Plantages 3 (Longwood)
In Natchez (Mississippi) staat niet alleen Pleasant Hill, onze bed&breakfast, maar ook het landhuis Longwood. Het is het grootste achthoekige huis in Amerika, gebouwd rond1860, in wat ze de ‘Oriental Villa’ stijl noemen.
Dat oriëntaalse zit ‘m in sommige bogen, maar vooral in de Byzantijns-Moorse koepel boven op het huis. Een mooi ding, maar van binnen ziet hij er zo uit:
Dat zit zo.
In 1860 begon de bouw van deze villa. Het was een kadootje van een rijke katoenplanter voor z’n gezin. Maar toen brak in 1861 de Amerikaanse Burgeroorlog uit en veel timmerlieden, die uit het noorden kwamen, konden natuurlijk niet in het zuiden blijven. Ze pakten hun gereedschap op en gingen er als een speer vandoor, terug naar huis.
Sommige van hun spullen liggen er nog steeds, bedekt door een fotogenieke laag stof.
De planter huurde snel arbeiders uit de buurt in om in ieder geval een verdieping af te maken. Die is dan ook geheel en stijlvol ingericht.
Het leukste vond ik nog een een fraai bewerkte plank die aan een paar touwen boven de sjieke eettafel hing en die, ook weer aan een touw, heen en weer getrokken kon worden zodat er een lekker briesje ontstond en de vliegen niet op het eten gingen zitten. Natuurlijk eindigde het trektouw wel in de hand van de zwarte bediende.
Hier is een plattegrond van het achthoekige gebouw.
Achthoekig bouwen was in die tijd kort in de mode, want ze dachten dat huizen waar door de acht zijdes de zon goed naar binnen kon schijnen, goed voor de gezondheid waren.
Helaas overleed meneer drie jaar later, maar mevrouw en de acht kinderen leefden er nog ruim dertig jaar heel tevreden.
Hoe kan het ook anders in zo’n omgeving en met zo’n uitzicht.
De andere verdiepingen zijn nooit afgebouwd of ingericht en zijn kale houten ruimtes.
We kregen een rondleiding door een van de gidsen die allen, voor de Pilgrimage, op z’n Victoriaans waren aangekleed. Daar had ik me toch wat anders bij voorgesteld.
Dat oriëntaalse zit ‘m in sommige bogen, maar vooral in de Byzantijns-Moorse koepel boven op het huis. Een mooi ding, maar van binnen ziet hij er zo uit:
Dat zit zo.
In 1860 begon de bouw van deze villa. Het was een kadootje van een rijke katoenplanter voor z’n gezin. Maar toen brak in 1861 de Amerikaanse Burgeroorlog uit en veel timmerlieden, die uit het noorden kwamen, konden natuurlijk niet in het zuiden blijven. Ze pakten hun gereedschap op en gingen er als een speer vandoor, terug naar huis.
Sommige van hun spullen liggen er nog steeds, bedekt door een fotogenieke laag stof.
De planter huurde snel arbeiders uit de buurt in om in ieder geval een verdieping af te maken. Die is dan ook geheel en stijlvol ingericht.
Het leukste vond ik nog een een fraai bewerkte plank die aan een paar touwen boven de sjieke eettafel hing en die, ook weer aan een touw, heen en weer getrokken kon worden zodat er een lekker briesje ontstond en de vliegen niet op het eten gingen zitten. Natuurlijk eindigde het trektouw wel in de hand van de zwarte bediende.
Hier is een plattegrond van het achthoekige gebouw.
Achthoekig bouwen was in die tijd kort in de mode, want ze dachten dat huizen waar door de acht zijdes de zon goed naar binnen kon schijnen, goed voor de gezondheid waren.
Helaas overleed meneer drie jaar later, maar mevrouw en de acht kinderen leefden er nog ruim dertig jaar heel tevreden.
Hoe kan het ook anders in zo’n omgeving en met zo’n uitzicht.
De andere verdiepingen zijn nooit afgebouwd of ingericht en zijn kale houten ruimtes.
We kregen een rondleiding door een van de gidsen die allen, voor de Pilgrimage, op z’n Victoriaans waren aangekleed. Daar had ik me toch wat anders bij voorgesteld.
Reacties