On the road

Met Amerikaanse nicht A en haar man M ben ik onderweg, in hun auto. We hebben afscheid genomen van nicht S en haar man. A en M wonen tijdelijk in Texas en waren naar Florida gekomen voor het familie-reunietje. Nu gaan we van halverwege de westkust naar het noordoosten van Florida.
We nemen de snelweg, want we hebben niet zoveel tijd.
Orlando (Disney World) laten we rechts liggen.
















We komen steeds meer motorrijders tegen, dwz, steeds meer halen ons in, ze scheuren aan alle kanten langs ons heen. En ik zie tot m’n verbijstering dat de meesten geen helm ophebben. Zó rijden, zó kwetsbaar zijn en dan geen helm op. Ik kan het gevoel van vrijheid dat de wind in de haren geeft, meevoelen, maar het risico zou mij te groot zijn.


Wanneer we van de snelweg afgaan op zoek naar een picnic plek wordt de concentratie bikers steeds groter en dan blijkt dat we beland zijn in de Daytona Bike Week, "The Biggest Motorcycle Rally in the World", het grote jaarlijkse bikers-festijn in Daytona Beach. Ze komen vanuit de hele wereld en ze zijn er met zo’n zestigduizend.
Het krioelt er van de bonkige mannen met sjaaltjes om en paardestaarten, en hun vrouwen in strakke outfits. Veel zwart leer en denim. Het is stoer en levendig en vrolijk. Reunietjes hier en daar, ze hebben er misschien het hele jaar naar uitgekeken.


Overal winkels waar onderdelen en versierselen te pronken hangen. En bars natuurlijk.
Het is jammer dat we geen tijd hebben om er ook rond te hangen.
Na onze korte picnic, bij een idyllisch meertje, zoeken we weer de snelweg op.


Bij een kleurrijk geheel van tankstation en cytrusvrucht-verkooppunt stoppen we voor de nodige bevoorrading en wordt bevestigd dat we echt in alligatorland zijn.


En dan hup, verder, naar het volgende overnachtings-adres.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Poep

Afbeelding
Nou zeg, zegt de man, moet je nou toch horen wat ik tegenkwam net. Ik liep effe om de plas om de hondjes uit te laten, en die kleinste heeft eindelijk z’n behoefte gedaan, komt daar een of ander wijf aanlopen en zegt ‘had u dat niet even op kunnen ruimen’. Nou ja zeg, waar bemoeit ze zich mee. Je kent dat wel, zo’n keurige dame die zo netjes praat, achterlijk wijf. Nou, ik heb ‘r ’s goed de waarheid gezegd. Oh, zegt de vrouw, net goed, en wat heb je gezegd? Nou, wat denk je, zegt de man, al die paden in het park liggen toch vol stront, dàt heb ik ‘r natuurlijk gezegd, stom wijf, kijk ’s uit je doppen, zeg ik, moet je ’s kijken wat daar verderop ligt, daar ligt ’t toch vol, en dan moet ik dit kleine beetje zeker oprapen, ik kijk wel uit. Oh, en wat zei ze toen, zegt de vrouw. Nou, niks, geloof ik, ze liep gewoon door, ze zal wel beledigd geweest zijn of zo. Ik riep ‘r nog wat achterna, maar dat hoorde ze geloof ik niet. Oh, nou, was dat alles?, zegt de vrouw. Nou, dat dacht ik eerst we...
Meer lezen

De Kus

Afbeelding
Na de natuur van gisteren een beetje cultuur vandaag. In Sarasota, Florida, halverwege de westkust, staat dit beeld, "Unconditional Surrender". Ik dacht eerst dat het een driedimensionale versie was, of geïnspireerd erdoor, van die beroemde foto van Robert Doisneau, De Kus bij het Stadhuis van Parijs, genomen in 1950. Maar (lang leve google) het blijkt een exacte kopie te zijn van de beroemde foto van Alfred Eisenstaedt van een matroos die een verpleegster zoent op Times Square in New York, 14 augustus 1945, tijdens de viering van het einde van de tweede Wereldoorlog. Het beeld is 25 feet hoog, dat is ruim 8 meter. En het is beschilderd aluminium. Om de indrukwekkende hoogte aan te geven, staat nicht S ernaast. Ook even een close-up, ik vind de kousnaden zo leuk, en herinner me de eeuwige worsteling om ze recht te houden. Hieronder het bord dat erbij staat. “The monument honors the courage and spirit of survival of America’s World War II heroes.” De kunstenaar is Seward Johns...
Meer lezen

Austin's vleermuizen

Afbeelding
De vleermuizen in Austin, ze zijn beroemd, en het zijn er vooral veel, en dat vooral dan in augustus, wanneer het heet en droog is. Het is alleen nu maart helaas, maar we wagen een kans. Bij de Congress Avenue Bridge moeten we zijn, in de schemering, want dan komen ze te voorschijn, op zoek naar een maaltje insecten. Bij een grote renovatie van de brug in 1980 ontstonden er aan de onderkant een aantal gleuven tussen de betondelen, en daar gingen zich vleermuizen vestigen. Het werd een kolonie van 1,5 miljoen Mexicaanse ‘free-tailed bats’ (bulvleermuizen) die een van de spectaculairste attracties van Austin werden. Vlak voor zonsondergang lopen de nieuwsgierigen naar de brug om toch vooral niets te missen. “Bats season” loopt van half maart tot begin november, dus het begint nu eigenlijk net. Toch zit het grasveldje tegenover de brug al aardig vol en het is er gewoon gezellig. Het wordt wat schemerig en ja, daar komen voorzichtig de eerste vleermuizen van onder de brug vandaan. Met z’n ...
Meer lezen