De Chinees
“Nee, ik kan nu niet komen, ik ben bij een chinees”, zei het meisje in haar mobieltje. In Nederland zouden we onmiddellijk weten dat ze bij de chinees zat te eten, of dat ze er zat te wachten op de bak eten die ze had besteld om mee naar huis te nemen. Maar het meisje was in een Bazar. Daar zijn er in Barcelona honderden van. Het zijn de opvolgers van de ‘Todo a cien’ (Alles voor honderd pesetas), die door Chinezen zijn overgenomen.
Een Bazar is zoiets als onze vroegere Winkel van Sinkel. Hoe ging dat versje ook al weer?
“In de winkel van Sinkel is alles te koop / potten en pannen / mosterd en stroop / hoeden en petten / en damescorsetten / drop om te snoepen / en pillen om te poepen”.
De damescorsetten en de pillen om te poepen waren altijd het spannendst om te zeggen, als elfjarige.
Damescorsetten heb ik nog niet bij de chinees gezien, maar wel tandenstokers, glazen, opschrijfboekjes, ovenschalen, boodschappentrolleys, schroevendraaiers, keukengerei, broeken, rokken, bloesjes, schoenen, pantoffels, paraplu’s, kruiden, lippenstiften, handcrème, koffers, afdruiprekken, emmers.
En dat is nog maar een honderdste van het assortiment.
Je kunt er dus gemakkelijk een uur bezig zijn met kijken en zoeken. Eenzaam zal je er niet zijn, want meestal volgt een Chinees je onopvallend, die moet dan heel nodig de boel inventariseren of wat ordenen. Een uur later reken je je schatten bij de kassa af: een houten pollepel voor 90 cent en een klein mapje waar 10 credit cards in passen, ook voor 90 cent. Geluk voor een paar dubbeltjes.
Natuurlijk hebben de Chinezen ook in Barcelona hun restaurants, waar niet. Maar heel voorzichtig nemen ze nu hier en daar van die Spaanse buurtcafés over, waar je tussen de middag voor 7 of 8 euro heerlijk kunt eten en drinken. Niet dat ze worden omgetoverd tot Chinees paradijs, nee, de Chinezen gaan in de leer bij de vroegere Spaanse eigenaar, leren Spaans koken, handhaven de menukaart en behouden de naam van de bar. En natuurlijk moet de buurt daar aan wennen en wordt er met argwaan gekeken en geproefd. Maar de Chinezen passen zich aan en werken hard. Ze kiezen deze bars uit omdat ze klein zijn en geen torenhoge overnamekosten met zich meebrengen. Ze laten alles bij het oude omdat ze het belang van zo’n café zien voor de buurtbewoners. En binnen de kortste keren kennen de nieuwe bareigenaars de klanten en hun gewoontes en zetten ze al voordat er nog om gevraagd wordt, precies het kopje koffie klaar dat de klant wil.
Geluk voor een paar dubbeltjes.
Een Bazar is zoiets als onze vroegere Winkel van Sinkel. Hoe ging dat versje ook al weer?
“In de winkel van Sinkel is alles te koop / potten en pannen / mosterd en stroop / hoeden en petten / en damescorsetten / drop om te snoepen / en pillen om te poepen”.
De damescorsetten en de pillen om te poepen waren altijd het spannendst om te zeggen, als elfjarige.
Damescorsetten heb ik nog niet bij de chinees gezien, maar wel tandenstokers, glazen, opschrijfboekjes, ovenschalen, boodschappentrolleys, schroevendraaiers, keukengerei, broeken, rokken, bloesjes, schoenen, pantoffels, paraplu’s, kruiden, lippenstiften, handcrème, koffers, afdruiprekken, emmers.
En dat is nog maar een honderdste van het assortiment.
Je kunt er dus gemakkelijk een uur bezig zijn met kijken en zoeken. Eenzaam zal je er niet zijn, want meestal volgt een Chinees je onopvallend, die moet dan heel nodig de boel inventariseren of wat ordenen. Een uur later reken je je schatten bij de kassa af: een houten pollepel voor 90 cent en een klein mapje waar 10 credit cards in passen, ook voor 90 cent. Geluk voor een paar dubbeltjes.
Natuurlijk hebben de Chinezen ook in Barcelona hun restaurants, waar niet. Maar heel voorzichtig nemen ze nu hier en daar van die Spaanse buurtcafés over, waar je tussen de middag voor 7 of 8 euro heerlijk kunt eten en drinken. Niet dat ze worden omgetoverd tot Chinees paradijs, nee, de Chinezen gaan in de leer bij de vroegere Spaanse eigenaar, leren Spaans koken, handhaven de menukaart en behouden de naam van de bar. En natuurlijk moet de buurt daar aan wennen en wordt er met argwaan gekeken en geproefd. Maar de Chinezen passen zich aan en werken hard. Ze kiezen deze bars uit omdat ze klein zijn en geen torenhoge overnamekosten met zich meebrengen. Ze laten alles bij het oude omdat ze het belang van zo’n café zien voor de buurtbewoners. En binnen de kortste keren kennen de nieuwe bareigenaars de klanten en hun gewoontes en zetten ze al voordat er nog om gevraagd wordt, precies het kopje koffie klaar dat de klant wil.
Geluk voor een paar dubbeltjes.
Reacties