ER in Hollywood

Wat doe je als je in Hollywood bent? Juist, je gaat naar de ER.
Wie wil nou niet weten of het er echt zo aan toegaat als in de tv-serie.
Ikke wel, dat is toch het eerste wat je doet als je in Hollywood bent.
Je kunt ver gaan hoor, als je aan observerende participatie doet, en ik neem het hoogst serieus.
Kijk, hieronder lig ik op de ER, met een infuus in m’n hand.


En dit was m’n uitzicht.


Het viel wel een beetje tegen hoor, helemaal geen geschreeuw om me heen, ik werd niet door vier sterke verplegers op m’n zij of op m’n buik gedraaid, de chaos waarop ik lag te wachten, kwam helemaal niet. ‘ER’ klopt gewoon niet.
Toen ben ik maar weer naar huis gegaan. Met een taxi natuurlijk, want ik was toch wel een beetje slap.
Ik had tenslotte de hele avond, nacht en ochtend op een wc gezeten met m’n hoofd boven een emmer. En dan weten jullie wel wat er aan de hand was.
Een voedselvergiftiging, opgelopen door eten dat ik bij de lunch-stop van de Greyhound bus tussen Tucson (Arizona) en Los Angeles had gekocht. Ik noem geen details, anders word ik op slag weer misselijk.
Ik ben namelijk net uit het ziekenhuis gekomen en ben nog zielig. Ik heb hier op m’n blog even een sprong in de tijd gemaakt, van een paar weken geleden naar vandaag. Dan zijn jullie op de hoogte.

Ander onheil, alles komt altijd tegelijk: Greyhound heeft m’n grote koffer kwijt gemaakt. Hij kwam gisteravond in Los Angeles niet uit de bus. Ze kunnen hem nergens vinden en ik ben bang dat hij gestolen is. Met alle leuke kadootjes die ik al had gekocht, en met leuke fotoboekjes van waar ik geweest ben. En m’n mooie jas.
Maar laat ik niet op de dingen vooruitlopen, er is nog een kleine kans dat ie terecht komt. Duim maar voor me.
Dochter F belt er hard achteraan, de schat.