Billy Bob's Texas
12.000 vierkante meter, met plaats voor ruim 6.000 mensen, hoe groot is dat? Een paar voetbalvelden, zeker. Het is in ieder geval de oppervlakte van Billy Bob’s Texas, ‘The World’s Largest Honky Tonk’.
Nou is een honky tonk een bar met levende muziek, maar dit is dus een gigantische hal met wel twintig bars, waar overal iets te doen is en waar van alle kanten de lichtborden je toeflitsen.
Het is er zo vol lichtborden, bars met lichtversiering, flitsende slotmachines en wat niet al, dat ik een hele tijd nodig had om te snappen wat ik zag.
Het gebouw waarin deze country & western nachtclub zit, begon ooit als veestal. Daarna zat er een tijdlang een warenhuis in, waar de jongens van de opslagruimte op rolschaatsen reden vanwege de afstanden.
Je kunt er van alles doen: biljarten, dansen op verschillende dansvloeren, drinken en eten, naar muziek luisteren op meerdere podia en gewoon hangen.
Beroemde zangers hebben er opgetreden en hun handafdrukken achtergelaten op de Celebrity Wall.
Artiesten die dat niet hebben gedaan, maar er wel hebben opgetreden, zijn o.a. Bob Hope, B.B. King, James Brown, Men At Work, ZZ Top, Marvin Gaye en Tina Turner. Niet gering. Overal hangen dan ook gesigneerde foto’s van de beroemdheden.
Er worden cd’s opgenomen en verkocht, Billy Bob’s heeft een rol in diverse films en tv-programma’s gespeeld, en acht keer is het in de wereld van de country music tot ‘Club of the Year’ verkozen.
En wat vooral bij een country&western hal hoort, is natuurlijk een rodeo, bull riding:
Het kostte maar $2,50, maar het was ook zo weer voorbij, dankzij de woeste stieren.
Toen het allemaal een beetje bij me was ingedaald, gingen M en ik bij de kleinere dansvloer zitten kijken. Er werd eerst in paren gedanst, maar bij een nieuw muziekje formeerde men zich als één man tot een enorme rechthoek en werd het inline dancing. Iedereen kon het en leefde zich uit op de twintig vierkante centimeter.
Kijk, hier zitten we ernaar te kijken.
Nee hoor, dat zijn wij niet, maar ze zitten er wel braaf bij zo samen, met hun Amerikaanse vlag bloeses.
Heel wit-Amerikaans, wel te verstaan, want tussen al die duizenden mensen heb ik misschien maar twee zwarte gezien en evenzoweinig hispanics.
Country&western, zal dat ooit integreren, of blijft muziek, behalve verbroederaar, een grote verdeler?
Nou is een honky tonk een bar met levende muziek, maar dit is dus een gigantische hal met wel twintig bars, waar overal iets te doen is en waar van alle kanten de lichtborden je toeflitsen.
Het is er zo vol lichtborden, bars met lichtversiering, flitsende slotmachines en wat niet al, dat ik een hele tijd nodig had om te snappen wat ik zag.
Het gebouw waarin deze country & western nachtclub zit, begon ooit als veestal. Daarna zat er een tijdlang een warenhuis in, waar de jongens van de opslagruimte op rolschaatsen reden vanwege de afstanden.
Je kunt er van alles doen: biljarten, dansen op verschillende dansvloeren, drinken en eten, naar muziek luisteren op meerdere podia en gewoon hangen.
Beroemde zangers hebben er opgetreden en hun handafdrukken achtergelaten op de Celebrity Wall.
Artiesten die dat niet hebben gedaan, maar er wel hebben opgetreden, zijn o.a. Bob Hope, B.B. King, James Brown, Men At Work, ZZ Top, Marvin Gaye en Tina Turner. Niet gering. Overal hangen dan ook gesigneerde foto’s van de beroemdheden.
Er worden cd’s opgenomen en verkocht, Billy Bob’s heeft een rol in diverse films en tv-programma’s gespeeld, en acht keer is het in de wereld van de country music tot ‘Club of the Year’ verkozen.
En wat vooral bij een country&western hal hoort, is natuurlijk een rodeo, bull riding:
Het kostte maar $2,50, maar het was ook zo weer voorbij, dankzij de woeste stieren.
Toen het allemaal een beetje bij me was ingedaald, gingen M en ik bij de kleinere dansvloer zitten kijken. Er werd eerst in paren gedanst, maar bij een nieuw muziekje formeerde men zich als één man tot een enorme rechthoek en werd het inline dancing. Iedereen kon het en leefde zich uit op de twintig vierkante centimeter.
Kijk, hier zitten we ernaar te kijken.
Nee hoor, dat zijn wij niet, maar ze zitten er wel braaf bij zo samen, met hun Amerikaanse vlag bloeses.
Heel wit-Amerikaans, wel te verstaan, want tussen al die duizenden mensen heb ik misschien maar twee zwarte gezien en evenzoweinig hispanics.
Country&western, zal dat ooit integreren, of blijft muziek, behalve verbroederaar, een grote verdeler?
Reacties