De leegtes van Biloxi
Hier zit ik dan, in San Francisco, met een voet omhoog, en honing, thee en zakdoekjes binnen handbereik. Nog steeds een beetje zielig dus, maar dat gaat wel weer over.
Ik maak even een sprong terug in tijd en ruimte, en dan gaan we van dat perfekte badplaatsje Seaside in Florida een eind westwaarts naar een ander badplaatsje, Biloxi in Mississippi. Ook aan de Golf van Mexico. En dus ook gevoelig voor orkaangeweld.
Net als New Orleans, dat we een dag later zullen aandoen, is Biloxi hard getroffen door orkaan Katrina, alweer bijna vier jaar geleden. Hoewel we niet van ramptoerisme houden, willen we er toch een kijkje nemen.
Het kost enige moeite om een betaalbaar motel te vinden, maar het lukt. Het ziet er niet echt gezellig uit en het ligt er een beetje verlaten bij.
We lopen wat rond en zien er allerlei rare lege plekken. En hoe beter we kijken, hoe meer lege plekken we zien.
Van de vele casino’s die hier moeten staan, is ook niet veel te bespeuren.
Hier moet iets gestaan hebben. En ja hoor, de moteleigenaar vertelt dat hij ongeveer zeventig procent van z’n gebouwen kwijt is geraakt. Hij had er van alles staan, nog veel meer kamers, een restaurant, en ga maar door. Hij is niet echt scheutig met vertellen, dus we vragen maar niet verder.
Het ziet er steeds treuriger uit. De zee, een verlaten strand, en een enkele palmstronk die optimistisch nog gestut wordt.
Wat lijkt het me ingewikkeld om hier te wonen, want een keer per viereneenhalf jaar wordt deze kuststrook geteisterd door een orkaan. In 2005 was dat dus een heel zware, Katrina.
Vijfduizend huizen en gebouwen heeft ze in Biloxi vernield. Zeventien uur lang beukte ze met onvoorstelbare kracht. Negentig procent van de gebouwen aan de kust ging er aan. Daar waren drijvende casino’s bij, die heeft ze gewoon opgetild en boven land neergekwakt, waardoor er nog meer schade ontstond.
Hoeveel mensen zijn er dakloos geworden, failliet gegaan? En niet te vergeten de doden, dat waren er in het kleine Biloxi over de honderd.
We gaan slapen.
De volgende ochtend ontbijten we bij de buurman: een IHOP, International House Of Pancakes. Daar is het inderdaad goed pancakes eten, naast de French toast en roerei. Het zit er stampvol, zondagochtend 8 uur. Het leven gaat door.
Ik maak even een sprong terug in tijd en ruimte, en dan gaan we van dat perfekte badplaatsje Seaside in Florida een eind westwaarts naar een ander badplaatsje, Biloxi in Mississippi. Ook aan de Golf van Mexico. En dus ook gevoelig voor orkaangeweld.
Net als New Orleans, dat we een dag later zullen aandoen, is Biloxi hard getroffen door orkaan Katrina, alweer bijna vier jaar geleden. Hoewel we niet van ramptoerisme houden, willen we er toch een kijkje nemen.
Het kost enige moeite om een betaalbaar motel te vinden, maar het lukt. Het ziet er niet echt gezellig uit en het ligt er een beetje verlaten bij.
We lopen wat rond en zien er allerlei rare lege plekken. En hoe beter we kijken, hoe meer lege plekken we zien.
Van de vele casino’s die hier moeten staan, is ook niet veel te bespeuren.
Hier moet iets gestaan hebben. En ja hoor, de moteleigenaar vertelt dat hij ongeveer zeventig procent van z’n gebouwen kwijt is geraakt. Hij had er van alles staan, nog veel meer kamers, een restaurant, en ga maar door. Hij is niet echt scheutig met vertellen, dus we vragen maar niet verder.
Het ziet er steeds treuriger uit. De zee, een verlaten strand, en een enkele palmstronk die optimistisch nog gestut wordt.
Wat lijkt het me ingewikkeld om hier te wonen, want een keer per viereneenhalf jaar wordt deze kuststrook geteisterd door een orkaan. In 2005 was dat dus een heel zware, Katrina.
Vijfduizend huizen en gebouwen heeft ze in Biloxi vernield. Zeventien uur lang beukte ze met onvoorstelbare kracht. Negentig procent van de gebouwen aan de kust ging er aan. Daar waren drijvende casino’s bij, die heeft ze gewoon opgetild en boven land neergekwakt, waardoor er nog meer schade ontstond.
Hoeveel mensen zijn er dakloos geworden, failliet gegaan? En niet te vergeten de doden, dat waren er in het kleine Biloxi over de honderd.
We gaan slapen.
De volgende ochtend ontbijten we bij de buurman: een IHOP, International House Of Pancakes. Daar is het inderdaad goed pancakes eten, naast de French toast en roerei. Het zit er stampvol, zondagochtend 8 uur. Het leven gaat door.
Reacties