Bijna 'thuis'
Ha, we zijn in Texas.
Eerst dachten we dat het motel in Carthage, Texas dicht was, want het staat er vol met pick-up trucks, alsof het gebouw grondig onder handen genomen wordt. Stoere mannen hangen zo’n beetje over de railing van de galerij en overal klinkt geanimeerd Spaans.
Maar het zijn geen bouwvakkers, het zijn truckers die net als wij een slaapplaats nodig hebben. En zo komt onze kleine auto er in z’n eentje tussen al die stoere trucks te staan.
Wij picknicken op ons bed met restjes van vorige dagen, een beetje jaloers op de truckers die her en der beneden en op de galerij kleine groepjes vormen rond zelf meegenomen barbecues en bierflessen.
Ja, zegt de receptioniste, ze bouwen vanavond een feestje en gaan morgenochtend om 5 uur weer de weg op.
En inderdaad, als wij om half acht het bed uitkomen, staat ons autootje helemaal verloren op het parkeerterrein. We hebben niets van het massale vertrek gemerkt.
Bij “Wanda & Renee” slaan we een echt Amerikaans ontbijt naar binnen: biscuit [bísket] (soort broodje), gravy (jus), scrambled eggs en bacon. Grote glazen water met ijsklontjes zoals je standaard overal krijgt, koffie, en thee voor mij. Dat laatste is dan weer niet zo Amerikaans, en er moet erg gezocht worden naar een theezakje. Als de vrouw die ons helpt, hoort dat ik uit Holland kom, vraagt ze waar m’n klompen zijn. Haha. Ze weet bijna meer dan de doorsnee Amerikaan.
Mannen met cowboy laarzen en –hoeden.
Het is een soort jaren 50 interieur met veel rood van coca cola parafernalia. Ik val op een bakje met servetten die in bedwang worden gehouden door een beugel met een rollend cola flesje. Helaas willen ze het me niet verkopen.
De laatste twee weken is het warm tot heel warm geweest, maar vanochtend is het opeens een graad of dertien en even later zitten we in de stromende regen. Jammer voor ons, goed voor het land na een lange droogte.
Verschillende soorten landschappen glijden aan ons voorbij, alsof we in een film zitten.
Stukken met glooiende heuvels, dan weer uitgestrekte platte, kale akkers met mooie donkere aarde. Af en toe een zooitje trailers bij elkaar, rotzooi overal. Een enkele keer een ja-knikker.
Een bord langs de weg met “hurricane evacuation route” erop.
Dan wordt het industriëler, met grote fabriekshallen, alles uitgestrekt, veel rook, smerig en lelijk. We zitten onder Dallas en Fort Worth.
En dan zijn we thuis, in Fort Worth. Het huis dat Amerikaanse nicht A en man M een half jaar hebben gehuurd. Ik blijf hier een week.
Eerst dachten we dat het motel in Carthage, Texas dicht was, want het staat er vol met pick-up trucks, alsof het gebouw grondig onder handen genomen wordt. Stoere mannen hangen zo’n beetje over de railing van de galerij en overal klinkt geanimeerd Spaans.
Maar het zijn geen bouwvakkers, het zijn truckers die net als wij een slaapplaats nodig hebben. En zo komt onze kleine auto er in z’n eentje tussen al die stoere trucks te staan.
Wij picknicken op ons bed met restjes van vorige dagen, een beetje jaloers op de truckers die her en der beneden en op de galerij kleine groepjes vormen rond zelf meegenomen barbecues en bierflessen.
Ja, zegt de receptioniste, ze bouwen vanavond een feestje en gaan morgenochtend om 5 uur weer de weg op.
En inderdaad, als wij om half acht het bed uitkomen, staat ons autootje helemaal verloren op het parkeerterrein. We hebben niets van het massale vertrek gemerkt.
Bij “Wanda & Renee” slaan we een echt Amerikaans ontbijt naar binnen: biscuit [bísket] (soort broodje), gravy (jus), scrambled eggs en bacon. Grote glazen water met ijsklontjes zoals je standaard overal krijgt, koffie, en thee voor mij. Dat laatste is dan weer niet zo Amerikaans, en er moet erg gezocht worden naar een theezakje. Als de vrouw die ons helpt, hoort dat ik uit Holland kom, vraagt ze waar m’n klompen zijn. Haha. Ze weet bijna meer dan de doorsnee Amerikaan.
Mannen met cowboy laarzen en –hoeden.
Het is een soort jaren 50 interieur met veel rood van coca cola parafernalia. Ik val op een bakje met servetten die in bedwang worden gehouden door een beugel met een rollend cola flesje. Helaas willen ze het me niet verkopen.
De laatste twee weken is het warm tot heel warm geweest, maar vanochtend is het opeens een graad of dertien en even later zitten we in de stromende regen. Jammer voor ons, goed voor het land na een lange droogte.
Verschillende soorten landschappen glijden aan ons voorbij, alsof we in een film zitten.
Stukken met glooiende heuvels, dan weer uitgestrekte platte, kale akkers met mooie donkere aarde. Af en toe een zooitje trailers bij elkaar, rotzooi overal. Een enkele keer een ja-knikker.
Een bord langs de weg met “hurricane evacuation route” erop.
Dan wordt het industriëler, met grote fabriekshallen, alles uitgestrekt, veel rook, smerig en lelijk. We zitten onder Dallas en Fort Worth.
En dan zijn we thuis, in Fort Worth. Het huis dat Amerikaanse nicht A en man M een half jaar hebben gehuurd. Ik blijf hier een week.
Reacties