Ghost Story in de Double Eagle




Iedereen in Mesilla wist het, behalve de Señora.
Ze was met haar gezin verhuisd naar de villa waar nu het Double Eagle Restaurant in zit. Het was een familie van goede naam, machtig en met veel relaties, een goed netwerk, zouden we nu zeggen. De Señora had grootse plannen voor haar oudste zoon, Armando, ze was tenslotte van standing. Armando was nog maar een tiener, maar hoe jong hij ook was, hij was hartstochtelijk verliefd op Inez, een van de bedienden.
Een prachtig meisje was het, met lang zwart haar, en .. ze beantwoordde zijn gevoelens.
Het tweetal moest hun liefde wel geheim houden, want de Señora zou nooit instemmen met een verbintenis tussen de twee.
Al snel kwamen de andere bedienden achter de geheime romance, en spoedig was het hele dorp ervan op de hoogte, maar omdat de Señora niet bepaald geliefd was in het dorp, deed iedereen z’n best om het geheim te bewaren.
Helaas, Armando kon z’n liefde toch niet lang voor zich houden en hij vertelde ‘t z’n moeder, die in razernij uitbarstte en Inez het huis uitgooide.
Maar op een dag kwam de Señora eerder dan verwacht terug van een reisje …. ze hoorde stemmen in Armando’s kamer, deed de deur open en zag Inez en Armando in een innige omhelzing ….
De Señora raakte buiten zinnen, pakte een grote schaar en stak ‘m in Inez d’r borst. Ze hief haar arm op om nog een keer te steken … Armando slaakte een kreet en sprong naar voren om zijn Inez te redden … de Señora was zo verblind dat ze hem niet zag en met alle kracht stak ze de schaar in de rug … van haar eigen zoon.
En dat was het onfortuinlijke einde van de twee geliefden.
Volgens de overlevering heeft de Señora nooit meer een woord gezegd.


Maar dit is nog niet alles.
Het verhaal gaat dat de jonge geliefden nog steeds in Armando’s vroegere slaapkamer leven, als geesten weliswaar. En ze spoken behoorlijk. Soms, als het personeel ’s morgens het restaurant binnenkomt, vinden ze overal kapotte glazen en omgevallen stoelen, en dat terwijl alle deuren op slot waren.
Ook zijn er twee Victoriaanse leunstoelen waar niemand ooit op zit, maar waarvan wel de fluwelen bekleding versleten is … in de form van twee lichamen, het ene iets groter dan het andere …. ik heb ze zelf gezien …. buaahhaaaaahhh …..
Een paar gasten die gedineerd hadden in Armando’s kamer zeiden dat ze de aanwezigheid van de geliefden voelden en dat ze een foto hadden genomen … kijk maar links, er is duidelijk een gedaante te zien. En dan bedoel ik niet degeen die ik met m’n flits onthoofd heb.


Op de foto hieronder staan de levende mannen Wesley en Mike, harde werkers van het restaurant. Van hen heb ik het verhaal over de geesten van het Double Eagle Restaurant in Mesilla, New Mexico.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Poep

Afbeelding
Nou zeg, zegt de man, moet je nou toch horen wat ik tegenkwam net. Ik liep effe om de plas om de hondjes uit te laten, en die kleinste heeft eindelijk z’n behoefte gedaan, komt daar een of ander wijf aanlopen en zegt ‘had u dat niet even op kunnen ruimen’. Nou ja zeg, waar bemoeit ze zich mee. Je kent dat wel, zo’n keurige dame die zo netjes praat, achterlijk wijf. Nou, ik heb ‘r ’s goed de waarheid gezegd. Oh, zegt de vrouw, net goed, en wat heb je gezegd? Nou, wat denk je, zegt de man, al die paden in het park liggen toch vol stront, dàt heb ik ‘r natuurlijk gezegd, stom wijf, kijk ’s uit je doppen, zeg ik, moet je ’s kijken wat daar verderop ligt, daar ligt ’t toch vol, en dan moet ik dit kleine beetje zeker oprapen, ik kijk wel uit. Oh, en wat zei ze toen, zegt de vrouw. Nou, niks, geloof ik, ze liep gewoon door, ze zal wel beledigd geweest zijn of zo. Ik riep ‘r nog wat achterna, maar dat hoorde ze geloof ik niet. Oh, nou, was dat alles?, zegt de vrouw. Nou, dat dacht ik eerst we...
Meer lezen

De Kus

Afbeelding
Na de natuur van gisteren een beetje cultuur vandaag. In Sarasota, Florida, halverwege de westkust, staat dit beeld, "Unconditional Surrender". Ik dacht eerst dat het een driedimensionale versie was, of geïnspireerd erdoor, van die beroemde foto van Robert Doisneau, De Kus bij het Stadhuis van Parijs, genomen in 1950. Maar (lang leve google) het blijkt een exacte kopie te zijn van de beroemde foto van Alfred Eisenstaedt van een matroos die een verpleegster zoent op Times Square in New York, 14 augustus 1945, tijdens de viering van het einde van de tweede Wereldoorlog. Het beeld is 25 feet hoog, dat is ruim 8 meter. En het is beschilderd aluminium. Om de indrukwekkende hoogte aan te geven, staat nicht S ernaast. Ook even een close-up, ik vind de kousnaden zo leuk, en herinner me de eeuwige worsteling om ze recht te houden. Hieronder het bord dat erbij staat. “The monument honors the courage and spirit of survival of America’s World War II heroes.” De kunstenaar is Seward Johns...
Meer lezen

Austin's vleermuizen

Afbeelding
De vleermuizen in Austin, ze zijn beroemd, en het zijn er vooral veel, en dat vooral dan in augustus, wanneer het heet en droog is. Het is alleen nu maart helaas, maar we wagen een kans. Bij de Congress Avenue Bridge moeten we zijn, in de schemering, want dan komen ze te voorschijn, op zoek naar een maaltje insecten. Bij een grote renovatie van de brug in 1980 ontstonden er aan de onderkant een aantal gleuven tussen de betondelen, en daar gingen zich vleermuizen vestigen. Het werd een kolonie van 1,5 miljoen Mexicaanse ‘free-tailed bats’ (bulvleermuizen) die een van de spectaculairste attracties van Austin werden. Vlak voor zonsondergang lopen de nieuwsgierigen naar de brug om toch vooral niets te missen. “Bats season” loopt van half maart tot begin november, dus het begint nu eigenlijk net. Toch zit het grasveldje tegenover de brug al aardig vol en het is er gewoon gezellig. Het wordt wat schemerig en ja, daar komen voorzichtig de eerste vleermuizen van onder de brug vandaan. Met z’n ...
Meer lezen