Seaside, Florida
Na St. Augustine gaan we naar Jacksonville, beide in het noordoosten van Florida. Ik ga er een reunietje krijgen met een oude vriend die ik dertig jaar niet heb gezien. Het kan maar twee uur duren, want we moeten verder en we hebben maar een paar dagen voor heel wat mijlen.
Het was een onrustige nacht, want we hebben met z’n drieën op een kamer geslapen en we snurken als de besten. Elf jaar geleden deden nicht A en ik al een wedstrijdje snurken, maar nu was er dus concurrentie.
Na het leuke, maar veel te korte weerzien rijden we westwaarts, de panhandle van Florida in. Florida heeft een soort uitsteeksel naar links, als het handvat van een pan, vandaar. Er zijn er meer in de VS, bijvoorbeeld in Texas.
In de panhandle ligt Tallahassee, de hoofdstad van Florida, en daar slapen we, prettig apart nu. Na een copieus diner in Sonny’s, zo’n typisch Amerikaans eethuis met grote volle borden en mega-glazen water met ijs en giga-glazen ijsthee of anderszins die ook nog ’s steeds worden bijgevuld. En pas op, als je hier in het zuiden ‘tea’ bestelt krijg je ‘iced tea’. Wil je gewone thee, vraag dan om een ‘hot tea’.
De volgende dag wordt de bestemming Biloxi, Mississippi, voor orkaantoerisme, maar we gaan nu eerst iets positiefs bekijken:
het kustplaatsje Seaside, aan de Golf van Mexico, nog net in Florida.
“The award-winning small town that has influenced architecture and urban planning throughout the world”, staat op een boekje, en Newsweek noemt het “Probably the most influential resort community since Versalles”.
Man M van nicht A is architekt en hij vertelt dat het stadje (in 1979) is geboren als eerste projekt van het New Urbanism. En dat is weer ontstaan uit de behoefte om terug te gaan naar de stads-architektuur van vroeger, toen alles nog kleinschalig was. De latere stadsontwikkeling heeft tot gevolg gehad dat alles zo ver uit elkaar werd gebouwd dat je overal met de auto heen moest.
Met Seaside moest een plaats worden gebouwd waar alles aangenaam dicht bij elkaar ligt, zodat je alles kunt belopen, waar kinderen veilig buiten kunnen spelen, waar de maat de menselijke is.
Robert Davis is de drijvende kracht achter Seaside, hij had het terrein geërfd van z'n grootvader en huurde de New Urbanist architecten Andrés Duany en Elizabeth Plater-Zyberk in.
Het staat er vol met de meest prachtige huizen, alle natuurlijk met porches met schommelstoelen. Maar het meest opvallende zijn de torens. Veel huizen hebben op de bovenste verdieping een toren gebouwd, zodat je over de bomen heen naar de zee kunt kijken. Het is een soort theekoepel of serre bovenop het huis.
En dan de bouwsels op een soort loopbruggen tussen straat en zee, beeldige paviljoentjes zijn het.
Hebben jullie de film The Truman Show gezien (1998, Peter Weir)? Waarin Truman Burbank (Jim Carrey) een keurig en opgewekt Amerikaans gezinsleven leidt. Maar langzamerhand komt hij ergens achter. Welnu, die film is voor een groot deel in Seaside opgenomen, hieronder zie je het huis.
Seaside is duidelijk een succes geworden, qua architektuur en stadsplanning.
Maar er is natuurlijk ook kritiek: de bouwregels zouden te strict zijn, waardoor er toch te eenvormig ontworpen is. En je moet wel veel geld hebben om er te wonen, zodat er niet een doorsnee bevolking te vinden is.
Er wordt veel verhuurd in de zomer, waardoor het ook gewoon een badplaats is geworden, met gewone grote onzuinige Amerikaanse auto’s.
Het was een onrustige nacht, want we hebben met z’n drieën op een kamer geslapen en we snurken als de besten. Elf jaar geleden deden nicht A en ik al een wedstrijdje snurken, maar nu was er dus concurrentie.
Na het leuke, maar veel te korte weerzien rijden we westwaarts, de panhandle van Florida in. Florida heeft een soort uitsteeksel naar links, als het handvat van een pan, vandaar. Er zijn er meer in de VS, bijvoorbeeld in Texas.
In de panhandle ligt Tallahassee, de hoofdstad van Florida, en daar slapen we, prettig apart nu. Na een copieus diner in Sonny’s, zo’n typisch Amerikaans eethuis met grote volle borden en mega-glazen water met ijs en giga-glazen ijsthee of anderszins die ook nog ’s steeds worden bijgevuld. En pas op, als je hier in het zuiden ‘tea’ bestelt krijg je ‘iced tea’. Wil je gewone thee, vraag dan om een ‘hot tea’.
De volgende dag wordt de bestemming Biloxi, Mississippi, voor orkaantoerisme, maar we gaan nu eerst iets positiefs bekijken:
het kustplaatsje Seaside, aan de Golf van Mexico, nog net in Florida.
“The award-winning small town that has influenced architecture and urban planning throughout the world”, staat op een boekje, en Newsweek noemt het “Probably the most influential resort community since Versalles”.
Man M van nicht A is architekt en hij vertelt dat het stadje (in 1979) is geboren als eerste projekt van het New Urbanism. En dat is weer ontstaan uit de behoefte om terug te gaan naar de stads-architektuur van vroeger, toen alles nog kleinschalig was. De latere stadsontwikkeling heeft tot gevolg gehad dat alles zo ver uit elkaar werd gebouwd dat je overal met de auto heen moest.
Met Seaside moest een plaats worden gebouwd waar alles aangenaam dicht bij elkaar ligt, zodat je alles kunt belopen, waar kinderen veilig buiten kunnen spelen, waar de maat de menselijke is.
Robert Davis is de drijvende kracht achter Seaside, hij had het terrein geërfd van z'n grootvader en huurde de New Urbanist architecten Andrés Duany en Elizabeth Plater-Zyberk in.
Het staat er vol met de meest prachtige huizen, alle natuurlijk met porches met schommelstoelen. Maar het meest opvallende zijn de torens. Veel huizen hebben op de bovenste verdieping een toren gebouwd, zodat je over de bomen heen naar de zee kunt kijken. Het is een soort theekoepel of serre bovenop het huis.
En dan de bouwsels op een soort loopbruggen tussen straat en zee, beeldige paviljoentjes zijn het.
Hebben jullie de film The Truman Show gezien (1998, Peter Weir)? Waarin Truman Burbank (Jim Carrey) een keurig en opgewekt Amerikaans gezinsleven leidt. Maar langzamerhand komt hij ergens achter. Welnu, die film is voor een groot deel in Seaside opgenomen, hieronder zie je het huis.
Seaside is duidelijk een succes geworden, qua architektuur en stadsplanning.
Maar er is natuurlijk ook kritiek: de bouwregels zouden te strict zijn, waardoor er toch te eenvormig ontworpen is. En je moet wel veel geld hebben om er te wonen, zodat er niet een doorsnee bevolking te vinden is.
Er wordt veel verhuurd in de zomer, waardoor het ook gewoon een badplaats is geworden, met gewone grote onzuinige Amerikaanse auto’s.
Reacties