New Orleans (1)

Na Biloxi, Mississippi, met z’n lege plekken, rijden we naar New Orleans, Louisiana. Wat zullen daar een lege plekken te zien zijn. Maar daar komen we niet in de eerste plaats voor. We willen vooral naar het French Quarter, of Vieux Carré (spreek uit: Voe Kurréé, met Engelse rr natuurlijk). Dat schijnt vrijwel onaangetast te zijn door Katrina.
Ik weet weinig van New Orleans, ik heb me ook niet echt kunnen voorbereiden, maar het klinkt interessant en dat komt, ja, toch wel, door Katrina, maar zeker ook door de jazz.
Ik neem jullie nu via de foto’s mee op onze eigen ontdekkingstocht.

We komen aan bij het Informatie- en Cultureel Centrum in een oud station, en kijk, daar begint de muziek al, het heet Basin Street Station (“Basin Street Blues”).


Ik zeg tegen de vrouw die ons helpt: “Ik durf het bijna niet te vragen, maar is er al veel herbouwd?” “Ja, gelukkig wel”, zegt ze, “Thank you for asking.” Ah, het is dus niet erg om dat te vragen, fijn.
We rijden naar ons hotel, Place d’Armes, middenin het French Quarter.


Het ziet er allemaal beeldig uit daar, maar ook wel toeristisch. Daarom gaan we eerst een paar andere wijken in, niet zo mooi geconserveerd, maar wel met eenzelfde soort leuke authentieke huizen.




Sommige zijn wel vervallen, maar waardoor dat precies komt?




We vragen een man of hier ook zo’n wateroverlast is geweest. Hij lacht een beetje zuur en zegt dat ie wel snapt dat we wat willen zien. Ik voel me onmiddellijk een Vreselijk Mens dat aan Ramptoerisme doet. Maar hij wijst ons de richting naar de wijk waar alles echt helemaal onder water stond, en zegt dat we wel op moeten passen in deze wijken: “we’re good people, but some of us kill.” Ik kom voorlopig de auto niet meer uit, ik peins ’r niet over.
(wordt vervolgd)

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Uruguayo

Afbeelding
“Houdt u van deze muziek?”, vraagt de man achter de toonbank. “Nee, ik vind het afschuwelijk”, schiet het uit m’n mond. Uit de luidsprekers klinkt de Koekoekswals, dat ding uit de jaren vijftig, waar we een andere tekst bij maakten: ‘koekoek koekoek, een vrouw in een mannenbroek, wat raar wat raar, een man in een directoire’. Kennen jullie die? Het was in die tijd een heel ondeugende tekst en we moesten dus altijd erg giechelen. Voor de duidelijkheid: directoire was een deftig woord voor damesonderbroek. Onze tekst was dan wel leuk, maar het melodietje was zo erg, vooral als het op orgel werd gespeeld. En zo’n versie klinkt nu uit de luidsprekers in dit Barcelonese winkeltje. Ik ben hier naar binnen gelokt door een bordje in de etalage met ‘comidas caseras’, ‘eigengemaakte’ maaltijden. Ik heb honger en in het Spaans klinkt ‘caseras’ geurig en sappig. Binnen zie ik vooralsnog alleen wat droge pasteitjes op de toonbank staan. En hoor ik dat akelige walsje. “Ik vind het afschuwelijke muzi
Meer lezen

Poep

Afbeelding
Nou zeg, zegt de man, moet je nou toch horen wat ik tegenkwam net. Ik liep effe om de plas om de hondjes uit te laten, en die kleinste heeft eindelijk z’n behoefte gedaan, komt daar een of ander wijf aanlopen en zegt ‘had u dat niet even op kunnen ruimen’. Nou ja zeg, waar bemoeit ze zich mee. Je kent dat wel, zo’n keurige dame die zo netjes praat, achterlijk wijf. Nou, ik heb ‘r ’s goed de waarheid gezegd. Oh, zegt de vrouw, net goed, en wat heb je gezegd? Nou, wat denk je, zegt de man, al die paden in het park liggen toch vol stront, dàt heb ik ‘r natuurlijk gezegd, stom wijf, kijk ’s uit je doppen, zeg ik, moet je ’s kijken wat daar verderop ligt, daar ligt ’t toch vol, en dan moet ik dit kleine beetje zeker oprapen, ik kijk wel uit. Oh, en wat zei ze toen, zegt de vrouw. Nou, niks, geloof ik, ze liep gewoon door, ze zal wel beledigd geweest zijn of zo. Ik riep ‘r nog wat achterna, maar dat hoorde ze geloof ik niet. Oh, nou, was dat alles?, zegt de vrouw. Nou, dat dacht ik eerst we
Meer lezen

De Kus

Afbeelding
Na de natuur van gisteren een beetje cultuur vandaag. In Sarasota, Florida, halverwege de westkust, staat dit beeld, "Unconditional Surrender". Ik dacht eerst dat het een driedimensionale versie was, of geïnspireerd erdoor, van die beroemde foto van Robert Doisneau, De Kus bij het Stadhuis van Parijs, genomen in 1950. Maar (lang leve google) het blijkt een exacte kopie te zijn van de beroemde foto van Alfred Eisenstaedt van een matroos die een verpleegster zoent op Times Square in New York, 14 augustus 1945, tijdens de viering van het einde van de tweede Wereldoorlog. Het beeld is 25 feet hoog, dat is ruim 8 meter. En het is beschilderd aluminium. Om de indrukwekkende hoogte aan te geven, staat nicht S ernaast. Ook even een close-up, ik vind de kousnaden zo leuk, en herinner me de eeuwige worsteling om ze recht te houden. Hieronder het bord dat erbij staat. “The monument honors the courage and spirit of survival of America’s World War II heroes.” De kunstenaar is Seward Johns
Meer lezen