Newfoundland

Nou, heel fijn, ik ben er, in de USA.
Het was een rustige vlucht, 11 uur lang, naar Miami.
Vliegen vind ik eigenlijk eng, maar gelukkig zijn daar kleine pilletjes ... toch ben ik altijd blij als we weer geland zijn.

Terwijl zusje P en ik op Schiphol zaten te wachten tot ik moest boarden, brak er opeens paniek uit. Veiligheidsmensen met geweren begonnen te rennen en er ontstond een gespannen sfeer. Zie je wel, dacht ik, ik hoef straks niet meer op m'n vliegtuig te stappen, want dan zijn we hier in de hal al ontploft.
Maar we ontploften niet. Er was wel iets anders aan de hand.
Tja, zei de ticketcontroleur, ik mag het eigenlijk niet vertellen, maar er is zonet een vliegtuig neergestort hier vlakbij, het is gelukkig niet zo ernstig, want er zijn geen doden.

Helaas bleek dat laatste niet juist te zijn.
Vlak voor het boarden hoorde ik op m’n radiootje dat het om een Turks vliegtuig ging en dat er negen doden waren en vele gewonden.
Het was vreselijk en bizar tegelijk.
Het vreemde was dat ik er niet angstiger door werd voor m’n eigen vlucht, maar juist iets rustiger: zoiets gaat niet twee keer gebeuren, op dezelfde plek, op hetzelfde moment.
Een rare gedachte. Arme mensen.
Ik heb geluk gehad, ik heb m'n bestemming wel levend gehaald.
Het was warm in Miami.