Bicicletas
Als je in sommige Barcelonese wijken omhoog kijkt, zie je meer fietsen dan beneden op straat. Ze staan op de balkons. Niet dat die groot genoeg zijn om je rondjes er op te rijden, maar de fietsen worden er gestald omdat ze op straat een te grote kans lopen gesloopt te worden. Vooral zadels zijn gewild. Die zijn dan ook meestal met een slot vastgezet aan de bagagedrager.
Niet alle appartementenblokken hebben een lift, en de fietsen worden daar dus dagelijks vele trappen op gesjouwd. Door Floor en Peter bijvoorbeeld, die wonen op de vijfde verdieping, en dat zijn negen (korte) trappen.
Natuurlijk heb ik ook mijn fiets meegenomen, de lichtste van de twee die ik heb. Omdat ik op de vierde verdieping zou gaan wonen, dacht ik dat ik het sjouwen wel aan zou kunnen. Maar ik wist nog niet dat het trapgat, waaromheen de trap zich in een vierkant omhoog werkt, te klein zou zijn voor soepel sjouwen. Peter kreeg het gelukkig wel gedaan, maar nu staat de fiets dus ongebruikt in het gangetje. (tot zaterdag, dan komt Nikki en die is sterk.)
Maar zo zat ik dus zonder fiets en dat vindt een Hollands meisje niet fijn, vooral niet met zware boodschappen. Dus besloot ik op zoek te gaan naar een niet al te dure vouwfiets. Nadat ik me gedegen had georiënteerd via het internet, kocht ik in een halve opwelling op de grote rommelmarkt Encants een goedkoop fietsje voor 119 euro, inclusief transport-tas. Halverwege huis was het zadel al zo gezakt dat ik met m’n neus op m’n knieën zat. En twee dagen later had ik een lekke band, en zei de meneer die hem plakte dat de binnenband helemaal óp was. Het is fijn als je je goed op een aankoop voorbereidt.
Nu loop ik fluitend met fiets en boodschappen de trappen op.
Nou, vergeet het maar.
De fiets weegt 13 kilo. De ketting met tegen sloop bestand slot weegt minstens 4 kilo. En de boodschappen nog meer, zeker als er een fles water van 5 liter bij zit.
Dus de tocht naar boven gaat in 2 keer, met stilstaan en puffen op elke verdieping.
Maar het lukt!
Als ik door de straten rijd, heb ik best wel bekijks. Ook krijg ik regelmatig een sympathiserende glimlach toegestuurd. Want ik ben in heel Barcelona de enige ‘oudere vrouw met wittig haar op een fiets’. En daar ben ik trots op. Ik laat ook graag zien hoe soepeltjes ik de stoepen op en af rijd. Want dat moet je hier wel doen, omdat er nog niet zoveel straten zijn met fietspad. Dat is niet overal erg, maar op sommige straten rijden de auto’s wel heel hard en dan voelt een stoep een stuk veiliger. Bovendien zijn de stoepen behoorlijk breed, dus je rijdt niet meteen iedereen van de sokken. Een stoep is ook erg handig als je in een eenrichtingsverkeerstraat de verkeerde kant opgaat. Dat gebeurt vaak want bijna alle straten hebben eenrichtingsverkeer. En omrijden doen we nou eenmaal niet graag, ook in Barcelona niet.
Niet alle appartementenblokken hebben een lift, en de fietsen worden daar dus dagelijks vele trappen op gesjouwd. Door Floor en Peter bijvoorbeeld, die wonen op de vijfde verdieping, en dat zijn negen (korte) trappen.
Natuurlijk heb ik ook mijn fiets meegenomen, de lichtste van de twee die ik heb. Omdat ik op de vierde verdieping zou gaan wonen, dacht ik dat ik het sjouwen wel aan zou kunnen. Maar ik wist nog niet dat het trapgat, waaromheen de trap zich in een vierkant omhoog werkt, te klein zou zijn voor soepel sjouwen. Peter kreeg het gelukkig wel gedaan, maar nu staat de fiets dus ongebruikt in het gangetje. (tot zaterdag, dan komt Nikki en die is sterk.)
Maar zo zat ik dus zonder fiets en dat vindt een Hollands meisje niet fijn, vooral niet met zware boodschappen. Dus besloot ik op zoek te gaan naar een niet al te dure vouwfiets. Nadat ik me gedegen had georiënteerd via het internet, kocht ik in een halve opwelling op de grote rommelmarkt Encants een goedkoop fietsje voor 119 euro, inclusief transport-tas. Halverwege huis was het zadel al zo gezakt dat ik met m’n neus op m’n knieën zat. En twee dagen later had ik een lekke band, en zei de meneer die hem plakte dat de binnenband helemaal óp was. Het is fijn als je je goed op een aankoop voorbereidt.
Nu loop ik fluitend met fiets en boodschappen de trappen op.
Nou, vergeet het maar.
De fiets weegt 13 kilo. De ketting met tegen sloop bestand slot weegt minstens 4 kilo. En de boodschappen nog meer, zeker als er een fles water van 5 liter bij zit.
Dus de tocht naar boven gaat in 2 keer, met stilstaan en puffen op elke verdieping.
Maar het lukt!
Als ik door de straten rijd, heb ik best wel bekijks. Ook krijg ik regelmatig een sympathiserende glimlach toegestuurd. Want ik ben in heel Barcelona de enige ‘oudere vrouw met wittig haar op een fiets’. En daar ben ik trots op. Ik laat ook graag zien hoe soepeltjes ik de stoepen op en af rijd. Want dat moet je hier wel doen, omdat er nog niet zoveel straten zijn met fietspad. Dat is niet overal erg, maar op sommige straten rijden de auto’s wel heel hard en dan voelt een stoep een stuk veiliger. Bovendien zijn de stoepen behoorlijk breed, dus je rijdt niet meteen iedereen van de sokken. Een stoep is ook erg handig als je in een eenrichtingsverkeerstraat de verkeerde kant opgaat. Dat gebeurt vaak want bijna alle straten hebben eenrichtingsverkeer. En omrijden doen we nou eenmaal niet graag, ook in Barcelona niet.
Reacties