El Raval



Sinds ik gisteren (zaterdag 10.3) op een klein krukje voor m'n open 'balkon'deuren in het zonnetje heb zitten lezen, daarna de avenida op en af heb gelopen voor een inventarisatie van winkeltjes en eethuisjes, en sinds ik vanochtend m'n zondagskrant (3 kilo papier) heb gekocht als een echte barcelonees, gaat deze buurt al een beetje als 'mijn' buurt voelen. En dat is best snel. Maar het was ook wel nodig, want de eerste paar dagen liep ik erg onthand rond en was ik nog niet in 'mijn' Barcelona. Mijn Barcelona is de wijk van de Sagrada Familia, waar dochter Floor woont, waar de straten breed zijn, de huizenblokken groot en massief, de huizen aan de overkant prettig ver weg, en vrijwel iedereen spaans(talig). Ik voel me er thuis; ik hoor er, zegt Floor.
Nu zit ik in El Raval, achter de Ramblas, en in dit stuk zijn de straatjes smal, de huizen hoog en verwaarloosd, de overburen bijna aan te raken, en is de voertaal 'pakistaans'. Om de hoek is een hangplek voor ongure types, met een slaapplaats in een hoekje naast een deur, vol oude lappen en stukken karton. Het is een mannenwereld hier, vooral 's avonds, overal staan ze, alleen of in kleine groepjes en ik waan me in een 'Arabisch' land in plaats van in Spanje. De paar vrouwen die er lopen, zien er nogal onderkomen uit, hoeren, junkies, beide?

In het begin voelde ik me er niet echt prettig, een beetje bedreigd, met het gevoel dat ik erg alert moet zijn, voor m'n tas, voor mezelf. Nou moet ik dat nog steeds zijn, zoals in het hele centrum van Barcelona, maar het went of zoiets. En nu vind ik het eigenlijk wel spannend om hier te wonen in plaats van bij de Sagrada Familia (Eixample): hier is veel te ontdekken. Inmiddels loop ik rond als een gewone bewoner: met m'n plastic tassen vol boodschappen, een plastic 5-liter fles lekker water en een gezicht van 'ik woon hier dus kom niet aan me'.
Elke dag loop ik vele kilometers. Naar Floor en Peter is het een uur lopen. Naar de Catalaanse kursus een kwartier. In een massief-grote oude school vlakbij het Macba, het museum voor moderne kunst, zitten Floor en ik gezellig naast elkaar, twee keer per week. De juf heet Monica en ze is leuk, een echte onderwijzeres. Alles gaat in het Catalaans. Ik moet veel huiswerk maken, want ik heb de eerste 6 lessen gemist. Maar nu al merk ik op straat dat ik veel meer versta.

Door mijn wijk de Raval neem ik steeds andere routes, om de buurt te leren kennen. Het is een levendige wijk, met veel meer jongeren, studenten, dan elders. En vooral rond 18-19 uur bruist het, iedereen loopt dan op straat. Het is het oude Spaanse tijdstip om te flaneren, om ergens wat te drinken en te happen, de tapas, en om te winkelen, want dat kan tot een uur of 9.
Ik blijf hier drie maanden en ik zie het helemaal zitten.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Uruguayo

Afbeelding
“Houdt u van deze muziek?”, vraagt de man achter de toonbank. “Nee, ik vind het afschuwelijk”, schiet het uit m’n mond. Uit de luidsprekers klinkt de Koekoekswals, dat ding uit de jaren vijftig, waar we een andere tekst bij maakten: ‘koekoek koekoek, een vrouw in een mannenbroek, wat raar wat raar, een man in een directoire’. Kennen jullie die? Het was in die tijd een heel ondeugende tekst en we moesten dus altijd erg giechelen. Voor de duidelijkheid: directoire was een deftig woord voor damesonderbroek. Onze tekst was dan wel leuk, maar het melodietje was zo erg, vooral als het op orgel werd gespeeld. En zo’n versie klinkt nu uit de luidsprekers in dit Barcelonese winkeltje. Ik ben hier naar binnen gelokt door een bordje in de etalage met ‘comidas caseras’, ‘eigengemaakte’ maaltijden. Ik heb honger en in het Spaans klinkt ‘caseras’ geurig en sappig. Binnen zie ik vooralsnog alleen wat droge pasteitjes op de toonbank staan. En hoor ik dat akelige walsje. “Ik vind het afschuwelijke muzi
Meer lezen

Poep

Afbeelding
Nou zeg, zegt de man, moet je nou toch horen wat ik tegenkwam net. Ik liep effe om de plas om de hondjes uit te laten, en die kleinste heeft eindelijk z’n behoefte gedaan, komt daar een of ander wijf aanlopen en zegt ‘had u dat niet even op kunnen ruimen’. Nou ja zeg, waar bemoeit ze zich mee. Je kent dat wel, zo’n keurige dame die zo netjes praat, achterlijk wijf. Nou, ik heb ‘r ’s goed de waarheid gezegd. Oh, zegt de vrouw, net goed, en wat heb je gezegd? Nou, wat denk je, zegt de man, al die paden in het park liggen toch vol stront, dàt heb ik ‘r natuurlijk gezegd, stom wijf, kijk ’s uit je doppen, zeg ik, moet je ’s kijken wat daar verderop ligt, daar ligt ’t toch vol, en dan moet ik dit kleine beetje zeker oprapen, ik kijk wel uit. Oh, en wat zei ze toen, zegt de vrouw. Nou, niks, geloof ik, ze liep gewoon door, ze zal wel beledigd geweest zijn of zo. Ik riep ‘r nog wat achterna, maar dat hoorde ze geloof ik niet. Oh, nou, was dat alles?, zegt de vrouw. Nou, dat dacht ik eerst we
Meer lezen

De Kus

Afbeelding
Na de natuur van gisteren een beetje cultuur vandaag. In Sarasota, Florida, halverwege de westkust, staat dit beeld, "Unconditional Surrender". Ik dacht eerst dat het een driedimensionale versie was, of geïnspireerd erdoor, van die beroemde foto van Robert Doisneau, De Kus bij het Stadhuis van Parijs, genomen in 1950. Maar (lang leve google) het blijkt een exacte kopie te zijn van de beroemde foto van Alfred Eisenstaedt van een matroos die een verpleegster zoent op Times Square in New York, 14 augustus 1945, tijdens de viering van het einde van de tweede Wereldoorlog. Het beeld is 25 feet hoog, dat is ruim 8 meter. En het is beschilderd aluminium. Om de indrukwekkende hoogte aan te geven, staat nicht S ernaast. Ook even een close-up, ik vind de kousnaden zo leuk, en herinner me de eeuwige worsteling om ze recht te houden. Hieronder het bord dat erbij staat. “The monument honors the courage and spirit of survival of America’s World War II heroes.” De kunstenaar is Seward Johns
Meer lezen