Veertig Stemmen

Kort geleden kon ik een oudere dame die me de weg vroeg, niet zeggen waar de kapel van de Engelen was, en nu stond ik er opeens middenin. Dat kwam doordat ik er langs liep, zonder te weten dat het die kapel was, en een meneer in museum-uniform uitnodigend de deur voor me openhield. En toen besefte ik dat de plek waarnaar de dame had gevraagd, slechts twintig meter verderop stond. Door de deur heen klonk gezang, ongetwijfeld uit de Renaissance, en ook dit keer voelde ik de betovering van muziek die je op straat in het voorbijgaan uit een huis of gebouw hoort klinken. Ik kan dan niet doorlopen, ik moet blijven luisteren. Maar nu mocht ik zelfs naar binnen.
Een lege kapel, opgetrokken uit grote brokken lichte steen. Helemaal kaal, waardoor de sobere kracht extra voelbaar werd. Maar waar ik een groot koor verwachtte, zag ik alleen wat bezoekers op twee bankjes en een paar die rondwandelden. Waar waren de zangers? En toen pas zag ik de luidsprekers die in een ovaal om de bezoekers heen stonden.
Veertig stonden er, een kastje op een hoge standaard, mensenhoogte, en uit elke box klonk één stem. De luidsprekers werden mensen. Acht groepen van vijf zangers. In elk groepje vier mannen en een vrouw. Geheel volgens de indeling in 1575 door de componist Thomas Tallis.
Na een climax kwam het motet tot zijn eind. Het werd heel stil, maar al snel begon een geroezemoes. Er werd wat gekucht, zachtjes gelachen, een neus werd gesnoten, een sopraan oefende een toonladder, en hier en daar was zacht gebabbel te horen. Het was best gezellig.
Opeens verstomde alle geluid. Het werd zo stil dat de spanning van het imminente begin, van de concentratie, van de inkeer, eruit knalde. En daar steeg een ingetogen jubel op, de hoogte van de kapel in. Ik ging tussen de speakers staan en werd deel van het koor.

Janet Cardiff + George Bures Miller: Motet per a quaranta veus (Motet voor veertig stemmen).
Onderdeel van The Killing Machine i altres Històries
In de Capilla del Macba