden. Ik heb honger en in het Spaans klinkt ‘caseras’ geurig en sappig. Binnen zie ik vooralsnog alleen wat droge pasteitjes op de toonbank staan. En hoor ik dat akelige walsje. “Ik vind het afschuwelijke muzi

De man zit in een rolstoel. Ik zie hem ver aan de overkant van een groot en druk kruispunt waar we beiden wachten op groen licht. Zijn rolstoel is elektrisch en die bedient hij met z’n linkerhand. Alleen, de man is zwaar spastisch en dat maakt het ingewikkeld: zijn linker onderarm houdt hij omhoog om hem te plaatsen op het pookje waarmee hij de rolstoel bestuurt, alleen dat lukt niet, zijn onderarm zwaait alle kanten uit en elke keer als ik denk ‘nou heeft ie ‘m’, zwenkt zijn hand naar links of naar rechts en er steeds overheen. Ondertussen rijden zware vrachtwagens en turbosnelle brommers rakelings langs hem heen. Ziet hij al dat gevaar? Zijn hoofd zwabbert ook alle kanten uit. Hoe moet dat straks, als het licht op groen springt en hij misschien te laat zijn wapperende hand op het pookje heeft gekregen om de rolstoel in beweging te brengen. Misschien lukt het net als het licht weer op rood springt en hij langzaam op weg is naar die verre overkant. Ziet hij dan met z’n zwaaiende hoofd

Het is alweer een paar weken geleden, maar ook dit jaar is het Sant Jordi geweest: in Catalunya de Dag van het Boek en de Roos, de Catalaanse combinatie van de internationale Dag van het Boek en het verhaal van Sint Joris. Vorig jaar schreef ik er al over: http://nancystuvel.blogspot.com/2007/06/je-kon-op-de-ramblas-over-de-koppen.html Sant Jordi, voor velen de belangrijkste dag van het jaar, vanwege de gigantische verkoop van boeken, voor anderen de meest romantische dag van het jaar, de dag van de liefde, vanwege de rozen die je krijgt en geeft. Voor iedereen, vanwege alles bij elkaar, de bijna niet te verwerken gezellige drukte, de honderden boekenstallen in alle wijken van de stad, de kramen met rozen, en niet te vergeten de meer dan honderd schrijvers uit binnen- en buitenland die hun boeken komen promoten. Maar zij komen ook vanwege de feestelijke sfeer. Volgens de Amerikaanse schrijfster Donna Leon komt zo’n dag nergens anders voor, zo vreedzaam, met alleen maar boeken. Voor de