Jongens, wat moet ik nou?

Een echte zondag: niks hoeft, alles kan. De zon schijnt en ik ga m’n zondagse krant kopen en ‘m dan ergens zitten lezen, want ik wil onder de mensen zijn. Dat is geen probleem. Zodra ik de deur uit stap, ben ik één van hen: ze lopen op straat, ze zitten in cafés, op stoelen en bankjes op pleinen, ze lezen hun krantje, hun boek, ze babbelen met vrienden, ze drinken wat en eten een hapje, kinderen erbij, het krioelt.
Het is heerlijk om te zien, zo ontspannen, zo gezellig, zo levendig.
Dit is waar ik van geniet. Dit is waarom ik het in Barcelona zo heerlijk vind.
Ik loop de straat uit naar zee, er staat een fris windje en de surfers zijn druk in de weer.


Op alle muurtjes langs de boulevard zitten mensen, het strand zit vol groepen en groepjes. En toch is het heel rustig, iedereen warmt zich aan het zonnetje en vindt het goed.
Het is net wat te winderig om er bloot bij te zitten, dus veel mensen houden hun jas aan. Mooi zijn is niet aan de orde, is niet nodig.


Het is rond half vier, de terrassen zitten nog vol met eters, een enkeling zit op het strand uit een bakje te lepelen. Een man duwt z’n vrouw in haar rolstoel voort, en staat af en toe stil om hevig gebarend haar een verhaal te vertellen. Stelletjes zitten innig met de armen om elkaar en zoenen. Een meisje aait gedachteloos haar hond. Een oudere man heeft een andere man aan de hand, z’n broer misschien, die het zo te zien niet allemaal even goed snapt.
Dit is wat ik zo mooi vind in Spanje.
Veel meer oude mensen op straat, veel meer mensen die niet helemaal sporen op straat. Bij ons blijven die mensen binnen, zitten ze opgesloten in hun (te)huizen, een beetje weg te kwijnen. Hier zie je oude mensen lekker aan de borrel met vrienden, een strook langs het strand waar een hele club bij elkaar komt en domino speelt, met veel bier en gelach. Bruine gezichten en armen.
Wil ik wel weer terug naar Nederland?
Op het strand zijn filmstudenten bezig met de voorbereidingen voor een opname. Een tafeltje staat een beetje scheef in het zand met twee stoelen erbij en daarop zitten mama-opblaaspop en papa-opblaaspop, wachtend op de instructies van de regisseur.
Duiven pikken kruimels tussen het zand.
De wind waait applaus naar ons toe, het zullen wel goeie muzikanten zijn.
Het is vakantie in Spanje, de Semana Santa is begonnen, het is palmzondag. Op het strand komen er elke dag chiringuitos bij, strandtentjes, waar je heerlijk kunt eten en drinken.


Wil ik niet liever voor altijd in Barcelona wonen?
Aan de horizon schuift een gigantisch cruiseschip voorbij, dichterbij de zeilen van zeilboten en surfers. Hier op het strand heerst de ontspanning en het samenzijn.
Ik loop naar de muziekgroep en hoor dat het applaus niet voor niets was, ‘Gadjo’ heten ze en ze maken zondagsmuziek, vrolijk en swingend, een mengsel van zigeuner, klezmer en jazz.


Ik koop hun cd en loop langzaam terug naar huis.
Wat moet ik toch doen, naar Barcelona verhuizen, naar Amsterdam, of straks maar weer proberen te wennen aan mijn eigen stille straat? Weten jullie het?

(wil je muziek horen van Gadjo? Ga dan naar: www.gadjomusica.com > klik op nuestro space > klik op link boven de foto)