Spaans Plaatje
Vandaag een Spaans plaatje. Het is van mijn keukenmuur.
Links zie je een kalenderfoto van ‘castellers’ van boven genomen, zoals je ze zelf nooit kunt zien. Vanaf half april verschijnen ze bij alle grotere buurtfeesten. Het is een hele belevenis om vlak voor je neus zo´n menselijke toren te zien ontstaan en soms is het zo enerverend dat je het bijna niet kan aanzien.
Laatst waren ze op het Festa Major van de wijk Sagrada Familia. Drie verschillende castellers-verenigingen zouden hun torens bouwen, met als achtergrond dat ongelooflijke bouwwerk van Gaudí. Alle toeristen die op de kerk afkwamen verdwenen bijna in de menigte buurtbewoners. Die stonden in groepjes, met kinderen in wagentjes of op de schouders, gezellig te kouten. Dan klinkt er opeens een fluitje en gaat het beginnen. De basis wordt gezet, kring om kring om kring, de armen stevig om elkaar heen en aan elkaar vast. En dan hup, een verdieping erop, van drie of vier man (en/of vrouw). Die laag is ook erg belangrijk; als het niet stevig voelt, breken ze de boel weer af. En zo gaat het door, laag na laag. Het wordt steeds spannender en wankeler, de boel staat soms behoorlijk te trillen en je houdt je adem in. En dan klimt er een apie naar boven, een kind van een jaar of vier, vijf, het weegt niks en is van elastiek. En dan weet je, het ´castell´ is bijna af. Want meteen er achteraan komt het laatste apie, net zo behendig en soepel. Het buigt zich zo´n beetje over het eerste apie heen, zwiept zijn arm omhoog en laat zich meteen weer langs al die lichamen naar beneden glijden. Iedereen klapt enthousiast en opgelucht. Men draait zich om en kletst gezellig verder, tot het volgende ‘castell’ in
wording is.
Links zie je een kalenderfoto van ‘castellers’ van boven genomen, zoals je ze zelf nooit kunt zien. Vanaf half april verschijnen ze bij alle grotere buurtfeesten. Het is een hele belevenis om vlak voor je neus zo´n menselijke toren te zien ontstaan en soms is het zo enerverend dat je het bijna niet kan aanzien.
Laatst waren ze op het Festa Major van de wijk Sagrada Familia. Drie verschillende castellers-verenigingen zouden hun torens bouwen, met als achtergrond dat ongelooflijke bouwwerk van Gaudí. Alle toeristen die op de kerk afkwamen verdwenen bijna in de menigte buurtbewoners. Die stonden in groepjes, met kinderen in wagentjes of op de schouders, gezellig te kouten. Dan klinkt er opeens een fluitje en gaat het beginnen. De basis wordt gezet, kring om kring om kring, de armen stevig om elkaar heen en aan elkaar vast. En dan hup, een verdieping erop, van drie of vier man (en/of vrouw). Die laag is ook erg belangrijk; als het niet stevig voelt, breken ze de boel weer af. En zo gaat het door, laag na laag. Het wordt steeds spannender en wankeler, de boel staat soms behoorlijk te trillen en je houdt je adem in. En dan klimt er een apie naar boven, een kind van een jaar of vier, vijf, het weegt niks en is van elastiek. En dan weet je, het ´castell´ is bijna af. Want meteen er achteraan komt het laatste apie, net zo behendig en soepel. Het buigt zich zo´n beetje over het eerste apie heen, zwiept zijn arm omhoog en laat zich meteen weer langs al die lichamen naar beneden glijden. Iedereen klapt enthousiast en opgelucht. Men draait zich om en kletst gezellig verder, tot het volgende ‘castell’ in
wording is.
Rechts op het Spaans plaatje zie je hoe Spaans het er bij mij uitziet. Het lijkt op éen van de hammen die je hier zo mooi boven de bars ziet hangen. Maar het is panceta, spek, een zijde spek zelfs. Yolanda, de Spaanse die het mij heeft gegeven, vertelt dat het de specialiteit is van Logroño, de hoofdstad van La Rioja, waar ze nu woont. Ze heeft een jaar in Amsterdam gezeten en krijgt nu post uit Nederland waar ze iets mee moet maar waar ze niets van snapt, zoals bankzaken en belastingaangifte. En omdat ik haar daarbij help, vindt ze dat ik een zijde spek heb verdiend. En zo hangt ie aan mijn muur en daar blijft ie maanden goed, het is toch niet te geloven.
In het midden hangt iets dat ik wel hier gekocht heb maar dat uit China komt. Het is een zeef waarmee je bijvoorbeeld aardappeltjes die in de olie liggen te spetteren, uit de pan vist. Tenminste, daarvoor zou ik ‘m gebruiken. Maar toen las ik de gebruiksaanwijzing en toen raakte ik toch aan het twijfelen. Ik schrijf ‘m even over:
“The product can be used in washing rice, cleaning rice bran and grail will make you healthy. The water will be drained if you putting some vegetable, fish and snail in it, when putting them into oil pan, the edible oil may be splashed and your skin may be scaled. It is elegant, healthy and luxury for putting some fruit in meeting room and receiption room. Made in China.” Groeten uit Barcelona.
In het midden hangt iets dat ik wel hier gekocht heb maar dat uit China komt. Het is een zeef waarmee je bijvoorbeeld aardappeltjes die in de olie liggen te spetteren, uit de pan vist. Tenminste, daarvoor zou ik ‘m gebruiken. Maar toen las ik de gebruiksaanwijzing en toen raakte ik toch aan het twijfelen. Ik schrijf ‘m even over:
“The product can be used in washing rice, cleaning rice bran and grail will make you healthy. The water will be drained if you putting some vegetable, fish and snail in it, when putting them into oil pan, the edible oil may be splashed and your skin may be scaled. It is elegant, healthy and luxury for putting some fruit in meeting room and receiption room. Made in China.” Groeten uit Barcelona.
Reacties