Treinen
Na Miami Beach ga ik naar Tampa, van het zuiden van Florida naar halverwege de staat. Ik ga met de trein en word naar het station gebracht door m’n gastvrouw. Ze vraagt of ik het adres van het station heb opgezocht. Ojee, vergeten. Ze ontploft, ‘ik zou je wel kunnen wurgen’, zegt ze. Latino temperament, denk ik dan maar en haal de plattegrond tevoorschijn waarop het Amtrak station getekend staat.
Ik moest er maar met een taxi heen, had iemand anders me gewaarschuwd, want het staat op een afgelegen plek en het is er een ongure bende. M’n gastvrouw en ik gaan Cubaans ontbijten, honderd meter verderop, maar we doen dat stukje wel met de auto, ze wil geen enkel risico lopen. Ook mag ik er daarna van haar absoluut geen wandelingetje maken, want er zijn strubbelingen tussen de verschillende bevolkingsgroepen en ik als blanke moet daar niet eventueel tussen raken.
In de trein krijgen we door de conducteur een plaats aangewezen en ik bof, want ik krijg een interessante jongen naast me. Hij is bijna afgestudeerd in Exercise Physiology, dat gaat over hoe het lichaam reageert op bewegen. Je kunt daarmee in een ziekenhuis werken met mensen die bv een hartaanval hebben gehad, maar je kunt ook atleten trainen. Hij wil het eerste gaan doen. Op z’n elfde kwam hij met z’n ouders en vier zusjes uit Vietnam naar New York. Hij is de benjamin, de rebel. Z’n grote passie is marathon lopen, maar daar kunnen z’n familieleden geen begrip voor opbrengen en daarom is hij maar ver weg van hen gaan studeren. We hebben een prettig gesprek over interculturaliteit.
Vijf uur en een kwartier zou de reis duren, maar het wordt anderhalf uur langer. Geen idee waarom. Het landschap is vlak en niet echt boeiend, maar ik vind het heerlijk om me zo te laten vervoeren, mijmerend over Amerika, waar ik naar mijn gevoel nog steeds niet ben.
Een uur na aankomst ben ik er in éen klap wel, want dan zitten m’n Amerikaanse nicht en ik in een zeer Amerikaans restaurant te eten met giga-bekers drinken naast ons bord en grote porties eten. We genieten van het weerzien en kletsen tien jaar bij. Buiten op het terras zingt een man met een gitaar mooie liedjes, dit is echte Americana. Ik ben aangekomen.
Nog een uur later ben ik in het paradijs.
Ik moest er maar met een taxi heen, had iemand anders me gewaarschuwd, want het staat op een afgelegen plek en het is er een ongure bende. M’n gastvrouw en ik gaan Cubaans ontbijten, honderd meter verderop, maar we doen dat stukje wel met de auto, ze wil geen enkel risico lopen. Ook mag ik er daarna van haar absoluut geen wandelingetje maken, want er zijn strubbelingen tussen de verschillende bevolkingsgroepen en ik als blanke moet daar niet eventueel tussen raken.
In de trein krijgen we door de conducteur een plaats aangewezen en ik bof, want ik krijg een interessante jongen naast me. Hij is bijna afgestudeerd in Exercise Physiology, dat gaat over hoe het lichaam reageert op bewegen. Je kunt daarmee in een ziekenhuis werken met mensen die bv een hartaanval hebben gehad, maar je kunt ook atleten trainen. Hij wil het eerste gaan doen. Op z’n elfde kwam hij met z’n ouders en vier zusjes uit Vietnam naar New York. Hij is de benjamin, de rebel. Z’n grote passie is marathon lopen, maar daar kunnen z’n familieleden geen begrip voor opbrengen en daarom is hij maar ver weg van hen gaan studeren. We hebben een prettig gesprek over interculturaliteit.
Vijf uur en een kwartier zou de reis duren, maar het wordt anderhalf uur langer. Geen idee waarom. Het landschap is vlak en niet echt boeiend, maar ik vind het heerlijk om me zo te laten vervoeren, mijmerend over Amerika, waar ik naar mijn gevoel nog steeds niet ben.
Een uur na aankomst ben ik er in éen klap wel, want dan zitten m’n Amerikaanse nicht en ik in een zeer Amerikaans restaurant te eten met giga-bekers drinken naast ons bord en grote porties eten. We genieten van het weerzien en kletsen tien jaar bij. Buiten op het terras zingt een man met een gitaar mooie liedjes, dit is echte Americana. Ik ben aangekomen.
Nog een uur later ben ik in het paradijs.
Reacties