111 Treden

Bij F en P moet je 98 treden beklimmen, bij mij 111, maar dat verschil van 13 kan niet verklaren dat ik er bij mij drie keer zo lang over doe om boven te komen. Het zit ‘m in de hoogte en diepte van de treden. In dit oude huis in hartje Barcelona zijn de treden hoog en kort, zwoegen dus.

Maar dan ben ik boven en stuit tegen een deurtje waarvan de bovenkant hoger is dan de balk ervoor. Bukken, en benen goed over een richeltje tillen. En dan zijn daar de laatste zeven treden. Weer een deurtje en ik sta op mijn terras. Een schots en scheef terras met een bouwseltje hier en daar, schoorstenen en een duizelingwekkende luchtkoker met ramen waar was uit hangt. Ik denk dat Gaudí hier z’n inspiratie vandaan heeft gehaald voor het dak van dat golvende huis La Pedrera. Alleen, híj heeft ontworpen, bij mij is het in elkaar geflanst.
Om me heen een woud van satellietschotels en antennes, waarvan er bij de storm van een paar dagen geleden een aantal zijn geknakt. Niemand is komen klagen over verstoorde tv-ontvangst.
Vlakbij, de mooie torens van het massieve gebouw van Correos (postkantoor).
En als constant decor een strakblauwe hemel.
Op dit terras staat m’n huisje van dertig vierkante meter. Ooit was het een schuurtje voor wateropslag, nu een L-vormige woonkeuken met tafel, bed, bankje en badkamer. En deur naar het terras. En twee katten.

Ik voel me hier thuis, ik houd van een beetje merkwaardige en speciale woonruimtes.
Maar hier, 111 treden hoog, blijft het logeren, want het is maar voor zes weken.
Mijn volgende behuizing is niet zo ver hier vandaan, dichter bij de zee, in la Barceloneta. En ik kan me dus al wel gaan ingraven in de wijk.