New Orleans (2)
Met de dreigende uitspraak van de man (zie gisteren) in ons hoofd rijden we stilletjes door de armste en zwaarst getroffen wijk. Het ziet er grijs en wat verlaten en vervallen uit, open plekken. Hier en daar hangt een zwarte man een beetje tegen z’n auto. Ik maak geen foto’s meer, ik wil het niet, maar ik durf het ook niet hier.
Al deze straten en huizen hebben metershoog onder water gestaan door de doorbraak van een aantal dijken. Water dat vooral uit het grote meer vlakbij kwam.
Vorig jaar oktober werd bekend dat termieten mogelijk medeschuldig waren aan de dijkdoorbraken. Die waren er nota bene in 2000 al gesignaleerd.
We hebben genoeg gezien, we kunnen de tv-beelden plaatsen en we gaan terug naar het French Quarter, waar Katrina nergens te bespeuren is en waar het bubbelt en bruist en altijd feest lijkt, vooral op zondag.
Het French Quarter is een vrij kleine, rechthoekige wijk die dateert uit de Franse en Spaanse tijd. De straten lopen recht zodat er vierkante huizenblokken ontstaan. De laagbouw maakt het knus. Hotels, restaurants, bars, nachtclubs, de French Market, het Café du Monde met z’n beignets, dat is wat je er vindt. En muziek, alle vormen van jazz.
Deze etalage geeft de sfeer van jazz en Mardi Gras (carnaval) goed weer.
New Orleans is langs de oevers van de Mississippi gebouwd. Er is natuurlijk ook een ‘downtown’ maar dat is, zoals in de meeste Amerikaanse steden, vooral het zakelijke- en financiële hart van de stad, waar je de wolkenkrabbers ziet. Daar komen we niet, daar is niet veel aan en dat is overal hetzelfde.
Ik slenter langs de rivier en word al gauw staande gehouden door een zwarte jazzmuzikant, hoewel z’n saxofoon slechts decoratie lijkt te zijn. Hij vraagt waar ik vandaan kom. Uit Holland. En hij begint te zingen, ‘Do you know what it means to miss New Orleans?’ Ik snap dat er een moment gaat komen waarop hij New Orleans vervangt door Holland, of zoiets.
En helemaal aan het eind komt het, ja hoor ….. “… to miss Copenhagen …” zingt de man, wat lief he. Ik koop z’n cd niet, maar geef hem wel geld.
New Orleans was ooit de enige Noordamerikaanse stad waar slaven in het openbaar bijeen mochten komen om hun eigen muziek te spelen en zo is hier de jazz ontstaan.
Wie kent niet gospelzangeres Mahalia Jackson, trompettist Louis Armstrong en klarinettist/sopraansaxofonist Sidney Bechet, het zijn een paar van de vele beroemde muzikanten die uit New Orleans komen.
(wordt vervolgd)
Al deze straten en huizen hebben metershoog onder water gestaan door de doorbraak van een aantal dijken. Water dat vooral uit het grote meer vlakbij kwam.
Vorig jaar oktober werd bekend dat termieten mogelijk medeschuldig waren aan de dijkdoorbraken. Die waren er nota bene in 2000 al gesignaleerd.
We hebben genoeg gezien, we kunnen de tv-beelden plaatsen en we gaan terug naar het French Quarter, waar Katrina nergens te bespeuren is en waar het bubbelt en bruist en altijd feest lijkt, vooral op zondag.
Het French Quarter is een vrij kleine, rechthoekige wijk die dateert uit de Franse en Spaanse tijd. De straten lopen recht zodat er vierkante huizenblokken ontstaan. De laagbouw maakt het knus. Hotels, restaurants, bars, nachtclubs, de French Market, het Café du Monde met z’n beignets, dat is wat je er vindt. En muziek, alle vormen van jazz.
Deze etalage geeft de sfeer van jazz en Mardi Gras (carnaval) goed weer.
New Orleans is langs de oevers van de Mississippi gebouwd. Er is natuurlijk ook een ‘downtown’ maar dat is, zoals in de meeste Amerikaanse steden, vooral het zakelijke- en financiële hart van de stad, waar je de wolkenkrabbers ziet. Daar komen we niet, daar is niet veel aan en dat is overal hetzelfde.
Ik slenter langs de rivier en word al gauw staande gehouden door een zwarte jazzmuzikant, hoewel z’n saxofoon slechts decoratie lijkt te zijn. Hij vraagt waar ik vandaan kom. Uit Holland. En hij begint te zingen, ‘Do you know what it means to miss New Orleans?’ Ik snap dat er een moment gaat komen waarop hij New Orleans vervangt door Holland, of zoiets.
En helemaal aan het eind komt het, ja hoor ….. “… to miss Copenhagen …” zingt de man, wat lief he. Ik koop z’n cd niet, maar geef hem wel geld.
New Orleans was ooit de enige Noordamerikaanse stad waar slaven in het openbaar bijeen mochten komen om hun eigen muziek te spelen en zo is hier de jazz ontstaan.
Wie kent niet gospelzangeres Mahalia Jackson, trompettist Louis Armstrong en klarinettist/sopraansaxofonist Sidney Bechet, het zijn een paar van de vele beroemde muzikanten die uit New Orleans komen.
(wordt vervolgd)
Reacties